وفات حضرت زینب (س)، محمود کریمی

ای آینه تمام زهرا ای شخص تو را مقام زهرا بر جان و تنت درود احمد بر نام خوشت سلام زهرا در حنجره ات صدای حیدر در زمزمه ات پیام زهرا در لعل لبت حدیث توحید در سرو قدت قیام زهرا گیرد ز تو احترام بابا آنگونه که احترام زهرا از دوره ی کودکی تو را بود مشی و هدف و مرام زهرا نام تو ائمه ی هُدی را جاری به زبان چو نام زهرا زهرای حسین پروری تو در رتبه حسین دیگری تو ای دختر مادر مدینه ای مصحف مادرت به سینه محبوبه کردگار، زینب صدیقه و طاهره، امینه یک بانو و اینقدر جلالت یک دختر و این همه سکینه چون شیر خدا، خدای را شیر چون مادر خویش بی قرینه در کل محیط با برادر مصباح هدایی و سفینه طوبای بهشت مهربانی دشمن ز چه داشت با تو کینه دل با غمت ای بتول دوم هم کرب و بلاست هم مدینه حوران که مقدس و عزیزند در کوی کنیز تو کنیزند ای بوده ز دور خردسالی دارای جلال ذوالجلالی ای مادر جمله مصائب ای دختر سید الموالی با اشک تو ای سحاب خونین با یاد تو ای مه هلالی بهتر که ز خار ره شود پر چشمی که بود ز اشک خالی طی کرده به رفرف اسارت معراج تکامل و تعالی بر ماه جمال نیلگونت چون فاطمه نقش بی مثالی هنگام صلاة لیل، زهرا هنگام سخن، علی عالی در عین حسین نور عینی او زینبی است و تو حسینی ای همسفر سر بریده ای پرده خصم را دریده ثارالله دیگر است ما را خونی که ز صورتت چکیده غیر از تو به طول چند ساعت هفتاد و دو داغ کس ندیده قرآن شده سرفراز از تو هر چند که قامتت خمیده تنها و اسیر و دست بسته پیوسته حماسه آفریده با خون جبین نموده تفسیر تا آیه ز نوک نی شنیده میراث رسل به تو ز آدم تا خاتم انبیا رسیده تو عصمت ذات کبریایی مرآت تمام انبیایی

با خطبه تو امیر کوفه گردید دگر اسیر کوفه از اسب مراد همچو روباه افتاد به چنگ شیر کوفه می رفت کنار پرده از کفر می خورد به سنگ تیر کوفه شد سبز هزار گلبن وحی با اشک تو در کویر کوفه دیدند به حلقه اسارت زینب که شده ست میر کوفه می خواست خراب گردد از بن شد صبر تو دستگیر کوفه شد کوفه اسیر خطبه تو کی گفته تویی اسیر کوفه تا نای تودر خروش آمد فریاد علی به گوش آمد ای داد حیات بر کرامت وی دین تو زنده تا قیامت ای مقتل خون به همت تو دانشگه صبر و استقامت بر خاک ره تو سجده بردند مردان بزرگ راست قامت در هر قدمت هزار معراج در هر نفست دو صد کرامت غیر از تو که دختر بتولی ای مادر دوم امامت کی جان امام خود خریده در اوج مصیبت از شهامت با صبر تو خون به تیغ پیروز از صبر تو یافت دین، سلامت چشم تو نماز را وضو داد اشک تو به خون هم آبرو داد ای وارث باغ پرپر وحی ای دختر وحی و مادر وحی جز تو که به زیر تازیانه گل بوسه زده به حنجر وحی غیر از تو که گفته در یم خون شکرانه کنار پیکر وحی دریایی و خطبه های نابت هنگام خطابه گوهر وحی دردا که ز آفتاب سوزان گردید سیاه منظر وحی بازا مجا و بانوی دین ویرانه کجا و دختر وحی قرآن مجید و تازیانه فریاد ز خصم کافر وحی هم فرق تو کوفیان شکستند هم دست تو را به شام بستند دانی ز مدینه تا مدینه هجر تو چه کرد با مدینه با رفتن تو به نینوا داشت چون نی همه دم نوا مدینه وز آمدن تو بار دیگر شد یکسره کربلا مدینه وای از دل من چگونه بیند با قامت خم تو را مدینه با یاد تو روز و شب دل ما یا کرب و بلاست یا مدینه باید شب و روز خون بگرید با عترت مصطفی مدینه که ای دخت علی برادرت کو هفتاد و دو یار و یاورت کو

هر جا که ز غربتت سخن بود گریان به غریبیت وطن بود افسوس که در مدینه با تو دیگر نه حسین و نه حسن بود شش یوسفت اوفتاد بر خاک سوغات تو کهنه پیرهن بود با خلق بگو که بر حسینم یک قطعه بوریا کفن بود با مادر خود بگو که دیدم زیر سم اسب آن بدن بود با شهر بگو که آفتابم می سوخت و سایه بان من بود با ختم رسل بگو سلیمان صد پاره ز تیغ اهرمن بود فریاد بزن ز سینه زینب دیگر تویی و مدینه زینب بیدادگری تمام کردند حرمت به تو را حرام کردند از خاک وطن تو را دوباره تبعید به شهر شام کردند با دیدن کوچه های شامت خوناب جگر به کام کردند آنجا که به گرد محمل تو مردم همه ازدحام کردند آنجا که نثار مقدم تو خاشاک ز روی بام کردند آنجا که به نوک نی شهیدان بر محمل تو سلام کردند آنجا که ز راه کینه با سنگ توهین به سر امام کردند دروازه شام را که دیدی یکباره ز عمر دل بریدی با دیدن شام غم دوباره افتاد به سینه ات شراره گویی که دوباره چشمت افتاد بر نیزه به هیجده ستاره در طشت طلا دوباره کردی لبهای کبود را نظاره یاد آمدت از سر برادر وز چنگ و دف و نی و نقاره همچو بدن عزیز زهرا گردید دلت هزار پاره دردا که به شام بر سرت ریخت یک کرب و بلا، بلا دوباره دردا که ز دور خردسالی خون گشت دلت ز غم هماره شد ختم به مرگ داستانت در شام به لب رسید جانت تا جان به تن مطهرت بود خون در دل و دیده ترت بود جان دادی و ذکر واحسینا در زمزمه های آخرت بود پیراهن پاره پاره او تا لحظه مرگ در برت بود گویند نشان تازیانه در غسل میان پیکرت بود

داشتم از غصه میمردم یادته دلمو به تو سپردم یادته جلوی چشم هزار تا اجنبی از سنان کشیده خوردم یادته از خودم بی حسین سیرم من ته گودال سر به زیرم من حق بده گوشه ای بمیرم من خنجرش را نشد بگیرم من دیر کردم به جانت افتادند تا به جان دهانت افتادند به سر ناتوانت افتادند درحرم دخترانت افتادند دیر کردم سر تو را بردند

مادر گریه، مادر غم ها جان از غصه آمده بر لب روضه دار شبانه روز حسین السلام علیکِ یا زینب چشم های تو از نجابت و نور چشم های تو جنس باران است گریه های زیاد آبت کرد بس که زخم دلت فراران است بین بستر که روضه می خوانی وسط گریه می روی از حال وسط روضه ی در و دیوار وسط روضه ی سر و گودال رو به کرب و بلا بکن بانو لحظه های وداع سنگین است درد دل کن تو با برادر خود روضه بی شک دلیلِ تسکین است خاطرم مانده ای برادر من زلف هایت به چنگ گرگ افتاد گره در بین زلف تو می خورد روی سینه نشست یک صیاد حرمتت را حرامیان بردند غارت پیکر تو یادم هست دست و پا می زدی مقابل من شمر بالا سر تو یادم هست

تنها شدم تنها ترین، حال منو امشب ببین دلتنگتم ای نازنین، ای نازنین ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین غمت روضه خون شبهامه دیگه آخر نفسهامه هنوز عاشورا تو چشمامه حسین نوحه ی رو لبهامه هنوز پیرهن تو تو دستامه عزات یک سال و نیمه که باهامه عزام مصیبت کوفه و شامه تنها شدم تنها ترین، حال منو امشب ببین دلتنگتم ای نازنین، ای نازنین ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین دلم برای حرم خونه چشام مثل جگرم خونه مثل یه کبوتر زخمی هنوز رو بال و پرم خونه خودم گلای حرمو آوردم خودم به جای همه کتک خوردم خودم برا یکی یکی شون مردم تو کوچه های بی حیا می دیدی از رو نیزه ها که خواهرت می زد صدا می زد صدا ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین تنها شدم تنها ترین، حال منو امشب ببین دلتنگتم ای نازنین، ای نازنین ای وای حسین سر بی بدنتو دیدم تن بی کفنتو دیدم بالا سر بدنت دعوا سر پیراهنتو دیدم شهید شدی با گلوی خشکیده چشام رگای بریده تو دیده لبام دونه دونشونو بوسیده تا سر جدا شد از بدن گودال تو شد قبر من مردم برات ای بی کفن ای بی کفن ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین تنها شدم تنها ترین، حال منو امشب ببین دلتنگتم ای نازنین، ای نازنین ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین وای بد حالم، شکسته بالم می دونم امشب میای دنبالم تو رفتی و بی تو زندگی برام عذاب شد تو رفتی و زینب بی تو ذره ذره آب شد تو رفتی و دنیا روی سر من خراب شد تنها شدم تنها ترین، حال منو امشب ببین دلتنگتم ای نازنین، ای نازنین ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین این پیراهن چقد می ارزه به یاد گودال تنم می لرزه تو رفتی و نیزه ت قاتل من و رباب شد تو رفتی و گردنبند خواهرت طناب شد تو رفتی و دنیا روی سر من خراب شد تنها شدم تنها ترین، حال منو امشب ببین دلتنگتم ای نازنین، ای نازنین ای وای حسین ای وای حسین، ای وای حسین

کن زمزمه ای قاری قرآنم گریانم و دلتنگ و پریشانم شد نوبت من منتظرم جانا ای عشق من ای روح من ای جانم رفتی و من از خون جگری مردم در برزخ بی همسفری مردم عمری همه جا همره تو بودم رفتی و من از بی خبری مردم بین من و تو فاصله افتاده دلتنگی صد قافله افتاده بر پیکر من آتش سوزانی از سلسله و آبله افتاده ای عشق من ای روح من ای جانم من محرم درد دل تو بودم پرورده ی آب و گل تو بودم ای هستی باغیرت من رفتی من همسفر قاتل تو بودم هم خواهر و هم مادر تو بودم پیش تو دم آخر تو بودم وقتی که سر تو را جدا کردند پیش بدن بی سر تو بودم هر چند که دلخون و عزادارم بسته نشده دیده ی بیدارم با خطبه ی من کوفه قیامت شد من آینه ی حیدر کرارم ای عشق من ای روح من ای جانم

غرق گل شد کربلا، چون رهگذار زینب است یا که خونین مقتل یار و جوار زینب است با چنین طوفان گلریزی چه گلهایی شکفت کس نمی‌داند خزان یا نوبهار زینب است می میرم از جدایی، حسین من کجایی تو کیستی که از مجنون تو عشق به تو عاشق و مدیون توست هیچ گلی ندیده خندیدنت به غیر لحظه حسین دیدنت این گلستانی که پامال سم اسبان شده جسم و جان احمد و دار و ندار زینب است به دور ما که همه خون دل به ساغرهاست ز چشم ساقی رنگین که بوسه خواهد چید جای نفس برایت زد سینه ام شراره در آسمان زینب نمانده یک ستاره می میرم از جدایی، حسین من کجایی به یاد زلف نگون سار شاهدان چمن ببین در آینه جویبار گریه بید تو پیمان بسته بودی با برادر که همگامی کنی تا گام آخر به پاس عهد یکرنگی که بستی جبین از چوبه محمل شکستی