شهادت امام محمد باقر (ع) 1401 - مهدی میرداماد

نگاه کودکی ات دیده بود قافله را/تمام دلهره ها را ، تمام فاصله را/هزار بار بمیرم برات ، می خواهم/دوباره زنده کنم خاطرات قافله را/تو انتهای غمی ، از کجا شروع کنم/خودت بگو ، بنویسم کدام مرحله را/چقدر خاطره ی تلخ مانده در ذهنت/ز نیزه دار که سر برده بود حوصله را/چه کودکی بزرگی است این که دستانت/گرفته بود به بازی گلوی سلسله را

شکسته بال و پر شدم از اثر زهر جفا/این دم آخری شدم روضه خون کرب و بلا/مادر کجایی رفته ز کف توونم/مادر کجایی خسته از این زمونم/مادر کجایی به لب رسیده جونم/دیدم به چشم تر ای کاش نمی دیدم/بر خاک تن بی سر ای کاش نمی دیدم/دیدم که چه سان قاتل بیرون شده از مقتل/در دست گرفته سر ای کاش نمی دیدم/یا جداه یا ابا عبدالله/مگه فراموشم میشه روزای تلخ زندگیم/مگه فراموشم میشه خاطره های بچگیم/دیدم با چشمام لحظه به لحظه ها رو/دیدم با چشمام ظهر پر از بلا رو/دیدم با چشمام سر رو نیزه ها رو/دیدم به سر نی هجده نی و هفده سر/ای وای سر اصغر ای کاش نمی دیدم/تنها نه فقط خلخال بردند ز پاهای ما/بردند ز سر معجر ای کاش نمی دیدم/یا جداه یا ابا عبد الله/گرفته خواب و از چشام دلهره و دلواپسی/نمی دونم چطور بگم از اون روزای بی کسی/دیدم با چشمام غارت خیمه ها رو/دیدم با چشمام سوختن چادرا رو/دیدم با چشمام خنده شامیا رو/تا قافله رو بردن بازار یهودی ها/شد عمه ما مضطر ای کاش نمی دیدم/در گوشه ویرانه آن دختر دردانه/گردید چو گل پرپر ای کاش نمی دیدم/یا جداه یا ابا عبد الله

بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم/هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم/شمیم یاس یاسین دشت را پر کرده بود اما/گلاب اشک زهرا بود آنجایی که من بودم/قیام عاشقان راست ‌قامت بود عاشورا/قیامت آشکارا بود آنجایی که من بودم/تمام سوره ایثار و آیات جوانمردی/به هفتاد و دو معنا بود آنجایی که من بودم/پیام روشن الموت احلی من عسل یعنی/شهادت هم گوارا بود آنجایی که من بودم/چرا آتش بگیرند از عطش گل‌ های داودی/اگر بین دو دریا بود آنجایی که من بودم/کسی از اسب می‌افتاد پشت نخل‌ ها آری/علم در دست سقا بود آنجایی که من بودم/صدای بت شکستن در فضا پیچیده بود اما/خلیل ‌الله تنها بود آنجایی که من بودم/شعاع آفتاب از مشرق گودال سر می ‌زد/که ثارالله پیدا بود آنجایی که من بودم/عدالت زیر سم اسب ‌ها پامال شد آری/ستم در حد اعلا بود آنجایی که من بودم/شدم محو نگاه عمه‌ ام زینب که در چشمش/تمام دشت زیبا بود آنجایی که من بودم/چرا آن روز تل زینبیه اوج عزت شد/که چشم ‌انداز فردا بود آنجایی که من بودم/چه گل‌ هایی که زیر بوته‌ های خار پرپر شد/مگر پاییز گل ‌ها بود آنجایی که من بودم/هلال ماه نو وقتی نمایان می‌ شد از محمل/فقط یک نیزه بالا بود آنجایی که من بودم

غربت می باره از نگاش آروم نمی گیره چشاش/از سوز و داغ دلش/از هرم اشک و ناله ها شد دشت سرخ لاله ها/دوباره باغ دلش/هر چند که می سوزه تنش از شعله زهر جفا/اما دلش خونه به یاد خاطرات کربلا/پیچیده تو هفت آسمون سوز صداش/خون میچکه از آسمون گریه هاش/واویلتا/پاهاش شده پر آبله جای کبود سلسله/مونده به روی پرش/با خاطرات کاروان از طعنه های شامیان/زخمی پلک ترش/پای برهنه رفته هر جا پا به پای قافله/یادش نمیره کینه های زجر و شمر و حرمله/هم با سه ساله خورده سیلی از عدو/هم دیده روی نیزه ها رأس عمو/واویلتا

میشه قطره قطره دریا رو کشید/تا حرم تموم دلها رو کشید/همه مدیون نگاه زینبیم/آخه خیلی زحمت ما رو کشید/از حالا گناهمو کم می کنم/از حالا توبه ی محکم می کنم/از حالا لحظه شماری واسه ی/ماه محرم می کنم/میشه تو روضه خدا رو حس کنیم/نفس امام رضا رو حس کنیم/میشه با بوسه زدن به پرچمت/ضریح کرب و بلا رو حس کنیم/از چشمات خلوص نیت می خوام/دوری از کبر و منیت می خوام/از دستات شهادت و شیدایی/تو زینبیت می خوام/از حالا گناهمو کم می کنم/از حالا توبه ی محکم می کنم/از حالا لحظه شماری واسه ی/ماه محرم می کنم/آرزومه توی روضه جون بدم/دنیا رو با اسم تو تکون بدم/برسون دستمو به محرمت/شب سوم یه خودی نشون بدم/میگیرم علم برای اکبرت/میمیرم با روضه ها دخترت/دلگیرم از اون دمی که مادرت/میاد کنار پیکرت/از حالا گناهمو کم می کنم/از حالا توبه ی محکم می کنم/از حالا لحظه شماری واسه/ماه محرم می کنم