شب نوزدهم رمضان، مهدی سلحشور، سال 1401

خدا مرا ز ولای علی جدا نکند/من و خیال جدایی از او، خدا نکند/به آنچه در حق من می‌کند خوشم اما/خدا کند که دلم را ز خود جدا نکند/کسی که جانب بیگانه را نگه دارد/نمی‌شود که نگاهی به آشنا نکند/ای تیغ همیشه بی‌خبر می‌آیی/یک روز به شکل میخ در می‌آیی/امروز تو شمشیری و فردا قطعاً/در قالب یک تیر سه پر می‌آیی/یک مرتبه کم شتاب باشی خوب است/با قاعده با حساب باشی خوب است/فکر دل فاطمه نبودی اما/فکر جگر رباب باشی خوب است/ای تیغ همین قدر نمی‌فهمی نه/فرق پدر و پسر نمی‌فهمی نه/آن روز چه قدر گریه کردم گفتم/زن آمده پشت در، نمی‌فهمی نه/ماندم که چرا تو با غضب می‌رفتی/این‌گونه سوی شاه عرب می‌رفتی/آن روز که میخ بودی اما ای کاش/از پشت در خانه عقب می‌رفتی

از غمت ذره ذره آب شدم/گل نبودم ولی گلاب شدم/پادشاه زمین شدم وقتی/به غلامیت انتخاب شدم/تا که احرام اشک را بستم/جزء زوار تو حساب شدم/من دعای قنوت زهرایم/آن دعایی که مستجاب شدم/هر زمانی که آب نوشیدم/یادت افتادم و کباب شدم/هر کجا شیرخواره‌ای دیدم/بی قرار غم رباب شدم/یک غنچه لاله، سینه‌ی تنگش کباب شد/پژمرد و زخم بر جگر آفتاب شد/چون نذر کرده بود فدای پدر شود/آنقدر ناله کرد که بابا مجاب شد/شش ماهه‌ای که با اشاره‌ای از خواب می‌پرید/با لای لای تیغ سه شعبه به خواب شد

تب گرفته تمام جسم مرا/همه جا را سیاه می‌بینم/کاش زهرا عیادتم بکند/او بیاید برای تسکینم/گرچه بستند باز می‌ریزد/خون دل از شکاف زخم سرم/زخم شمشیر قاتل من نیست/داغ ناموس مانده بر جگرم/سهم من از تمام این دنیا/غصه و حسرت و بد اقبالی‌ست/دور بستر حسین هست و حسن/جای محسن کنارشان خالی‌ست/برو قنبر میان هر کوچه/بگو از حال و روز غمبارم/کودکان یتیم کوفی را/ با خبر کن که کارشان دارم/این حسین است چهره‌ی او را/ای پسر بچه‌ها نگاه کنید/سر رخت و لباس او نکند/کش مکش بین قتل‌گاه کنید/ای یتیمان کوفه که عمری/سرتان بوده روی دامن من/مهربان با یتیم‌ها باشید/با یتیم سه ساله مخصوصاً/سنگ از روی بام‌ها نزنید/هر زمان که اسیر آوردند/صدقه دست زینبم ندهید/کودکانی که شیر آوردید/آه و نفرین من به کوفه اگر/از سری معجری ربوده شود/وسط ازدحام جمعیت/نکند دختری ربوده شود/صاحبان تنور بعد از این/به سر آفتاب رحم کنید/اهل کوفه وصیتم این است/به عروسم رباب رحم کنید

خرد را یافتم، گفتم علی کیست/بگفتا آنکس که وصفش حد کس نیست/علی ویران نشین عرش پیماست/از این پایین تر و از آن نیز بالاست/نه لوح و نه سپهر و نه قلم بود/علی پیش خدا، پیش از عدم بود/همه در هر زمان وصفش شنیدند/نمی‌دانم ورا کی آفریدند/شب معراج نشنیدی که احمد/در آن خلوت سرای حی سرمد/به هر جانب که چشم خویش بگشود/علی بود و علی بود و علی بود/چه گویم تا نریزد آبرویم/تو خود گو کیستی تا من بگویم/تو ابر فیض و ما دشت کویریم/تو فریاد رهایی ما اسیریم/علا ای از رعیت دیده آزار/سخن با چاه گفته در شب تار/علا چاهی که رازت در درون خفت/بگو شب‌ها علی با تو چه می‌گفت/علا چاهی که رازت در درون خفت/بگو شب‌ها علی با تو چه می‌گفت