شهادت امام حسن مجتبی (ع) و ایام اربعین حسینی، حاج میثم مطیعی

نشستم گوشه ای از سفره ی همواره رنگینت چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت به عابرها تعارف می کنی دار و ندارت را تو آن باغی که می ریزد بهشت از روی پرچینت کَرم یک ذره از سرشار، سرشارِ صفت هایت حسن یک دانه از بسیار، بسیارِ عناوینت دهان وا می کند عالم به تشویق حسین اما دهانِ خاتم پیغمبران وا شد به تحسینت تو دینِ تازه ای آورده ای از دیدِ این مردم که با یک گُل، کنیزی می شود آزاد در دینت معزالمومنین خواندن، مذل المومنین گفتن اگر کردند تحسینت، اگر کردند نفرینت برای تو چه فرقی دارد ای "والتین و الزیتون" که می چینند مضمون، آسمان ها از مضامینت بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی گردند خدا واداشت جبرائیل هایش را به تمکینت بگو تا آفتاب از مغربِ دنیا برون آید که سرپیچی نخواهد کرد خورشید از فرامینت بگو تا تیغ بردارد اگر جنگ است آهنگت بگو تا تیغ بگذارد اگر صلح است آیینت خدا حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود علی حیران تیغ نهروانت، تیغ صفینت بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند محبت کن! قدم بگذار بر چشم محبینت تو را پایین کشیدند از سر منبر که می گفتند: چرا پیغمبر از دوشش نمی آورد پایینت درون خانه هم محرم نمی بینی تحمل کن که می خواهند، ای تنهاترین تنهاتر از اینت تو غم های بزرگی در میان کوچه ها دیدی که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی از آن دستان سنگین بیش تر شد داغ سنگینت سر راهت می آمد آن که نامش را نخواهم برد برای آن که عمری تازه باشد زخم دیرینت برای جاریِ اشکت سراغ چاره می گردی که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت به تابوت تو زخمِ خویش را این قوم خواهد زد چه می شد مثل مادر نیمه ی شب بود تدفینت صدایت می زند اینک یتیمت از دل خیمه که او را راهی میدان کنی با دست آمینت هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرینت کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟ همان دستی، همان دستی که روزی بوده مسکینت دعا کن زخم غم هایت بسوزاند مرا یک عمر نصیبم کن نمک از سفره ی همواره رنگینت ***************************** اگرچه عازم قبر شهید کربلا هستیم به هر موکب نمک گیر امام مجتبی هستیم

نمانده چاره برایم دیگر ندارم طاقت کجایی مادر؟ بگیر دستت را دوباره بالا که دلتنگم من دعاهایت را با داغِ هر روزم می سازم، می سوزم ای جان مرتضی مجتبی مجتبی مدینه آن راز، نهان می ماند غم این دل را خدا می داند هنوز آن ماتم نرفته از یاد که دیدم چادر، روی خاک افتاد شد اشکم، همرازم، می سوزم، می سازم ای جان مرتضی، مجتبی مجتبی نبینی خونِ دلم را زینب نبینی جانم رسیده بر لب خدایت صبرت دهد ای خواهر چه ها خواهی کرد تو در آن محشر؟ می بینم روزی را که ماندی تو تنها ای جان مرتضی، مجتبی مجتبی حسین جان گرچه نماندم اما سپردم پیشت دو جان بر کف را نشد سهم من به نیزه رفتن فداییِ تو جوان های من فدای تو جان ها، کشته ی عاشورا ای جان مرتضی، ثارالله ثارالله

کربلا هر کس نرفته از حسن خواهش کند حسن جانم، حسن جانم، حسن جانم، حسن

دلم برا حرمت پر می زنه برا حرمت پر می زنه برا حرمت پر می زنه ثار الله زمون مستی منه لباس مشکیم کفنه تو این حسینیه ی دل خدا برات سینه زنه دلم چه بی قراره واست در انتظاره دلم آروم نداره شبا برای تو هق هق می کنم به پای غمت دق می کنم ثارالله دلم برا حرمت پر می زنه برا حرمت پر می زنه برا حرمت پر می زنه ثار الله

دوباره دلم راهی اربعینِ مولاست پیاده در این جاده قدم زدن چه زیباست دراین دل دوباره غوغاست به یاد کودکانی که گذشتند از این بیابان روم افتان و خیزان، تشنه لب، روی و موپریشان به یاد خاطراتِ همه شهیدان من در هر دو دنیا می مانم با مولا حسین ثارالله، حسین ثارالله، حسین ثارالله، حسین و یک روز، سواری از همین جاده می آید می آید، که روزنی به آسمان گشاید بدانید، که او می آید بگیرد انتقامِ غنچه های به خون تپیده ز دستی که گلوی کودک شش ماهه بریده دراین شب عاقبت می دمد سپیده دارم با تو عهدی لبیک یا مهدی اباصالح، یا اباصالح، یا اباصالح، مولا

لعَمریْ، و یومُ الأربعینِ کیفَ یُوصَف؟! به جانم سوگند، روز اربعین را چگونه می توان وصف کرد؟ لعَمریْ، و هذا العَالَمُ للسبطِ یَزحفْ چطور می شود جهانی را وصف کرد که به سمت حسین در حرکت است؟ "فَسیروا فی الأرضِ" للطَّفْ "در زمین سیر کنید" به سمت کربلا ترونَ مَحْشَرَ العِشقِ الحُسینیِّ المُطهَّرْ آیا این محشر عشق پاک حسینی را می بینید؟ ترونَ کیفَ یبکیْ العاشقونَ اِبنَ حیدرْ؟! آیا می بینید که چه طور عاشقان بر فرزند حیدر می گریند؟ ترونَ السبطَ مُلقىً و الشِّمْرَ یَنْحَرْ آیا حسین افتاده بر زمین را می بینید در حالی که شمر سر از بدنش جدا می کند؟ خطُّ اللهِ الأحمرْ، حسینٌ مُعَفَّرْ خط قرمز خداوند، حسین خاک آلود حسین واویلاه، حسین واویلاه، حسین واویلاه، حسین

نام تو را به صفحه ی دلم نوشتم من وقتی تو روضه ام انگاری توی بهشتم من در تب و در تابم، حسینه اربابم! هر جا برم جار می زنم: "حسینه اربابم" می پیچه بوی روضه ها توی این افلاک ملائکه به عشق تو سینه کنند صد چاک صحن و سرای تو، ایوون طلای تو قبله ی عشاق بود کرب و بلای تو در تب و در تابم، حسینه اربابم! هر جا برم جار می زنم: "حسینه اربابم" سلامٌ علی ساکن کربلا! پر می گیره دلم تا گنبد طلا کیه که از عشق تو ساکن میخونه نشه کیه که اسم تو رو بشنوه دیوونه نشه قسم به عباست که دل از تو بر نگیرم که دل از تو بر نگیرم آرزومه یک شب که جون میاد بر لب با حسین حسین بمیرم سلامٌ علی ساکن کربلا! پر می گیره دلم تا گنبد طلا شادی هر دو جهانی تو مرا جز غم نیست جنت بی تو عذابش ز جهنم کم نیست در دم مرگ اگر پا به سرم بگذاری عمر جاوید به شیرینی آن یک دم نیست بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا تشنه ی عشق حسینم ای اجل مهلت بده تا بگیرم قبر شهید کربلا بابی انت و امی یا اباعبدالله

دعات برای من، سرم برای تو نگات برای من، حنجرم برای تو بگیر از من هر آنچه که خواهی کسی رو ندارم به جز تو الهی رضاً برضاک، لا معبود سواک! با لبِ تشنه حسین، افتاده روی خاک قسم به این خیمه، قسم به این پرچم که تا ابد من دست از تو بر نمی دارم هنر یعنی یه کاری کنم تا پیام تو آقا جهان رو بگیره هنر یعنی یه جمله خلاصه که عشق و حماسه توی یه مسیره یا نعم الامیر! دستامون رو بگیر اربعین، حرمت، این جمع رو بپذیر قسم به اون سر که نشسته روی نی بگو میاد آقا وقت انتقامت کی؟! ابا صالح! به معجر زینب به پهلوی زهرا، بیا دیگه آقا تا روز ظهور می مونیم با ولی بیعت ما می مونه پای سید علی

بازم به لطف مادر تو دلتنگی های خواهر تو از پنجره فولاد گرفتم بازم برات کربلامو