شهادت امام موسی کاظم (ع)، مجید بنی فاطمه

ترسی از فقر ندارند گدایان کریم دست خالی نروند از در احسان کریم حاجت خواسته را چند برابر داده است طیب الله به این لطف دو چندان کریم کاظمینی نشدیم و دلمان هم پر بود بار بستیم سوی شاه خراسان کریم بی نیاز از همه ام تا که رضا را دارم به قسم های خداوند به قرآن کریم طلب رزق نکردیم ز دربار کسی نان هر سفره حرام است مگر نان کریم هر کسی وقت مناجات ضریحی دارد دست ما نیز رسیده است به دامان کریم ناامیدم مکنید از کرمش فرض کنید باز بدکاره ای امشب شده مهمان کریم گرچه خوب است شود شیعه بلاگردانش سپر درد و بلای همه شد جان کریم ظاهرش فقر ولی باطن او عین غناست ترسی از فقر ندارند گدایان کریم

مثل یک تکه عبا روی زمین است تنش آن قدر حال ندارد که نیفتد بدنش جا به جا گر نشود سلسله بد می چسبد آن چنانی که محال است دگر واشدنش نفسش وقت مناجات چه اعجازی داشت زن بدکاره به یک باره عوض شد سخنش آه مانند گلیمی چقدر پا خورده بی سبب نیست اگر پاره شده پیرهنش از کلیم اللهی حضرت ما کم نشود گر چه هر دفعه بیاید بزند بر دهنش به رگ غیرت این مرد فقط دست مزن بعد از آن هر چه که خواهی بزنی اش، بزنش بستنش نیز برایش به خدا فایده داشت مدد سلسله ها بود نمی ریختنش

بی تابی امشب، می سوزی از تب تنها دعای تو شده "خلصنی یا رب" جز غم ندیدی، دیگه بریدی آقای من چه ناسزاهایی شنیدی آیینه ی غربت شدی، بی یار و همصحبت شدی شبونه از این روزگار، دیگه آقا راحت شدی ای با غصه آشنا، ای داغ بی انتها روحت شد از تن رها من فدای غربت شما آقا غریب آقا، غریب آقا، غریب آقا باب الحوائج موسی بن جعفر، باب الحوائج آقا موسی بن جعفر زرد و کبودی، دلخسته بودی از این که زندانبان تو بوده یهودی دل خونه خونه، قدت کمونه افطارت آقا بوده هر شب تازیونه ندیدی یک دم راحتی، به موندنت بی رغبتی به هیچ امامی مثل تو نشد آقا بی حرمتی افطار تو این روزا زنجیر بود و ناسزا دلتنگی واسه رضا، من فدای غربت شما آقا غریب آقا، غریب آقا، غریب آقا باب الحوائج موسی بن جعفر، باب الحوائج آقا موسی بن جعفر شد غصه تازه، این روضه بازه شکر خدا آقا شدی تشییع جنازه هم که بدن هست، هم پیرهن هست شکر خدا واسه تن زخمیت کفن هست من بمیرم برا حسین، غریب کربلا حسین به سر نیزه ها آقا، به زیر دست و پا حسین چی مونده از پیکرش، پیش چشم خواهرش روضه خونه مادرش تو غریب مادری حسین من آقام آقام آقام ای یار زینب، سالار زینب بازم فلک داره سر آزار زینب تنگ غروبه، تنگ غروبه بالای گودال خواهری سینه می کوبه ای زینب دوش نبی روی زمین جای تو نیست این خار و خاشاک زمین منزل و ماوای تو نیست

زندان گرفته حتی صدای مرد زندانبان گرفته حتی زنی بد از ساحتش بوی خوش ایمان گرفته زنجیر و پابند از استخوان‌ هایش توان و جان گرفته مثل مدینه مولای ما انگشت بر دندان گرفته هر تازیانه با کینه از پهلوی او تاوان گرفته از سفره‌ ی او دشمن سه روزی هست آب و نان گرفته اما به‌ جایش هر نیمه‌ شب روی سرش قرآن گرفته ذهنم دوباره حال و هوای روضه‌ ای عطشان گرفته آتش کشیدند آتش بمیرم معجر و دامان گرفته شام غریبان گوشه به گوشه بارش باران گرفته رقّاص شامی آسایش از یک کاروان مهمان گرفته عمامه‌ ای را خاکستری پرشعله و‌ سوزان گرفته نی غرق نور است انگار خولی نیزه‌ ای تابان گرفته بابا کجایی با نام بابا یک سه ساله جان گرفته

قیاسی ساده می بندم امامی با پیمبر را غم موسی بن عمران و غم موسی بن جعفر را دو تا موسی که هر دو رهبری کردند در عالم یکی قوم مسلمان را و آن یک قوم کافر را یکی کشت و فراری گشت حقی چون که ناحق شد یکی با کاظم الغیظی به زیر انداخته سر را دو تا موسی دو تا هارون، زمان اما به نامردی رشیدش کرد و دشمن کرد هارون برادر را دو تا موسی یکی سرگرم فرزندان خود بود و نمی دید این یکی در حبس تا نُه سال دختر را یکی مادر در آب نیل رفت و داد بر آبش یکی در آتش در داد محسن را و مادر را عصای حضرت موسی کجا و آن امامی که عصای پیری اش می کرد دیوار برابر را کجا در حبس موسی را چنین شلاق آوردند به جرم این که شب ها خوانده بود آیات کوثر را

همه ی التماس چشمای ترم یه شب جمعه حرمه، با پدر و مادرمه به خدا کربلات حسین، آرزوی آخرمه پر می گیرم امشب تا حرمت آقا خاطره ها دارم با حرمت آقا ای سنما، قبله نما، عاشق ترم کن شاه وفا، خون خدا، روزیم حرم کن جانم حسین جانم حسین جانم حسین جان همه ی دنیامو گرفته عشق تو میشه یه بار نگام کنی، راهی کربلام کنی واسه یه بارم شده با اسم کوچیک صدام کنی نوکرت از سفره ت، نون و نمک خورده به روضه هات آقا دلم گره خورده در به درم، در می زنم با خسته حالی باز اومدم زانو زدم با دست خالی جانم حسین جانم حسین جانم حسین جان