شب هفتم محرم، مهدی سلحشور

نوای هل من معینت کرده چشامو پر از خون نداری یار و سپاهی تنها میری به میدون بیا یار آخرت رو همرات ببر آقا جون دلم خون شد پریشون شد تا شنیدم صداتو کوچیکم من ولی می خوام منم بشم فدا تو می تونم که تو آغوشت سپر بشم برا تو تشنگی سخته ولی بابا غربتت قلبم رو سوزونده جون میدم آخر من از داغت تنها نیستی تو علی مونده علی لای لای، علی لای لای

المنت لله که دلم افتاده زیر قدمت غرقه تو موج کرمت ممنونتم گره زدی دل منو با حرمت حرم نگو بهشتمه تموم سرنوشتمه تا که میام آروم بشم بازم هواییم می کنی یا جون میدم تو مجلست یا کربلاییم می کنی ،،،،،،،،،،،،،،،، ای زینت دوش نبی روی زمین جای تو نیست این خار و خاشاک زمین منزل و ماوای تو نیست خاک عالم به سرم کز اثر تیر و سنان جای یک بوسه من در همه اعضای تو نیست چرا رنگ لبت چون ارغوانه گمانم جای چوب خیزرانه

مزن اینقدر به بابا خنده مکن اینقدر مرا شرمنده می زنی خنده به من علت چیست مگر این خنده دشمن بس نیست تازه می خواست گلم بشکفد و باز شود زود گلچین گل من چیدی و پرپر کردی رباب است و خروش و خسته حالی به دامنش کجای طفل خالی اگر گهواره را پس داده بودن دلش خوش بود با طفل خیالی گل نازم لایی لایی پسرم با نگات آتیش نزن بر جیگرم گریه بس کن دیگه طاقت ندارم نمی تونم واسه تو آب بیارم اونی که تشنه ها رو آب می داده حالا دستش توی صحرا افتاده هر چقدر چنگ بزنی شیر نمیاد دیگه بعد از عمو آب گیر نمیاد حسین حسین، حسین حسین