شب هفتم محرم 1403 - محمدحسین پویانفر

روضه - ای بزرگ همه نوزاد اباعبدالله وارث غیرت اجداد اباعبدالله حضرت محسن اولاد اباعبدالله با تو حاجت به همه داده اباعبدالله پر قنداقه ی تو بال و پر نوکرهاست چون عمو روضه ی تو چاره ی ما مضطرهاست شب هفتم چقدر مثل شب تاسوعاست هرچه خواهید بگیرید شب معجزه هاست یارمان باب حوائج شده حاجات رواست کرمش شامل عالم شده از بس آقاست این طبیبی که کند درد دوا نشنیده غالباً بیشتر از خواهشمان بخشیده دست من و پر قنداقه ی تو علی اصغر کیستی ای همه صاحب نفسان نوکر تو ای بزرگان همه زانو زده در محضر تو روز ده آبروی عالم امکان سرِ تو شیر سرخ عربستان شده آور تو ابر و باد و مه و خورشید و فلک حیرانند اکبر و قاسم و عباس بلا گردانند دست من و پر قنداقه ی تو علی اصغر شد گرفتار هر بنده گرفتار نگشت در دو عالم به کسی جز تو بدهکار نگشت دست و دلباز چرا عمر تو بسیار نگشت وای بر حال زمین دور تو یکبار نگشت در تو دیدم کرم ارثی این سلسله را ترسم این است شفاعت بکنی حرمله را دست من و پر قنداقه ی تو علی اصغر چیست جرمت که گرفتند ز چشمان تو خواب چیست جرمت که شده سهم تو اینگونه عذاب عرشیان مویه کنان گشته فلک خانه خراب کم تلظی بنما ای نوه ی مادر آب تو غم انگیز ترین روضه ی عاشورایی سند محکم مظلومیت بابایی وای از کینه ی دیرینه ی بدر و خیبر شده جنجال دوباره سرِ نام حیدر بیشتر از همه دیدند ستم از لشکر این علی ابن حسین ابن علیهای پدر علی و خنده و محراب دو دستان پدر آمده یاد همه فزت و رب الکعبه فاطمه ناله زد و عرش در آمد دادش پدری تیر کشید از گلوی نوزادش آمده پشت در و مادر و فضه یادش یک نفر نیست در اینجا برسد بر دادش پدری خسته و شرم و قد همچون دالش مانده کم حرمله هم گریه کند بر حالش گل نشکفته و پرپر شده ای وای رباب ذکر یک عرش سراسر شده ای وای رباب قد ارباب چو مادر شده ای وای رباب خاک گهواره ی اصغر شده ای وای مانده کم جان دهد از دل نگرانی پدرش چشم سر نیزه و بُوَد آه به دنبال سرش

زمینه - ای چاره ی عالم بیچارت منم لیلای دل من آوارت منم تویی یکی یه دونه ی خدا تو همه عاشقات منم یکی تو اگه رام ندی برم کجا غیر تو دردمو بگم به کی این خاصیت عشق توئه که هر عاقلیو مجنون میکنه این خاصیت اسم توئه که اشکامو مثه بارون میکنه هر لحظه ی عمرم منت میکشم آخر توی روضت قربونت بشم میشه بهم بگی برام بمیر دل منو بگیری پس ندی میشه یه کم بهم محل بدی تو به محبتت زبونزدی اسم تو شده آرامش من هرچی که بگی روی چش من دنیامو بگیر اشکامو نگیر این گریه میشه آمرزش من

واحد - یاباعبدالله الحسین ای که به عشقت اسیر، خیل بنی آدمند! سوختگان غمت، با غم دل خرمند هر که غمت را خرید، عشرت عالم فروخت با خبران غمت بی خبر از عالمند در شکن طرّه ات، بسته دل عالمی است و آن همه دلبستگان، عقده گشای همند یوسف مصر بقا، در همه عالم تویی در طلبت مرد و زن، آمده با درهمند تاج سر بوالبشر، خاک شهیدان توست کاین شهدا تا ابد، فخر بنی آدمند در طلب اشک ماست، رونق مرآت دل کاین دُرر با فروغ، پرتو جام جمند چون به جهان خرّمی، جز غم روی تو نیست باده کشان غمت، مست شراب غمند عقد عزای تو بست، سنت اسلام و بس سلسله ی کائنات، حلقه ی این ماتمند گشت چو در کربلا، رایت عشقت بلند خیل ملک در رکوع، پیش لوایت خمند خاک سر کوی تو، زنده کند مرده را زان که شهیدان او، جمله مسیحا دمند هردم از این کشتگان، گر طلبی بذل جان در قدمت جان فشان، با قدمی محکمند سرّ خدای ازل، غیب در اسرار توست سرّ تو با سرّ حق، خود ز ازل توأَمند محرم سرّ حبیب، نیست به غیر از حبیب پیک و رسل در میان، محرم و نامحرمند در غم جسمت ” فؤاد ” ، اشک نبارد چرا ؟ کاین قطرات عیون، زخم تو را مرهمند شاعر : فؤاد کرمانی