روز دهم محرم (روز عاشورا)، محمود کریمی

کار خودش رو عشق مثل همیشه کرد دیگه باید بری یعنی کارش نمیشه کرد برا تو زنده ام من این ارث مادری مه ازت جدا نمیشم این حق خواهری مه الان سرت توی آغوش خواهره یک ساعت دیگه دعوا سر سره پنجاه ساله قلبم داره برات می کوبه امروز سرنوشتم اسیر این غروبه من پا به پای تو تا آخرش میام می مونم و خودم می گیرم انتقام رفتی من و نبردی این کار روزگاره تا خون توی رگامه نهضت ادامه داره کجا می خوای بری چرا من و نمی بری این دم آخری چقدر شبیه مادری قرارمون چی شد که بی قرار هم باشیم هر چی که پیش اومد باید کنار هم باشیم

پیش پای خودش به خاک افتاد همه را با نگاه پس می زد تکیه بر نیزه غریبی داشت خسته بود و نفس نفس می زد زمانه دستخوش ظلم های بارز شد برای جایزه قتل حسین جایز شد زمانه دید که زخمی پر از نمک شده بود و بوسه گاه پیمبر ترک ترک شده بود زمانه دید غریبی خضاب با خون کرد و تیر را به چه سختی ز سینه بیرون کرد چنانکه خون همه فواره زد به دشت، آه پناه بر تو خدایا مگر پناهی نیست که دختر علی آن لحظه دید راهی نیست به ناله خواست دل سنگ خصم نرم کند به ابن سعد چنین گفت تا که شرم کند بترس عاقبت خویش را تباه کنی حسین را بکشند و تو هم نگاه کنی کسی به فکر ورق پاره های قرآن نیست مگرمیان شما کوفیان مسلمان نیست ببین ز چهار طرف جور دشمن دله را جفای خولی و شمر و سنان و حرمله را که از تفاهمشان لرزه در زمین افتاد عزیز فاطمه از اسب بر زمین افتاد کدام آیه به لبهای او مجدد شد که نیزه آمد و راه گلوی او سد شد مخواه شرح گل و ظلم خاربن سخت است که شرح لحظه "والشمر جالس" سخت است

میان میدان بلا حلقه زدند اشقیا دور عزیز مجتبی هیچ کسی نزد صدا چند نفر به یک نفر به روی خاک علقمه خسته نشسته فاطمه بارش تیر و نیزه شد گفت غریب کربلا چند نفر به یک نفر حسین بود محتضر دید به پیکر پسر نشسته تیر تا به پر گفت به قوم بی حیا چند نفر به یک نفر چو دید زینب حزین سنگ جفا و شاه دین حسینش افتاده زمین کشید ناله ای خدا چند نفر به یک نفر دست یکی به موی او سنگ یکی به روی او دست یکی به پیرهن به روی سینه جای پا چند نفر به یک نفر به روی خاک ها سرش شمر به دست خنجرش یکی پی عمامه اش یکی به دنبال عبا چند نفر به یک نفر به پیش چشم مادرش جدا شد از بدن سرش اهل حرم به سر زنان صدا زدند بچه ها چند نفر به یک نفر

میون شعله ها آه یکی می زد صدا آه آتیش گرفته دامن تموم بچه ها آه عمو سوختم، عمو سوختم تو دست دشمنا آه همه گوشواره ها آه بیا تو این غریبی ها برس به داد ما آه عمو سوختم، عمو سوختم میون شعله ها آه یکی می زد صدا آه آتیش گرفته دامن تموم بچه ها آه عمو سوختم، عمو سوختم کنار عمه ها آه دیدم تو قتلگاه آه یه عده بی حیا آه تن بابام و زیر دست و پا آه به زیر سنگ و تیر و شمشیرا و نیزه ها آه عمو سوختم، عمو سوختم نبودی اومدن آه همه جری شدن آه تو که نبودی ما رو تازیانه می زدن آه عمو سوختم، عمو سوختم میون شعله ها آه یکی می زد صدا آه آتیش گرفته دامن تموم بچه ها آه عمو سوختم، عمو سوختم نبودی تو حرم آه چی اومده سرم آه با کعب نی شکسته شد پرم آه دیگه نگم چی شد با معجرم آه عمو سوختم، عمو سوختم نبودی پیشمون آه سیاه شد آسمون آه ببینی گوشه چشم لاله گون آه چهل نفر با تازیانه دور عمه مون آه چقدر سوختم راس حسین به نیزه ها عمو سوختم آتیش زدن به خیمه ها عمو سوختم عمو سوختم، عمو سوختم

من کیستم گدای تو یا ثامن الحجج افتاده ام به پای تو یا ثامن الحجج آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند هستند خاک پای تو یا ثامن الحجج شاه پناهم بده خسته راه آمدم غرق گناه آمدم گفت ای گروه هر که ندارد هوای ما سر گیرد و برون رود از کربلای ما برگردد آنکه با هوس کشور آمده سر ناورد به افسر شاهی گدای ما شاه سلام علیک آقا سلام علیک

من کیم چون پاکبازان در ره پاکان مکینم غم ندارم چون که با اهل حقیقت همنشینم گاه گاهی چون نسیم صبحگاهان با صفایم گاه گاهی چون کلام عشقبازان دلنشینم گاه در سوز و گدازم گاه در راز و نیازم گاه در اوج معانی گاه در بحر یقینم مرغ روحم ز آشیان صدق در پرواز آمد یافتم بینای خلق اولین و آخرینم جمله موجودات را دیدم که در فخرند باهم هریکی می گفت در فضل و شرف من بی قرینم خاک گفتا من حسین بن علی را گرد راهم آب گفتا مهر زهرا مام نور خامسینم باد گفتا من غلام و جان نثار کوی اویم نار گفتا دشمنش سوزم به قهر آتشینم مهر گفتا گرد راه مرکبش را چهره سایم ماه گفتا توسنش را بوسه زن بر صدر زینم گفت جبرائیل می نازم که هستم بنده دربار آن شه خواند میکائیل مدحش گفت عبدش را معینم گفت اسرافیل من هم جان نثار آن عزیزم گفت عزرائیل با خصمش دم مردن به کینم جملگی گفتند ای انسان تو در عشقش چه کردی گفت من صاحب وصال عشق آن عشق آفرینم روز عاشورا به موجودات بانگ اخرجوا زد جـز مرا کز تربیت در کاخ اجلالش مکینم دست دادم چشم دادم فرق دادم جسم دادم تا فدا گردید جان در راه آن نور مبینم این یکی بوسید دستش آن یکی بوسید پایش دیگری گفتا که برگو کیستی ای نازنینم گفت من ماه بنی هاشم سرور قلب زهرا شبل حیدر زاده آزاده ام البنینم معنی درس وفایم فانی راه بقایم جرعه نوش چشمه علم امیرالمومنینم روز مردی گر بیارم خم به ابروی کمانم آیه نصرمن الله نقش بندد بر جبینم خوانده یزدانم زلطف و مرحمت، باب الحوائج دست گیر کل خلق از اولین و آخرینم ای عزاداران بشارت باد زهرا روز محشر آورد بهر شفاعت دستهای نازنیم تشنه لب در آب رفتم این سخن با خویش گفتم من چگونه آب نوشم شاه را عطشان ببینم مشک را پرکردم از آب و به خود گفتم که باید راه نزدیکی برای خیمه رفتن برگزینم راه نخلستان گرفتم لیک از شمشیر دشمن قطع شد دست علم گیر از یسار و از یمینم فکر کردم دست دادم آب دارم غم ندارم سرفرازم ساقی اطفال شاهنشاه دینم ناگهان دیدم که در ره ریخت آب و سوخت قلبم تیر زد بر مشک آن خصمی که بود اندر کمینم دیگر از دیدار اطفال حرم شرمنده بودم تیر زد دشمن به چشمم تا که طفلان را نبینم گفتم اکنون خوب شد خوب است بر گردم به خیمه ناگهان بر سر فرود آمد عمود آهنینم

سید العشاق گفتا عشق از آن من است تحت فرمان من است روز محشر روز جولان شهیدان من است عید قربان من است شاه گفتا کربلا امروز میدان من است عید قربان من است مادرم زهرا در این گودال مهمان من است عید قربان من است شاه گفتا کربلا امروز میدان من است عید قربان من است خواهرم زینب پرستار یتیمان من است عید قربان من است

جسمت زخمی مانده بر خاک از تیغ و نیزه ها صد چاک مانده در روی زمین شاه مظلومان حسین نوحه خوانندم بیا در زمین کربلا ای وای ای وای ای وای ای وای بر روی نیزه مهتاب است لالایی شش ماهه خواب است زینبش بر سر زنان دختران مویه کنان بی علمدار حسین گر گرفته خیمه ها گوید خواهر جان مادر برخیز و بنگر ای بی سر زینت دوش نبی بر زمین جای تو نیست پیکرت بر روی خاک راس تو بر نیزه ها ای وای ای وای ای وای ای وای