وفات حضرت معصومه (س) 1402 - حسین طاهری

بَر گدای خانه‌اش معصومه عِصمَت می‌دهد/دستِ زائرهای خود بَرگِ شفاعت می‌دهد/بَر کسی که خاک شد تَسبیحِ تُربَت می‌دهد/قولِ دیدارِ رضا را در قیامت می‌دهد/مثلِ سلطان، گنبدِ این شاه‌بانو باصفاست/زائرِ معصومه در قُم، زائرِ قبرِ رضاست/سُفره‌ای مثلِ عموجانش حسن انداخته/حضرتِ رَبُّ‌الکَرَم او را کَریمه ساخته/هرکه بی‌حاجت به کویش پا گذارد باخته/شَک ندارم اصلاً او معصومه را نشناخته/مثلِ زهرا مادش اِحسانِ او بی‌اِنتهاست/دخترِ باب‌الحَوائج، دیده بَر راهِ گداست/مثلِ زینب مو به مو تفسیرِ قرآن می‌کند/با تکانِ چادرش کافر مسلمان می‌کند/دستِ او باز است و زینب‌وار اِحسان می‌کند/خواهرِ سلطانِ عالَم کارِ سلطان می‌کند/از کلامِ حضرتِ صادق چنین معلوم شد/زائرِ او زائرِ هر چهارده معصوم شد/رشته‌های مَعجرِ او دست‌بافِ فاطمه‌ست/هرکه دورش گشته بی‌شک در طَوافِ فاطمه‌ست/در عِفافِ زندگیِ او، عِفافِ فاطمه‌ست/عشقِ او تفسیرِ عِین و شین و قافِ فاطمه‌ست/هیچ مردی با چنین اُعجوبه‌ای همتا نشد/عاقبت هم، همسری در رُتبه‌اش پیدا نشد/سال‌های سال در چشم‌اِنتظاری سوخته/در فراقِ روی بابا دیده بَر دَر دوخته/اسمِ زندان در دلِ او شعله‌ها اَفروخته/گریه‌های بی‌صدا را از کسی آموخته /خانه‌ی موسَی‌بنِ‌جعفر بِیتُ‌الاَحَزانش شده/گریه در ده‌سالگی روزیِ چشمانش شده/در یتیمی اِحترامش را نِگه می‌داشتند/دور تا دورش برادرها اِقامت داشتند/بی‌اِجازه پا کنارِ خانه‌اش نگذاشتند/جای هیزم شاخه‌ی گُل پُشتِ دَر بگذاشتند/داغِ بابا دید امّا داغیِ مِسمار نه/کوچه‌های تنگ دید امّا در و دیوار نه/فاطمه بود و مدینه، قامتش را تا نکرد/بی‌حیایی با لَگد، دَر را به سویش وا نکرد/با کفِ پا روی چادر، قاتلی اِمضاء نکرد/گوشواره‌ش را کسی در کوچه‌ها پیدا نکرد

حیاتنا حسین مماتنا حسین/حبیبنا حسین و حبه یجمعنا/یا اباعبدالله تویی تو ناجی دنیا/حرف مشترک ما حسین حسین/یا اباعبدالله تویی تو فاتح دلها/ما غلام و تو مولا حسین حسین/حسین لایتناهی نعمت دیرین الهی/حسین حال خدایی عشق همه سلیقه هایی/حسین شور و نوایی مقصد اربعین مایی/حیاتنا حسین مماتنا حسین/حبیبنا حسین و حبه یجمعنا

یا مولانا یا صاحب الزمان/ادرکنا به حق شاه کربلا/ادرکنا به حق نام مرتضی/ادرکنا به حق خون شهدا/آقا امید ما، امام ما العجل/حماسه کلام ما العجل/فرمانده قیام ما العجلالعجل بیا حق را پاینده کن/العجل بیا حیدر رو زنده کن/بچرخان تیغ ذوالفقار/که دشمن گوید الفرار/العجل اباالفضلی شمشیر بکش/علی اکبر تکبیر بکش/به پا کن شور عالمین/بگو لبیک یا حسین

حسین حسین حسین حسین

ایمان آوردم آقا، به این‌که تو بی‌بَدیلی/درِ خونت نَیام کجا بِرَم خداوکیلی؟ /خداوکیلی، تا نداره، دنیا شبیهِ کربلا نداره/خداوکیلی، هیچ‌جا آقا، مثلِ حَرَمِ تو، صَفا نداره/نَبضِ دلمه، این یه کلمه/حسین، حسین، حسین، حسین/من که می‌مونم، پای عَلَمِ /حسین حسین حسین، حسین/خونه‌ی همه، یعنی حَرَمِ/حسین، حسین، حسین، حسین/اونی‌که میگه زندگی دیگه صفا نداره/به خدا کربلا رو ندیده کجای کاره/کجای کاره، آدمی که پاشو یه دفعه تو حَرَم نذاره/کجای کاره دنیایی که به کسی غیرِ تو علاقه داره/آرومِ دلا، مَرهَمِ غَما/حسین، حسین، حسین، حسین /پیچیده توی، کُلِّ حَرَما/حسین، حسین، حسین، حسین/روزی همه‌جا، میگن آدما: /حسین، حسین، حسین، حسین

تو بگو عشق من میگم رقیه…/میره قلبم با یه ذکر سه ساله!/تو بگو دل سر برات میارم…/دست ازت بردارم دیگه محاله…/محشره رقیه بهترین اسم دختره رقیه!/خودش یک تنه لشکره رقیه/به ماها میگن نوکر رقیه../تاج داری بانو پرچمداری بانو!/تنها دلیل ذوق علمداری بانو/شاهکاری بانو با وقاری بانو…/ارث از بابا بزرگته کراری بانو!/یا رقیه، یا رقیه، یا رقیه

حسین مولا، حسین مولا، حسین مولا

عقل از سر من پریده و دیوونگی جا گرفته/حرف اگه داری با خدا بزن عقلم رو خدا گرفته /دیوونه حسینم و ویروونه حسینم /خراب و مست گوشه میخونه حسینم

درخت عمر من از ریشه میسوزه/دلم وقتی برات تنگ میشه می‌سوزه، حسین/به این اشک و به این روضه پریشونم/شبیه مادرت با گریه می‌خونم، حسین/ بُنَیَّ کربلا پیش تنت حاضر شدم دیدم / بهت آبم نمی‌دادن، نگو نه ؛ من خودم دیدم/حسین تشنت مادر/شب‌های جمعه واست روضه می‌گیرم/می‌بندم چشمامو توحرمت میرم؛ حسین/چراغ سرخ مقتل تا سحر روشن/داره میره تو گودال، شمر ذی الجوشن؛ حسین/ بُنَیَّ کشتنت مادر، منو زینب صدا می‌زد/عدو دید مادرت اینجاست، چرا تیغ از قفا می‌زد/حسین تشنت مادر/حسین کشتنت مادر

خورشید و آب و خاک و هوا را رها کنید/حتی بر آن غریب لباسش وفا نکرد

دنیای منه، امام حسین بزرگتر از دردای منه/شاید ازم بپرسن این روزا هنوز دوسش داری؟/چی‌ گرفتی از این سینه زدن از این عزاداری؟/آخه روضه میری تو این گرفتاری؟/آره دوسش دارم مثل قدیما/آره غلامشم برا همیشه/بگو که زندگیت بدون این عشق/مگه زندگی میشه؟/دنیای منه، امام حسین بزرگتر از دردای منه.../دنیای منه ابی‌عبدلله...

گر نگاهی به ما کند زهرا/دردها را دوا کند زهرا/نه عجب گر به شأن او گویند،/خاک را کیمیا کند زهرا/این مقام کنیز او باشد/تا دگر خود، چه‌ها کند زهرا!/روز محشر که با شفاعت خویش/حشر دیگر به پا کند زهرا-/همچو مرغی که دانه بر چیند/دوستان را جدا کند زهرا