شب سوم محرم، محمود کریمی

شیعتی مَهْما شَرِبْتُم ماء عَذْبٍ فاذکرونی اَوْ سَمِعْتُم بِغَـــــریبٍ اَوْ شَهیدٍ فَانْدُبونی من شهید کربلایم سربریده از قفایم فـَاَنا السِّبْطُ الَّذی مِنْ غَیْرِ جُــرْمٍ قَتلُونی وَ بِجرد الخَیْـلِ بَعْد القَتْلِ عَمْداً سَحقُونی من شهید گریه هایم سربریده از قفایم لَیْتَکُم فی یَوْمِ عاشورا جمیعا تَنْظُرونی کَیْفَ اسْتَسْقی لِطِفْلی فَاَبوا اَن یّرْحَمُونی من شهید گریه هایم سربریده از قفایم

زیر سایه یه نخل نشسته بود آه سردی می کشید از ته دل عمریه با خنده قهره انگاری همه کشتیاش نشسته توی گل نوه هاش دور و برش حلقه زدند گریه هاش امونش و بریده بود هیچکی تا زمونی که زنده بود خنده و خوشحالیش و ندیده بود گوشه مقنعه گره زدش میون گره یه گوشواره داره میگه یادمه که گفتم اون روزا بابام از سفر یه سوغات بیاره واسه بچه هاش شبا قصه میگه نوه هاش با قصه هاش میرن به خواب همه خوابشون میره اما خودش می مونه با صد سوال بی جواب یه شبی گریه می کرد و قصه گفت قصه ای که هیچ شبی نگفته بود قصه ای که عین یه داغ بزرگ توی اعماق دلش نهفته بود قصه نه یه جوری اعتراف می کرد خیره مونده بود چشاش به آسمون زیر لب می گفت که بیچاره شدیم دیگه آبرو نمونده برامون گفت یه روز تو خونه بودیم که یهو بابام اومد صدا زد پاشو پاشو اسرا رو دارن از راه میارن لباسای نو بپوش پاشو برو شهر شلوغه زیر دست و پا نری برو روی پشت بوم خونمون اسرا از کوچه ما رد میشن تا میان تو هم همون بالا بمون من کوچیک بودم نمی دونم چی بود که تموم شام بیرون اومدن اسرا لباس پاره تنشون عده ای به سمتشون سنگ می زدن دختری میون دست و پا دیدم چادرش پاره و صورتش کبود سن و سالش مثل من بود ولی بعد ها فهمیدم اون رقیه بود سر باباش روی نیزه پیش روش پشت سر روی زمین سر عموش سر نوزادی شبیه قرص ماه روی نی بود و سر نی تو گلوش خون می اومد از کنار دهنش جای تازیانه بود روی تنش به ماها گفته بودن خارجی ان گفته بودن که می خوان بفروشنش روم سیاه خدا می دونه که چقدر ما بدیم خیلی بدیم خیلی بدیم روم سیاه بشکنه دستمون چقدر به سر و صورتشون سنگ می زدیم یادمه بردنشون خرابه و شبای سرد و روزای گرم گرم ولی ما همه تو خونه های خوب بالش زیر سرامون نرم نرم آخ غریبان زیر سر خشتی گذارند

یه شبی زد زیره گریه طفلکی پا شد از خواب و صدا زد بابا جون عمه خواب دیدم که بابام اومده عمه جون به من بابام و برسون دو تا سرباز اومدن با یه طبق طبق و پیشه پاهاش زمین زدن سر باباش تو طبق بود و می گفت شامی ها خیلی بدن منو زدن گفت بابا چشام به راه خشک شده بود گوشه خرابمون خوش اومدی من یتیمم تو امام عالمی مثل بابات به یتیما سر زدی گریه و خنده ش و اون شب می دیدم پای پر آبله ش و نشون می داد سر باباش و بغل گرفته بود لحظه لحظه داشت با گریه جون می داد لب به لب های باباش گذاشت و گفت من می میرم ببریم یا نبریم یه دفعه تنها سفر رفتی بسه عمرا این بار بذارم تنها بری دلم خونه دلم می خواد همه با هم بریم خونه بابا یادته چادر سرم کرده بودم گفتی دخترم شبیه ماه شده حالا با چشمای خوشگلت ببین تنم از مشت و لگد سیاه شده گوشم از گوشواره ها سبک شده ولی سنگین شده با یه ضرب دست دیگه من نمی شنوم کی چی میگه مگه با لب خونی و حرکت دست تار می بینم سرم سنگینه عجب دستی داشت خیر نبینه پیرزن قصه به آخر نرسید آه سردی وسط گریه کشید گفت به بچه هاش شما برید بگید ظلمی که تو شام شد هیچکی ندید اهل عصمت رو آوردن توی شهر آبروی شهرو بردن عوضش پسر فاطمه رو سر بریدن دو تا گوشواره آوردن عوضش گوشواره، گوشواره های تا به تا حلقه ها و خلخالای جور واجور فهمیدم به زور گرفتن ازشون که بابام گفت برو خونهاش و بشور معجرای قیمتی آورده بود بین هر کدوم یه مشتی موی سر صاحب معجرا بین کوچه ها چادرای پاره پاره روی سر با پای پر ورمم درد سر حرمم دیگه حالا خیلی شبیه مادرمم من را ببخش اگر که لکنت زبان گرفتم آخر شکسته دستی دندان شیری ام را کسی دیوانه باشد کز سر کویش رود جایی دل اینجا، دولت اینجا، مدعا اینجا، امید اینجا ای بابا حکایتی شده مویم ای بابا ببین شکسته ابرویم بیابون بود و من سرگردون با اون نامرد نامسلمون ای بابا حکایتی داره رویم

یاران این قافله قافله عشق است و این راه که به سرزمین طف در کرانه فرات می رسد، راه تاریخ است و هر بامداد این بانگ از آسمان می رسد که الرحیل الرحیل از رحمت خدا دور است که این بام شیدایی را بر مشتاقان لقای خویش ببندد. این دعوت فیضانی است که علی الدوام زمینیان را به سوی آسمان می کشد و بدان که سینه تو نیز آسمانی لا یتناهی ست. سینه تو آسمانی لا یتناهی ست با قلبی که در آن چشمه خورشید می جوشد و گوش کن که چه خوش ترنمی دارد در تپیدن، نمی تپد حسین حسین می کند.

به قولت عمل کن دوباره من و بغل کن که داره کبوترت می میره بهونت و می گیره به قولت عمل کن بذار بگم پاهام درد می کنه خب چشام درد می کنه خب از اون شب تو بیابون پهلوهام درد می کنه خب بال و پرم و نگاه سوخته همه حرم و نگاه سوخته موی سرت و دیدم سوخته موی سرم و نگاه سوخته ببین جای دسته که ردش چشام و بسته تا زدش روی زمین افتادم همین که زد جون دادم من دلشکسته بذار بگم ندیدی اشکم و خب چشای تارم و خب رو گوش دختراشون می دیدم گوشوارم و خب رد پاهام و نگاه خونه اشک چشام و نگاه خونه مژه های تو هنوز سرخه لای موهام و نگاه سوخته بذار بگم پاهام درد میکنه خب چشام درد می کنه خب از اون شب تو بیابون پهلوهام درد می کنه خب بال و پرم و نگاه سوخته همه حرم و نگاه سوخته موی سرت و دیدم سوخته موی سرم و نگاه سوخته چقدر بی قرارم که میگن بابا ندارم من اصلا با دختراشون قهرم دل خسته از این شهرم چقدر بی قرارم بذار بگم دیدن جنگیدنم خب تو بازار بردنم خب تو بازار روسریم شد آستین پیراهنم خب کار خدا رو نگاه بابا آخر کارو نگاه بابا تاول رو لبت و دیدم آبله هارو نگاه بابا بال و پرم و نگاه سوخته همه حرم و نگاه سوخته موی سرت و دیدم سوخته موی سرم و نگاه سوخته

دیدن دستای بسته اومدی پیش کاروان خسته اومدی حالا که دیگه نمی تونم پاشم حالا که پاهام شکسته اومدی دخترت خیلی گرفتار شده مثل عمه دست به دیوار شده یه چیزی دیدم به هیچ کسی نگو چشمام از گرسنگی تار شده بابا حسین بابا حسین بابا حسین داغ روی سینه ت نشست بابا حسین چشمای نازت و بست بابا حسین هنوزم داره خون از لبت میره دندونات و کی شکست بابا حسین بابا حسین بابا حسین بابا حسین

غم گرفته سر تا پام و ببین بابا امشب و تا صبح رو پاهام بشین بابا تا بگن پیش دشمن کم نیاوردم تو بگی آفرین بابا شام خیبر بود و عمه فاتح خیبر عمه حیدر بود و من هم مالک اشتر عمه رهبر بود عمه حیدر بود عمه مادر بود ای جانم عمه عمه زهرا بود ای جانم عمه عمه مولا بود ای جانم عمه عمه زهرا بود ای جانم عمه عمه دریا بود ای جانم عمه عمه تنها بود ای جانم عمه نمی دونی کی دلتنگت شدم بابا با چه حالی از بازار اومدم بابا از همون بازار اومدیم به ویرونه من صدا می زدم بابا بین بازار شام و اون همه فریاد عمه کاری کرد که همه شدیم آزاد هر کجا رفتیم جلوی دشمن عمه ایستاد عمه غوغا کرد ای جانم عمه شام و رسوا کرد ای جانم عمه گم شدم اما ای جانم عمه من و پیدا کرد ای جانم عمه عمه مولا بود ای جانم عمه عمه زهرا بود ای جانم عمه عمه دریا بود ای جانم عمه عمه تنها بود ای جانم عمه وقتی از غصه قلبم شعله ور می شد اول از حالم عمه باخبر می شد هر دفعه دشمن می اومد سراغ من جلو سیلی سپر می شد من هم مثل خودت به عمه مدیونم بس که پاک کرد اشک از این چشمای گریونم سنگر من بود بین آغوش عمه جونم عمه محکم بود ای جانم عمه قامتش خم بود ای جانم عمه مرهم درد و ای جانم عمه سیل اشکم بود ای جانم عمه عمه محکم بود ای وای عمه قامتش خم بود ای وای عمه مرهم دردم ای وای عمه سیل اشکم بود ای وای عمه عمه مولا بود ای جانم عمه عمه زهرا بود ای جانم عمه عمه دریا بود ای جانم عمه عمه تنها بود ای جانم

اگر سوخته بال و پر من حجابم شده سنگر من اگر سوخته در بین خیمه پر معجر من پناه همه عمه زینب خود فاطمه عمه زینب دم ذوالفقار علی بود دم عمه زینب ********************** اگر سوخته بال و پر من حجابم شده سنگر من اگر سوخته در بین خیمه پر معجر من خرابه چراغونه امشب قناری غزل خونه امشب موهام فرش مهمونه امشب دلم خونه امشب ********************** بابا نبودی ببینی که موی سرم سوخت بابا نبودی ببینی پر معجرم سوخت بابا نبودی ببینی که خاکسترم سوخت پرم سوخت پرم سوخت پرم سوخت خرابه چراغونه امشب قناری غزل خونه امشب موهام فرش مهمونه امشب دلم خونه امشب

حجت داوری نبود اگر نبود حسین احمد و حیدری نبود اگر نبود حسین هیچ پیمبری نبود اگر نبود حسین جنت و کوثری نبود اگر نبود حسین دین خدا نبود اگر نبود حسین شرم و حیا نبود اگر نبود حسین سعی و صفا نبود اگر نبود حسین حج و منا نبود اگر نبود حسین الحمد لله الذی خلق الحسین نور ازل حسین و سلام علی الحسین ستون آسمان نبود اگر نبود حسین قبله عاشقان نبود اگر نبود حسین محراب و اذان نبود اگر نبود حسین از قرآن نشان نبود اگر نبود حسین سعادتی نبود اگر نبود حسین عنایتی نبود اگر نبود حسین هدایتی نبود اگر نبود حسین عبادتی نبود اگر نبود حسین الحمد لله الذی خلق الحسین نور ازل حسین و سلام علی الحسین خون شقایقی نبود اگر نبود حسین بنده لایقی نبود اگر نبود حسین عاشق صادقی نبود اگر نبود حسین فرصت عاشقی نبود اگر نبود حسین محبتی نبود اگر نبود حسین شفاعتی نبود اگر نبود حسین رشادتی نبود اگر نبود حسین شهادتی نبود اگر نبود حسین الحمد لله الذی خلق الحسین نور ازل حسین و سلام علی الحسین