شب اول محرم، محمود کریمی

شیعتی مَهْما شَرِبْتُم ماء عَذْبٍ فاذکرونی اَوْ سَمِعْتُم بِغَـــــریبٍ اَوْ شَهیدٍ فَانْدُبُونی من شهید کربلایم سربریده از قفایم فـَاَنا السِّبْطُ الَّذی مِنْ غَیْرِ جُــرْمٍ قَتِلُونی وَ بِجرد الخَیْـلِ بَعْد القَتْلِ عَمْداً سَحقُونی من شهید کربلایم سربریده از قفایم لَیْتَکُم فی یَوْمِ عاشورا جمیعاَ تَنْظُرونی کَیْفَ اسْتَسْقی لِطِفْلی فَاَبوا اَن یرْحَمُونی

سلام ماه مناجاتیان سلام هلال سلام ای که تویی بر مدار عرش کمال منور است جهان از کمال حیدر و آل و علم نور فی قلب در مسیر کمال تحولی ست در عالم محرم هر سال بتاب بر دل ما یا محول الاحوال محرم آمده از راه مرده زنده کند به اشک تیغه شمشیر دین برنده کند اگر نبود محرم اگر نبود قیام نبود هیچ اثری از پیمبر و اسلام اگر نبود محرم اگر نبود پیام نمانده بود ز اسلام ناب حتی نام اگر نبود محرم اگر نبود امام حرام بود حلال و حلال بود حرام گمان مدار که اسلام و عشق می میرد به شور ماه عزا جان تازه می گیرد اگر نبود محرم دعا هدر می رفت تمام معجزه انبیا هدر می رفت فقط نه خون دل مصطفی هدر می رفت که صبر و زحمت شیر خدا هدر می رفت بماند اینکه چه می شد چه ها هدر می رفت کبودی رخ خیر النساء هدر می رفت نوشته اند که باز این چه شورش است مگر که صور را ندمیدند و آمده محشر عزای اول آن کشته عالم زر بود کسی که سینه زد اول خود پیمبر بود کسی که ناله اول کشید حیدر بود کسی که لطمه اول نواخت مادر بود و این عزای عظیم از هجوم بر در بود دری که شرط نجات از عذاب محشر بود رسید شعله آن در به کربلای حسین شروع شد ز همان کوچه ها عزای حسین غبار فتنه چو برخاست روی حق گم شد حسین کشته تیغ سکوت مردم شد چو بوسه گاه رسل بوسه گاه هیزم شد به سمت خیمه آل علی تهاجم شد جهان ز ماتم آن کوچه در تلاطم شد که بوسه گاه نبی جای بوسه سم شد به سمت مسجد بردند تا که حیدر را گذاشت شمر به حلقوم شاه خنجر را

کسی که داغ دلش فاطمه است بسم الله کسی که با شهدا داده دست بسم الله کسی که عهد نمود از الست بسم الله کسی که نفس خودش را شکست بسم الله تمام روضه همین جمله است بسم الله تن شریف تو در خون نشست بسم الله دوباره باز در خانه در مدینه شکست دوباره خصم لگد زد به سینه، سینه شکست به روی دامن مادر سرت بریده شد و تنت به این طرف و آن طرف کشیده شد و برای پیرهن پاره تن دریده شد و بهشت زیر لگد های اسب دیده شد و به خیمه قامت اطفال هم خمیده شد و صدای مادرت از قتلگه شنیده شد و ز عرش آمد از آن لحظه این چنین فریاد عزیز فاطمه از اسب بر زمین افتاد یک نفر در میان گودال و صد نفر می زدند زینب را یکی از بچه ها صدا زد بدوید عمه را کشتند دامن عمه رو بچه ها گرفتند عمه جان بیا بیا ما که غیر تو کسی رو نداریم عمه جان

قافله عشق در سفر تاریخ است و این تفسیری است بر آنچه فرموده اند: کل یوم عاشورا و کل ارضٍ کربلا... این سخنی است که پشت شیطان را می لرزاند و یاران حق را به فیضان دائم رحمت او امیدوار می سازد. ... و تو ، ای آن که در سال شصت و یکم هجری هنوز در ذخایر تقدیر نهفته بوده ای و اکنون ، در این دوران جاهلیت ثانی و عصر توبه بشریت ، پای به سیاره زمین نهاده ای ، نومید مشو که تو را نیز عاشورایی است و کربلایی که تشنه خون توست و انتظار می کشد تا تو زنجیر خاک از پای اراده ات بگشایی و از خود و دلبستگی هایش هجرت کنی و به کهف حَصینِ لازمان و لامکان ولایت ملحق شوی و فراتر از زمان و مکان، خود را به قافله سال شصت و یکم هجری برسانی و در رکاب امام عشق به شهادت رسی.

به پای پرچم سرخت چه سرها که نیفتادن فقط اون بنده هایی که به پات افتادن آزادن سیاه شد رنگ پرچم الا یا اهل العالم خدا گرفته ماتم محرم شد محرم آقا جانم یاد جسم بی کفنت ای وای ای وای یاد زخمای بدنت ای وای ای وای یاد رد پا رو تنت ای وای ای وای با سنگ می زدنت ای وای ای وای یاد جسم بی کفنت ای وای ای وای با یه پرچم سیاه بازم خونه ها غرق نور میشه تو هوات زندگیهامون مهیای ظهور میشه اومده باز هوای آمادگی برای ظهور اسم اعظم محرم شد محرم آقا جانم یاد خاتم یمنت ای وای ای وای پاره پاره پیرهنت ای وای ای وای روی نیزه و روی خاک ای وای ای وای با سنگ می زدنت ای وای ای وای آقا جانم یاد جسم بی کفنت ای وای ای وای یاد زخمای بدنت ای وای ای وای یاد رد پا رو تنت ای وای ای وای با سنگ می زدنت ای وای ای وای یاد زخمای بدنت ای وای ای وای یاد رد پا به تنت ای وای ای وای با سنگ میزدنت ای وای ای وای برای روضه گودال می میره نوکرت آخر برای اون دوازده بار برای کندی خنجر تو و گودال و زینب بدن و سم مرکب دوباره شد مجسم محرم شد محرم آقا جانم وقت زیر و رو شدنت ای وای ای وای وقت دست و پا زدنت ای وای ای وای پیش چشم اهل حرم ای وای ای وای با سنگ می زدنت

شدی پاره پاره قصیده غزل مثنوی چار پاره سراسیمه گودال برای تو شد بام دارالعماره شدی مثل تسبیح گرفته زمین با تنت استخاره ناله زدی حسین میا به کوفه داد زدی کوفه وفا نداره و زخم تنت را شمرده است و نیزه ستاره ستاره سرت را بریدند که از گوش کنده شود گوشواره که آغوش زینب برای رقیه شود راه چاره که بر بام باشد به یک کاروان کوفه گرم نظاره ناله زدی حسین میا به کوفه داد زدی کوفه وفا نداره و زخم تنت را شمرده است نیزه ستاره ستاره که بر بام باشد به یک کاروان کوفه گرم نظاره که باشیم عمری عزادار انگشتهای اشاره سرت روی نیزه تنت را جویده دهان قناره شدی پاره پاره دوباره دوباره دوباره دوباره ناله زدی حسین میا به کوفه داد زدی کوفه وفا نداره

قبله عاشقان بود تربت باصفای تو کعبه ز دور می برد سجده به کربلای تو، یا حسین پیش تر از ولادتم بوده به تو ارادتم خلق نگشته گشته ام عاشق و مبتلای تو تویی امام عشق ها، تو داده ای به خون بها که ذات لایزال حق، آمده خونبهای تو، یا حسین دست به دست می برند اشک محبّت مرا عنایتی که روز و شب گریه کنم برای تو فاطمه جامه می درد بر سر نی چو بنگرد اشک دو دیده تو و گریه بی صدای تو از چه نگشت چرخ دون بر سر خاک واژگون دید چو شسته به خون روی خدا نمای تو کاش و غمت کشد مرا خورده به هم گره چرا پنجه ظلم قاتل و طره مشک سای تو کاش به دشت کربلا سوخته بود بر ملا بال همه فرشتگان ز آتش خیمه های تو زهی محبّت و وفا که از فراز نیزه ها سایه به خواهر افکند صورت دلربای تو معجزه می کند سرت از دم روح پرورت بخوان بخوان که خواهرت سر شکند به پای تو قبله عاشقان بود تربت باصفای تو مگر حسین تشنه لب عزیز مصطفی نبود مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود مگر حسین فاطمه عزیز مصطفی نبود

واسم نگاهت نفسه نفس بدون تو بسه بذار بیام کرب و بلا که بی تو دنیا قفسه چشام تا کم میاره برات بارون می باره دلم آروم نداره دلم برا حرمت پر می زنه سینه برای تو دلبر می زنه زمون مستی منه لباس مشکیم کفنه تو این حسینیه دل خدا برات سینه زنه دلم چه بی قراره واست در انتظاره دلم آروم نداره دلم که به سیم آخر می زنه برا حرمت پر می زنه یه دیونه دوباره در می زنه برا حرمت پر می زنه دلم برا حرمت پر می زنه سینه برای تو دلبر می زنه دلی که بی خونه میشه اسیر صابخونه میشه برای شش گوشه تو دوباره دیوونه میشه هوا پراز غباره زمین چه بی بهاره دلم آروم نداره شبا برای تو هق هق می کنم به پای غمت دق می کنم خاک عزای تو بر سر می زنه واسه حرمت پر می زنه دلم برا حرمت پر می زنه سینه برای تو دلبر می زنه اونی که بی تو نسوزه میون آتیش می سوزه لباس سیامو بیارید همون که بی بی می دوزه آقام هوام و داره برات همیشه زاره دلم آروم نداره منم کوچه نشین عشق حسین دیوونه بین الحرمین دیوونه بین الحرمین دلم برای تو پرپر می زنه برا حرمت پر میزنه دلم برا حرمت پر می زنه سینه برای تو دلبر می زنه

به دست و پای دل موی تو پیچید گم شده بودم اما روی تو تابید من ذره بودم ولی ماه شدم با خورشید ای مهربونم ای عشق بدم می دونم ای عشق اگه میشه همیشه پیشت بمونم ای عشق ای مهربونم ای یار بدم می دونم ای یار اگه میشه همیشه پیشت بمونم ای یار علمدار علمدار علمدار علمدار تمام دنیام و زدم به نامت همه وجودم نوره به احترامت حرفم و ساده می زنم خیلی می خوامت من اسمت و برای دلم می خونم ای عشق اگه میشه همیشه پیشت بمونم ای عشق من با کبوترای تو همزبونم ای یار اگه میشه همیشه پیشت بمونم ای یار علمدار علمدار علمدار علمدار