شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)، محمدرضا طاهری

بیا که با تو به دلها قرار برگردد دوباره جان به تن روزگار برگردد تمام سال برایم چنان زمستان است مگر به آمدن تو بهار برگردد ای آفتاب بیا تا که با طلوعت باز امید صبح به شبهای تار برگردد چقدر منتظرانت به غصه سر کردند ببر غم دلشان غمگسار برگردد به غربت پدر و مادرت بیا مگذار دوباره بر دل شیعه غبار برگردد بیا که بر سر آن قبرهای خاکی هم ضریح و گنبد و سنگ مزار برگردد به گریه دخترکی در خرابه گوید کاش به تشت زر پدر نی سوار برگردد

درسینه ناله ایست شرر بار ای پدر هر ناله ایست حاوی اسرار ای پدر از رازهای من احدی با خبر نشد نه بچه ها نه حیدر کرار ای پدر باز آمدم که با تو کمی درد دل کنم از روزگار و مردم بی عار ای پدر دیگر کسی سری به یتیمت نمیزند از یاد رفته دخترت انگار ای پدر شهری که تا تو بودی امان داشت کافرش یکباره شد به فرق من آوار ای پدر با تازیانه قاب گرفتند و سوره ای آویز در شد از نوک مسمار هنگام راه رفتن خود میخورم زمین هستم نیازمند پرستار ای پدر حتی زیارت آمدنم مشکلم شده آه از دو دیده ای که شده تار ای پدر از ضربه ی قلاف همین نکته کافی است افتاده دست فاطمه از کار ای پدر این رنجها مرا که جوانم ز پا نشاند وای از سه ساله کودک بی یار ای پدر موی سفید و قد خم و روی نیلی ام گردد برای او همه تکرار ای پدر تنها پناه معجرش عباس میشود ای داد از نبود علمدار ای پدر

من و این حال خرابم تو و این وضع خرابت می خونم عجل وفاتی می دونم که مستجابه شبیه زهرا شد حسرت من کسی نیومد عیادت من مثل مادر جوونت بابا قامتم کمونه هر شب خوابمو گرفته جای رد تازیونه رو یپیشونیت شکسته بوی دود میده سرتو زیر چشماتم کبوده مثل چشم دختر تو نبودی آتیش رو معجرم ریخت همونجا بود که موی سرم ریخت آتیش روی صورتم ریخت پلکام دیگه وا نمیشه دیگه دختر تو بابا مثل اون روزا نمیشه میکشم دستمو روی موی نامرتب تو آروم آروم بر میدارم لخت خون رو از لب تو نبودی بابا خبر نداری تو مجلس شام چه ها شنیدم چی دیده چشمام دوست دارم که از غم تو رو تنم نشونه باشه شبیه مادر بزرگم غسل من شبونه باشه نه تنها دست و بازوم شکسته بهت نگفتم پهلوم شکسته

باز روضه های فاطمیه حال و هوای فاطمیه آی گریه کن های محرم جمع شید برای فاطمیه دوباره بوی دود و آتیش، دوباره خون رو دستای میخ دوباره محسنی که گم شد میون قصه های تاریخ نوحه سر کنید عالمو خبر کنید مادر ما کشته شد چه خاکی به سر کنیم وااای واااای واااای مادر حسین صدقه سر حسین یه برات کربلا بده نوکر حسین چشمامو روی هم میزارم اونوقتارو یادم میارم اونوقتا که چشم باز میکردم تو با عمو بودی کنارم تموم شد اون روزای شیرین میبینی جام شده خرابه کنار حرمله قبول کن که زنده بودنم عذابه نه شفا میخوام نه دیگه غذا میخام همه فهمیدن اینو که فقط بابا میخوام وااااااای وااااای واااای بدتر از این هم میشه گردید من دق کنم تو برنگردی کم کم داره یادم میره که چند وقت شده بوسم نکردی یه ذره رحم و مهربونی تو سینه این آدما نیست تو دنیای به این بزرگی فقط واسه رقیه جا نیست تا اسیر شدم ذره ذره پیره شدم از این عمر کم بابا خیلی وقته سیر شدم واااای واااای واااای مادر حسین صدقه سر حسین یه برات کربلا بده نوکر حسین

به تو رسیدن خیاله ازت بریدن محاله چشمی که واست بجوشه، چشمه عشق زلاله به یه جام شراب به یه جرعه ناب دعوتم کن ارباب به یه حال خراب به چشای پر آب دعوتم کن ارباب خیال با تو بودنم تنهاییمو پر میکنه چشای خیس من فقط تو رو تصور میکنه حسین، حسین، حسین تا کی با دوری بسازم با بی قراری بسوزم بازی عشقو میبازم بی تو بمونم یه روزم الهی برسم بگیره نفسم روی پای ارباب دستمو میگیره قمر العشیره با دعای ارباب به دست شاه علقمه زندگی تو مشت منه دعای خیر فاطمه مثل یه کوه پشت منه حسین، حسین، حسین راهو نشون میده عشقت به مرده جون میده عشقت هر کی چشیده میدونه طعم جنون میده عشقت مثل جون و بریر یا حبیب و زهیر خالصم کن ارباب نمیاد مثل تو مثل عابس تو ، عابسم کن ارباب خدا کنه عوض بشه حال و هوای زندگیم دلم چقدر تنگ برا حسین حسین بچگیم حسین، حسین، حسین

تو اون شلوغیا تو خیمه ها ترسیدم تو اون سر و صدا از خستگی خوابیدم خواب میدیدم مدینه توی خونمون کنار عمه زینبم اما نسوخته معجرم خواب میدیدم هنوز بابام کنارمه دستام تو دستای عمو اما نسوخته پیکرم همش خوابه؛ بابام بهم گفت رقیه الهی عروس شی دختر من گفتم بابا الهی بمونه همیشه سایه ات رو سر من بابا بابا بابا بابا تو اون بیابونا تو راه شام ترسیدم رو ناقه بودمو از خستگی خوابیدم دیدم تنها عمه نبود کنار من قافله رفته بود ولی من موندمو ستاره ها خواب میدیدم رو پای مادر توام، دیدم شبیه مادرت شدم با این کبودیا اما رسید زجر نامرد با سیلی از خواب پریدم سر بسته میگم از اون شب جایی رو بابا ندیدم بابا بابا بابا

باشد قرار و وعده ی ما جنت الحسین دنیا برای سینه زدن جایمان کم است لطفی که کرده ای تو به من، مادرم نکرد ای مهربان تر از پدر و مادرم، حسین غبار ماتم تو آبرو بمن بخشید به عالمی ندهم این غبار ماتم را اگر بناست دمی بی تو بگذرد عمرم هزار بار بمیرم نبینم آن دم را