شب نهم محرم، محمود کریمی

ای مشرف بر تمام هستی ای هستی من امام هستی ای ساکن بام آفرینش ای ذکر مدام آفرینش ای جان همه فدات آقا دستم به پر قبات آقا تا مانده به دل امید برگرد ای سرو قد رشید برگرد هم داغ به جانمان رسیده هم کارد به استخوان رسیده تا کی سر عشق روی نیزه خون می چکد از گلوی نیزه ای حامی زینبین برگرد ای منتقم حسین برگرد امشب سر پای دار دارم در کرببلا قرار دارم گفتی که قرار نهر علقم بر دست فتاده پای پرچم من می گویم شما بگریید بر ساقی کربلا بگریید از صبح که بغض در گلو بود هر جا که امام رفت او بود در دل غلیان و چهره محجوب سقای حرم کجا و ایوب آن دم که علی به خاک افتاد با سینه چاک چاک افتاد آن دم که یتیم دست و پا زد فرزند کریم دست و پا زد هر گاه حسین رفت میدان تا راس کسی نهد به دامان در سایه تیغ بی امانش ارباب به قامت کمانش نعشی ز دل سپاه آورد آن کشته به خیمه گاه آورد لب بسته میان جمع می سوخت خاموش بسان شمع می سوخت مشغول دفاع و پاسداری از صبح نکرده سوگواری از خیمه برون امیر آمد از بیشه برون چو شیر آمد شمشیر به دست و مشک بر دوش شد تشنگی خودش فراموش فرمود حسین با ابالفضل جانم به فدات یا ابالفضل گر علقمه بسته بود برگرد تنها شده ایم زود برگرد از برق نگاه تیغ دارش هر کس که رسید شد شکارش یک لحظه نشست بر لب آب در حسرت طفل در تب آب ناچار در آب برد دست و با مشک به آب خورد دست و از آتش شرم سوخت هستش از اینکه خنک شده ست دستش

تفتیده لب آمد از شریعه تا درس وفا دهد به شیعه گر عاشق صادقی خطر کن از امر مباح هم گذر کن مردی نه فقط به زور بازوست مردی نه به غرش است و نیروست هستند زنان که مرد مردند تاریخ بخوان ببین چه کردند در اصل چراغ راه مردان زهراست امید شاه مردان انسیه حوریه ست بانو مردی زده پیش پاش زانو " کم من فئة قلیلة " یک زن " کم من فئة کثیرة " دشمن شد کرد به خطبه اش نشد را چون مرد گرفت حق خود را تسلیم نشد به زور تهدید یک ذره به دل نداشت تردید چون ترس نبود در مرامش شد فانی در ره امامش مردی نه فقط به زور بازوست مردی نه به غرش است و نیروست مردی نبود به دل شکستن بر طفل صغیر آب بستن این نیست نشان مرد بودن پیراهن کشته را ربودن آتش بکشند اشیان را سیلی بزنند کودکان را جسم پسری به پیش بابا لب تشنه کنند عربا عربا مردی نبود که با سر تیر نوشند به شیرخواره ای شیر در مسلک مرد نیست غارت بر راس به روی نی جسارت ایتام به ریسمان کشیدن چادر ز سر زنان کشیدن مردی ست به این که در امیری دستان فتاده را بگیری مردی به مروت است و همت در عین خضوع با شهامت " کم من فئة قلیلة " یک زن " کم من فئة کثیرة " دشمن شد کرد به خطبه اش نشد را چون مرد گرفت حق خود را پشت در نیمه شعله ور رفت در آتش فتنه بی سپر رفت هر چند گرفت پشت در را تا شعله گرفت موی سر را در با لگدی ز جای افتاد بانوی علی ز پای افتاد هر چند که محسنش فدا شد محشر به میان کوچه ها شد هر چند که گوشواره افتاد برخواست ولی دوباره افتاد هر چند زدند روی بازوش از ضرب لگد شکست پهلوش تسلیم نشد به زور تهدید یک ذره به دل نداشت تردید دامن کشان رفتی دلم زیر و رو شد چشم حرامی با حرم روبرو شد بیا برگرد با من ای کس و کارم من و تنها نگذار ای علمدارم آب به خیمه نرسید فدای سرت

از عشق لبریزی از نور سرشاری ماه آل الله تا صبح بیداری تو رفتی و بی یارم سقا و سپهدارم دیدم سر راهم وای دستات و علمدارم کشتی من و با دست و پا زدن رفتی همه هم و صدا زدند ای وای همه به خیمه ها زدند ای وای از عشق لبریزی از نور سرشاری ماه آل الله تا صبح بیداری داغت رو قلب دریاست می دونم تشنه برگشتی عباس ممنونم من بی تو برم خیمه دست خالی و گریون میگن همه با گریه عمومون و برگردون پاشو ببین که بی برادرم پاشو به خاطر اهل حرم پاشو بدون تو کجا برم پاشو کشتی من و با دست و پا زدن رفتی همه هم و صدا زدند ای وای همه به خیمه ها زدند ای وای از عشق لبریزی از نور سرشاری ماه آل الله تا صبح بیداری از مشک پاره حسرت می باره مادر افتاده پای گهواره تو روی زمین و من نمیاد ازم کاری من موندم و خواهرهات ما رو به کی می سپاری برگرد قربون چشمای ترت برگرد بریم کنار لشگرت برگرد آب نشد فدا سرت برگرد از عشق لبریزی از نور سرشاری ماه آل الله تا صبح بیداری

تمام حاجت ما را خدا به ما داده که از صفای ابالفضل صفا به ما داده تویی که ساقی مستان امیر و سقایی شبیه قامت حیدر عزیز زهرایی قلم به دست تو آقا قلندری باشد نگاه و برق دو چشم تو حیدری باشد رجز به روی لبانم امیر و سقایم که بچه شیر علی و غلام زهرایم تمام حاجت ما را خدا به ما داده که از صفای ابالفضل صفا به ما داده تو ذوالفقار علی و تو حیدر ثانی تپش به قلب حسین و عموی طفلانی تویی که ماه بنی هاشمی لقب داری تو از تبار علی و از او نسب داری تمام هستی خود را به زلف تو بستم که من غلام غلام غلام تو هستم یا ابالفضل، یا ابالفضل، یا ابالفضل

حسین از بین نخلا اومد دیدم به خیمه تنها اومد همه چشم تو رو دور دیدن ببین چی به سر ما اومد کجایی دلاور بیا یا ابالفضل شده نوحه اهل خیمه اغثنا ابالفضل اغثنا ابالفضل، اغثنا ابالفضل دست و بازوی علی ناصر دین نبی پسر ام البنین که شدی قطع الیمین می سوزه خیمه تا برگردی شاید به این هوا برگردی خدا کنه اقلا مثل علی روی عبا برگردی ببین روضه داریم به لب ها ابالفضل ببین بی پناهی ما رو اغثنا ابالفضل اغثنا ابالفضل، اغثنا ابالفضل ای شهید علقمه ای عزیز فاطمه تو خاک و خون پرت افتاده تو خیمه خواهرت افتاده به چنگ نیزه های بی رحم سر مطهرت افتاده صدات می زنم با تمنا ابالفضل تمنای ناموس حیدر اغثنا ابالفضل اغثنا ابالفضل، اغثنا ابالفضل

ای سرو خفته در چمن عبّاس من عبّاس من ای کشته صد پاره تن عبّاس من عبّاس من من آمدم در علقمه با مادر خود فاطمه چشمی گشا حرفی بزن عبّاس من عبّاس من گشته فزون زخم تنت از حلقه های جوشنت چیزی نمانده زین بدن عبّاس من عبّاس من بعد از تو سقّای حرم گرید دو چشم دخترم گرید چو شمع انجمن عبّاس من عبّاس من از تشنه کامی در حرم لب های خشک اصغرم گردیده با تو هم سخن عبّاس من عبّاس من از زخم تیر و خنجرت اندام از گل بهترت گشته یکی چون پیرهن عبّاس من عبّاس من داغت به دل آتش زند هجر تو از پا افکند امّ البنین را در وطن عبّاس من عبّاس من ای ساقی لب تشنه گان با بودن آب روان داری چرا خون در دهن عبّاس من عبّاس من هوشم ببر عقلم ربا دیوانه کن دیوانه کن آتش بزن سر تا به پا پروانه کن پروانه کن تا با تو گردم آشنا از خود رهایم کن رها با من مرا با من مرا بیگانه کن بیگانه کن تا کی دلم پا بست خود من فانی ام در هست خود این خانه را با دست خود ویرانه کن ویرانه کن جام جنون نوشان مرا در سیل خون جوشان مرا با خانه بردوشان مرا همخانه کن همخانه کن تا بو کنم زلف تو را هر استخوانم را سوا با شانه دست صبا دندانه کن دندانه کن گر تو بسوزی حاصلم بوی گل آید از گلم یک جلوه بر چشم دلم مستانه کن مستانه کن

ای سرو همیشه راست قامت وی سایه قامتت قیامت عبدی و خدا خصائلی تو عباس ابوالفضائلی تو ای سینه عشق داغدارت وی قلب وصال بی قرارت خون تو به عشق آبرو داد رخسار جهاد را وضو داد عباس کیست کعبه دل قبله ولاست عباس شمع جمع شهیدان کربلاست عباس نور دیده اولاد مصطفی ست عباس شیر بیشه سر سبز نینواست عباس آب شد ز عطش آب را نخواست الدخیل یا کفیل الزینب ای روی تو ماه آل هاشم ای پشت و پناه آل هاشم سردار سپاه و مشک بر دوش تاریخ کجا کند فراموش ای سایه قامتت رشادت افتاده به مقدمت سیادت بگرفته برادرت در آغوش هنگام ولادت و شهادت عباس گفت جام عطش آبروی ماست عباس قد برای شهادت نموده راست عباس مروه ای است که ثاراللهش صفاست عباس دوست دار امامت ز ابتداست عباس دست و بازو و شمشیر مرتضی ست الدخیل یا کفیل الزینب بر خاک تو هر که سر ندارد سر از دل خاک بر ندارد تو چشم و چراغ عالمینی سر تا به قدم فقط حسینی ای پا نهاده تشنه در آب با یاد لب تو خون جگر آب گریه به تو گشته عادت من محبوب ترین عبادت من عباس پاسدار حرم خانه خداست عباس آنکه پشت حسین ازغمش دوتاست عباس ازسکینه خجل تا صف جزاست عباس کیست سوره واللیل ووالضحاست عباس ازتمام خلایق گره گشاست الدخیل یا کفیل الزینب

همه جا کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا حس نوکریم اینه خادم ابالفضلم خادمی به جای خود آدم ابالفضلم مثل روز روشن من خوبیاش و می بینم هر گره که وا میشه رد پاش و می بینم خواستنش عجینه با پوست و استخون من واسه شکر این نعمت قاصره زبون من لشگر شهیدامون امت ابالفضلن هر کدوم مقامات دولت ابالفضلن همه جا کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا مومنم به آغوشت من به عشق تو اینجام هر کی حاجتی داره من فقط تو رو می خوام دل محل به هیچ عشقی غیر تو نمی ذاره خوش به حال تنهایی که فقط تو رو داره خاک پای زوارت سرمه چشم آقا پام و از در خونت پس نمی کشم آقا به همین پرچما به عزای حسین من ابالفضلیم به خدای حسین همه جا کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا قد کل این عالم سرسپرده داری تو بین ارمنی ها هم کشته مرده داری تو دست تو به این اقلیم راه شر و سد کرده مرز امپراطوریت کهکشون و رد کرده با تو عالمی دارم ای جهان من عباس شان قلب من بالاست قهرمان من عباس توی این راهم و به خدا می رسم من ابالفضلیم به ابالفضل قسم همه جا کربلا همه جا نینوا من ابالفضلیم به امید خدا من ابالفضلیم به ابالفضل قسم