شهادت امام محمد باقر (ع) حسن خلج 1401

باقرم من باقر علم نبی/روز من تاریک تر از هر شبی/از شرار زهر می سوزم خدا/دیده بر لطف تو می دوزم خدا/سینه سوزان بود سوزان تر شده/آتش این دل فروزان تر شده/زهر آمد از دلم شرمنده شد/خاطرات مرگباری زنده شدمی شوم آسوده از دست فلک/تا به کی زخم دل و آب نمک/کودکی بودم که دست بر قضا/راه ما افتاد سوی کربلا/عمق داغ و درد و غم ناگفتنی ست/هر چه گویم باز هم ناگفتنی ست/بر لب دریا یل دریا دلی/تشنه لب افتاد روی ساحلی/از عطش پیچید در هم مشک ها/آبها خشکید حتی اشک ها/بی رمق افتاده اطفال و زنان/چشم های کودکان دو دو زنان

در ذهن خود خطور جدایی از تو را/ حتی برای لحظه تحمل نمی کنم/بالا نشست پیش تو این بی نزاکتی/حتی برای ضمه تحمل نمی کنم

هزار خاطره ی غم نمی رود از یاد/غروب سرخ محرم نمی رود از یاد/به خون تمامی گلهای باغ را کشتند/نه گل نه غنچه نه بلبل تمام را کشتند/به گاهواره ی خالیِ اصغرم سوگند/رباب و خیمه ی ماتم نمی رود از یاد/فرات بود و عطش بود و کودکان حرم/خروش غیرت زمزم نمی رود از یاد

یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت/دیدیم تمام غصه را در چشمت/چشمان تو از روض? مکشوف پر است/پیداست تمام کربلا در چشمت

از خرابه می گذشتم منزلم آمد به یاد/دست و پا گم کرده ای دیدم دلم آمد به یاد/سر به هم آورده دیدم برگ های غنچه را/اجتماع دوستان یک دلم آمد به یاد/طفلک بی تاب را هم می زدند/کودک در خواب را هم می زدند