وفات حضرت زینب (س)، مجید بنی فاطمه

همه رفتند و من جا ماندم ای دوست ز بخت بد به دنیا ماندم ای دوست چرا رفتی مرا با خود نبردی ببین بعد از تو تنها ماندم ای دوست ببین از داغ تو خیلی شکستم شکستم که چنین از پا نشستم شکسته دشمنت از بس دلم را چنان گشتم که نشناسی که هستم به یادت در نوای آب آبم چنان تو زیر تیغ آفتابم تو راحت خفته ای در خانه ی غم ولی من از غمت خانه خرابم لباس تو در آغوشم برادر صدایت مانده در گوشم برادر تو ماندی بی کفن بر خاک صحرا چگونه من کفن پوشم برادر سراسر نیزه می بینم به خوابم سر و سرنیزه می بینم به خوابم نمی خوابم اگر یک دم برادر تو را بر نیزه می بینم به خوابم من و کابوس شمشیر و تن تو تماشای به غارت بردن تو تو را سرنیزه ها بردند و مانده برای من فقط پیراهن تو دلم هر روز سوی نیزه می رفت که خونت در گلوی نیزه می رفت چه می شد مثل سرهای شهیدان سر من هم به روی نیزه می رفت ?

تو یه سال و نیمه گریه کردی برای حسین هر شب یه لباس نو تنت نکردی فدای دل زینب از غم کربلا ای امان ای امان از دل خون تو ای امان ای امان کهنه پیراهنی ای امان ای امان قاتل جون تو ای امان ای امان ای مسافر غریب و خسته آه بگو چرا سرت شکسته رو ناقه ها با دست بسته ای امان از دل زینب الهی نبینه هیچکی داغ همه ی عزیزاشو نبینه یه خواهری تو گودال برادر تنهاشو بین نامحرمان ای امان ای امان سوختی و ساختی ای امان ای امان رفتی تو گودال ای امان ای امان حسین رو نشناختی ای امان ای امان ای مسافر نفس بریده آه تویی با قامت خمیده یه خواهر خوشی ندیده ای امان از دل زینب آتیش تو خیمه ها رسیده تا روی سرت خانوم تو رو توی کوچه ها کشیدن مثل پدرت خانوم دست و پای کبود ای امان ای امان بین قوم یهود ای امان ای امان بین نامحرمان ای امان ای امان جای زینب نبود ای امان ای امان آه سرا رو روی نیزه دیدی آه میون کوچه ها بریدی چقدر بلا به جون خریدی ای امان از دل زینب

زینب آمد شام را یکباره ویران کرد و رفت اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت از زمین کربلا تا کوفه و شام خراب هر کجا بنهاد پا، فتحی نمایان کرد و رفت با لسان مرتضی از ماجرای نینوا خطبه ای جانسوز اندر کوفه عنوان کرد و رفت تا بماند دین احمد با کلام جانفزا عالمی را دوستدار اهل ایمان کرد و رفت بر فراز نیزه آن قرآن ناطق را بدید با عمل آن بی قرین اثبات قرآن کرد و رفت در دیار شام برپا کرد از نو انقلاب سنگر اهل ستم را سست بنیان کرد و رفت خطبه ی غرا بیان فرمود در کاخ یزید کاخ استبداد را از پایه ویران کرد و رفت شام در عیش و عشرت بود در وقت ورود وقت رفتن شام را شام غریبان کرد و رفت