شهادت حضرت فاطمه (س) شب پنجم فاطمیه اول 1403 - حنیف طاهری

روضه - چو آفتاب رُخت را غبار ابر گرفت شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت جهان و کُن فیکونش در اختیار تو بود عدو چگونه فدک را ز تو به جبر گرفت؟ خمید قامت او زیر بار اندوهت اگرچه دست علی را عصای صبر گرفت پدر به دیدن تو تا بهشت صبر نکرد تو را ز دست علی در میان قبر گرفت تمام غربت خود را گریست در دل چاه که تا همیشه دل چاه مثل ابر گرفت ...

زمینه - سینم پر از آهه دریایی از درده خیبرشکن امشب زانو بغل کرده ذره ذره ذره ذره حیدر از خجالت آب شد بند کفنش رو بستم خونم رو سرم خراب شد زندگیم میره از دستم قلبم از غصه بی تابه زخم پهلوش هنوز بازه از کفن میره خونابه از من چه پنهون کرد دردای پهلوشو آخر ولی دیدم این زخم بازوشو آروم آروم آروم آروم سنگ لحدو میچینم هرچی خاک غم میریزم سنگین میشه روی سینم گریه هام گریه ی درده دست خانوم من سرده روی برگ گل یاسم جای دست یه نامرده Mohjat.net

شور - مادر مادر مادر مادر فغان تا عالم لاهوت میره تابوت میره تابوت میره مادر مادر مادر مادر خونه غمگینه درد ما اینه برعکس تابوت داغش سنگینه ای خدا حامی حیدر میره مادر میره مادر میره مادر مادر مادر مادر خونه غمباره موندیم آواره یادگاری هاش روی دیواره امشب دلگیره کاره تقدیره بانوی خونه از خونه میره عاشق بابامه اما میره تنها میره تنها میره مادر مادر مادر مادر قلب ما خونه قبرش پنهونه تدفینش سخته حیدر حیرونه دست تنها مونده بی زهرا مونده مادر تو خاکه بابا جا مونده دستای لرزون حیدر سرده خاکش کرده خاکش کرده مادر مادر مادر مادر

واحد - نیمه شب اشک و اه گرفته روی ماه ما بی مادر شدیم بابا بی تکیه گاه خدایا مادرم را کجا می برند به گمانم برای شفا می برند باروم نیست مادرم رفت سر پناه آخرم رفت با خون همراه می شه آب غسل مادر می لرزه از گریه دست و پای حیدر زخم سینه بازه می ریزه خون لخته تو سن کودکی بی مادری سخته برام سخته خونه داری عالم گرم سوگواری باورم نیست مادرم رفت تکیه گاه آخرم رفت گریه کریدم آروم قلب ما بیتابه تشییع میشه مادر تا مدینه خوابه تشییعش با غربت این غسل شبونه دختر پیغمبر دفنش مخفیونه تو وطن هم ما غریبیم تو این عالم غم نصیبیم

تک - لک لبیک یا ابی عبدالله می‌گذریم از خویش، می‌گذریم از جان می‌گذریم از تن، می‌گذریم آسان مث حبیب، مث زهیر شبیه حر بشیم عاقبت بخیر رها شو از قفس، اعجاز کن به سوی کربلا، پرواز کن ز خود گذر کن و لایق شو قیام تازه‌ای، آغاز کن آن کس که تورا شناخت، جان را چه کند فرزند و عیال و خانمان را چه کند دیوانه کنی هر دوجهانش بخشید دیوانه‌ی تو، هر دو جهان را چه کند؟ لک لبیک ابی‌عبدالله... از دل آن صحرا، می‌رسد این آوا بانگ رحیل آید، بگذر از این دنیا از این قفس، از این جهان گذر کن و فقط پای او بمان گذر کن از خودت در این راه برس به خیمه‌ی ثارالله گذر کن از عمود نفست برس به مقصد قربانگاه حُر باش و ادب به زاده‌ی زهرا کن خود را چو زهیر، با حیا احیا کن هر جایِ شبی، صبح، تو را منتظر است یک بار، دری به روشنایی وا کن لک لبیک ابی‌عبدالله...

تک - میان اهل آسمان، قبله به ماه مایل است اول دفتر ادب، نام ابوالفضائل است اوست نشسته در نظر، نیست ز چشم دل نهان بشکند از نگاه او قلب همه صف شکنان ای علم‌دارِ حسین، عباس علم‌دار حسین... اوست پناه می‌دهد، نور به ماه می‌دهد راه اگر که بسته شد، اوست که راه می‌دهد قلب شکسته‌ی مرا جذب? دیده‌اش گرفت دست فتاده‌ی مرا دست بریده‌اش گرفت ای علمدارِ حسین، عباس علمدار حسین

شور - به دست قلم، توسّل کن به شال علم، توسّل کن اگه دل‌خوری از همه دنیا عزیزدلم! توسّل کن برا حل مشکلات اعظم توسّلات ذکر ابوفاضله مرهم این غصّه‌هات درد داری، دوات ذکر ابوفاضله اسم اعظمه اباالفضل رافع غمه اباالفضل زبون‌زد خوبای عالمه اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل بیا چشماتو، پر از دُر کن حرم رو فقط، تصوّر کن اگه حاجتت رو داد اباالفضل از امّ‌البنین، تشکر کن قیامت محشره همه میگن آخره مرام ابوفاضله با دست‌خالی بیا به قول عراقیا امام ابوفاضله چه سقّائیه اباالفضل چه آقائیه اباالفضل ببین چه خوش قد و بالائیه اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل اَلدَّخیل یا اباالفضل