شب سوم محرم، محمود کریمی

به من اثبات شد از نزدیک هم نزدیک تر هستی رفیق روزهای بی کسی از هر نظر هستی دلیل جزییات اشک ها را خوب می دانی تماما مو به مو از درد دل ها با خبر هستی به من ثابت شده از بس که نشد شد شد تو در فکر من ناچیز حتی از خودم هم بیشتر هستی خجالت می کشم از طرز حاجت خواستن هایم زبانم لال که گفتم نگاهم کن اگر هستی برای هجرت از چیزی که هستم سوی آزادی تو همراه من بی دست و پا در این سفر هستی تمام بد بیاری های آدم حکمتی دارد یکی اینکه تو در یاد گرفتاران قدر هستی من حاجت روا را باز محتاج نگاهت کن که من محتاج اگر باشم تو در من مستمر هستی

کیستم من؟ دُر دریای کرامت ثمر نخل امامت گل گلزار حسینم دل و دلدار حسینم همه شب تا به سحر عاشق بیدار حسینم سر و جان بر کف و پیوسته خریدار حسینم سپهم اشک و علم ناله و در شام علمدار حسینم سند اصل اسارت که درخشیده به طومار حسینم منم آن کودک رزمنده که بین اسرا یار حسینم منم آن گنج که در دامن ویرانه یگانه دُر شهوار حسینم به خدا عمه ی ساداتم و در شام بلا مثل عمو قبله ی حاجاتم و سر تا به قدم آینه ام وجه امام شهدا را حال در شام بود تربت من کعبه ی حاجات همه ی خلق به گرد حرمم گرم مناجات بیایید که این جاست پس از تربت زینب حرم عمه ی سادات همانا به کنار حرم کوچک من اشک فشانید به یاد رخ نیلی شده ام روضه بخوانید به جان پدرم دور مزار منِ مظلومه بگردید و بدانید که با سن کمم مادر غم خوار شمایم نه در این عالم دنیا که به فردای قیامت به حضور پدرم یار شمایم همه جا روشنی چشم گوهر بار شمایم

یه گوشه خواب بودم خیلی آروم ولی پیچید تو گوشم صداشون نمیبردن اگه گوشواره هامو خودم می بخشیدم به دختراشون من که جدم علی به وقت نماز داد انگشتری به اهل نیاز مادرم فاطمه سه لیل و نهار کرد افطار خویش را ایثار من خودم گوشواره می دادم در به آن نابکار می دادم پس بگو تازیانه کم بزنند دخترم دخترانه ام بزنند نمیبردن اگه گوشواره هامو خودم می بخشیدم به دختراشون گذشت و گم شدم توی بیابون آخه از قافله جا مونده بودم یکی اومد برم گردوند بابا ولی کاشکی همونجا مونده بودم بابا بد اخلاقن چقدر مردای شامی به جای قلب سنگه تو دلاشون با این دستای سنگینی که دارند دلم میسوزه واسه بچه هاشون یه جوری زد چشمام تاره هنوزم یه جوری زد قدم از درد خم موند جای دستش یکم بهتر شد اما جای انگشترش رو صورتم موند تو روی نیزه و من روی ناقه تو چشمات باز و من دستام بسته چقدر شکل همیم بابا نگاه کن منم مثل تو دندونام شکسته النگو هامو تو بازار فروختن دیگه فرقی به حال من نداره ولی ای کاش اینجوری نمونن آخه مال یتیم خوردن نداره به ماه آسمون میگفت شمع شبستون منی یاد عموم بخیر که تو مثل عمو جون منی راستی تو از تو آسمون ببین بابای من کجاست بهش بگو که دخترت ساکن تو خرابه هاست بابا منو ببر من جا میمونم عممو میزنن

عمه بهم گفتی که بابام پیش خداست اما ببین سرش همین جا رو نیزه هاست منم مثل مادر بزرگم باباییم نمیدونم بابام کجاست منم شبیه فاطمه بعد بابام عمرم کمه چشمام مثل زهرا کبوده قدم مث مادر خمه من و عمه هام فتح کردیم شامو خریدیم آبروی بابامو ببین زخم دست هامو پاهامو چشمام بیت الاحزانم شده این ویرونه درد منو فقط مادر میدونه بابا ببین چقدر شدم عین مادرت از بس نفس نفس زدم دنبال سرت دیگه نداره طاقت سیلی صورتم برس به داد دخترت آتیش گرفته شونه هام از دست تازیونه ها بسته به روم مثل مدینه در تموم خونه ها چی می خواد بابا دشمن از جونم چی میخواد تازیانه از شونم بابا ببین افتاد دندونم این تب تقصیر آتیش پهلومه زخمام از بوسه ی بابام محرومه من و عمه هام ترک کردیم شامو خریدیم آبروی بابامو ببین زخم دستامو پاهامو چشمام بیت الاحزانم شده این ویرونه حال منو فقط مادر میدونه مثل مادر بزرگم اینجا تو غربتم تو ویرونه کسی نیومد عیادتم اینقدر صدای خنده ها قلبمو شکست دیگه تمومه طاقتم گریه شده دوای من یه کاری کن برای من میگن باید آروم بگیره صدای گریه های من عجل وفاتی شده ورد لب هام خسته شدم خدا بابامو میخوام تو نبودی و من بی تو مردم با گریه آبروشونو بردم تموم راه سیلی میخوردم از سیلی مردم بیت الاحزانم شده این ویرونه حال منو فقط مادر میدونه

بگو کجایی آهای آبروی آبرو کجایی دوازده ماه پی تو گشته ماه کو به کو کجایی دوباره برده تو را محرم دوباره کرده است آرزو کجایی شب رقیه است ز روضه ی عموست گفتگو کجایی شبی که او گفت عمو نگیر از رقیه رو کجایی برای سیلی بهانه دستش آمده عدو کجایی شدند خیره به گوش و گوشواره ام عمو کجایی عمو به سرعت رسیده دست زجر از دو سو کجایی یکی به گوشم یکی نشسته بر ته گلو کجایی مرا ز مویم بلند کرده زد مو به مو کجایی به لکنت او گفت عمو کجا عمو کجا عمو کجایی خبر رسیده که دختری به محضر پدر رسیده عموش رفته به خیمه از نبود او ضرر رسیده به اصغر او گفت به تو عطش به من دو چشم تر رسیده تو تیر خوردی ولی به گوش من از آن اثر رسیده به تو سه شعبه به گوش من دو شعبه بیشتر رسیده سه شعبه و دست به ما رسیده هر چه شعله ور رسیده شروع قصه است ولی رقیه قصه اش به سر رسیده رقیه دیده که تکه تکه تکه تکه یک نفر رسیده چنان مرا زد که جای گونه رنگ دست او پریده

حسین سرباز ره دین بود عاقبت حق طلبی این بود از سر نی گفت سبط پیمبر الله اکبر الله اکبر عمه بیا گمشده پیدا شده کنج خرابه شب یلدا شده آمده بابا از پی دختر الله اکبر الله اکبر قسم به اشک دیده ی فاطمه ندارم از دشمن دین واهمه سرم فدای زاده ی حیدر الله اکبر الله اکبر

به آتش این غم الا نوحوا به داغ محرم الا نوحوا الا یا اهل العالم الا نوحوا به دستان علمدارم به چشمان سپه دارم به اشک زینب و سجاد زمانی که علم افتاد به بی تابی بیمارم الا نوحوا به آتش این غم الا نوحوا به داغ محرم الا نوحوا الا یا اهل العالم الا نوحوا به خون کاکل اکبر به قنداق علی اصغر برای این ناله ی مادر برای چادر خواهر برای غارت معجر الا نوحوا به آتش این غم الا نوحوا به داغ محرم الا نوحوا الا یا اهل العالم الا نوحوا به طفلان پریشانم الا نوحوا به خیمه گاه سوزانم الا نوحوا به روی خاک پسر هایم روی نیزه قمر هایم برای سر دلیرانم الا نوحوا

منم کمترین بنده ی تو تو شاهی خدا خونمو پات بریزه الهی کسی رو به غیر تو آقا ندارم دلم رو آوردم بگم با تو هستم به پات سر میزارم من درد تو درمون من خشک تو بارون جان آقام ای جان آقام محاله که من از مسیرت جدا شم تو هر جا که باشی محاله نباشم از اون شب که قرآن سر نیزه خوندی دل من نه تنها همه عالمو پای عشقت نشوندی من قاری تو قرآن من ای وای تو ای جان جان آقام ای جان آقام نفس هام فدای مسیر عبورت تا زنده ام میخونم تو دستگاه نورت تو اونی که خورشید ازت نور میگیره من اونم که عمری به عشقت اسیره از این عشق میمیره من بنده تو مولا من تشنه تو دریا جان آقام ای جان آقام جوونا رسیدن حریمت به یاری نذاشتن بگن که مدافع نداری گذشت اون روزا که نداشتی فدایی دیگه دنیا دیده جوونا چی میخوان شدن کربلایی من دل تو دلبر من سر تو سرور جان آقام ای جان آقام