شب هفتم محرم 1403 - سعید و محمدحسین حدادیان

روضه - سعید حدادیان

روضه - اما ترونه کیف یتلظا عطشا بچم داره میمیره به خدا به خدا مُنوا عَلَی مادرش چشم انتظاره مُنوا عَلَی تشنگی دوا نداره مُنوا عَلَی کاشکی آسمون بباره چجوری روی دست من عزیزم حرمله دید سفیدی گلوتو آورده اون تیر سه شعبه ای که زده تو علقمه باهاش عموتو کشته منو داغ جوون تو لااقل زنده بمون میریزه اشک من از گوشه ی چشمای ترم رو لبهای خشکت ای پسرم پسرم مُنوا عَلَی شده پرپر گل یاسم مُنوا عَلَی بی جوابه التماسم مُنوا عَلَی حُرمتی نمونده واسم مِنَ الاُذُن اِلَی الاُذُن صدای ناله ی قلب بی قرارم اومد بازم علی و تشییع جنازه دوباره این عبا به کارم اومد سرت به مو بنده ای وای از دست و پا زدنت قنداقت شد عاقبت کفنت کفنت مُنوا عَلَی بسه این همه جسارت مُنوا عَلَی مادرش نره اسارت مُنوا عَلَی گهوارش نره به غارت

زمینه - غم شیرینم یا اباعبدالله، دین و آیینم یا اباعبدالله شب اول قبرم آقا، تو رو می‌بینم یا اباعبدلله حسین یا اباعبدلله، حسین یا اباعبدالله *** حس پدرانه کمتر از مادر نیست این کودک شیش ماهه که رزم اور نیست با تیر زدی قبول اما نامرد این تیر سه شعبه مال این حنجر نیست قرارت این دل بی چاره بردند همه چیز مرا یکباره بردند یتیمانی که حیدر نانشان داد تلافی کردند گهواره بردند