شهادت امام جعفر صادق (ع) 1401 سید مهدی میرداماد

به قلب روشن یک مرد زخم ناسزا افتاد/شبیه چادر زهرا که برآن رد پا افتاد/در و دیوار میشد روضه تصویری این مرد/زمان روضه خوانی اشک از چشم خدا افتاد/یقین دارم خودش می خواست این نوع غریبی را/علی شد آن چنان که دست بسته کوچه را طی کرد/سپس محض هواداری زهرا بی هوا افتاد/حسن شد کوچه را میگشت با دقت/به خود می گفت خدایا گوشوار مادرم زهرا کجا افتاد/به خود می گفت من مردم اگر افتاده ام اینجا/ولیکن فاطمه زن بود پیش چشم ها افتاد/مدینه گر چه آتش بود و می سوزاند قلبش را/ولی در آخر این روضه یاد کربلا افتاد/بزن آتش بزن این خانه را من زینبی هستم/امان از شعله هایی که به جان خیمه ها افتاد

ز هرم شعله در یاس را که پژمردند/در آن هجوم علی را به ریسمان بردند/میان تلخی ان صحنه غبار آلود/شکست قامت مرد و مدینه شاهد بود/از آن غروب غم انگیز چند سال گذشت/که باز خاطره کوچه از خیال گذشت/مدینه همدم اندوه دودمان علیست/و باز شاهد مردی ز خاندان علیست/که باز آمده آتش در آستانه او/هزار شکر که محسن نداشت خانه او/رسیده اند که از باغ لاله را ببرند/امام صادق هفتاد ساله را ببرند/تصورش چقدر سخت میشود ای وای/بزرگ طایفه در کوچه می دود ای وای/کسی نگفت مگر پیر مرد بردن داشت/تن نحیف مگر تازیانه خوردن داشت/میان گریه آرام او بلند نخند/به دست بی رمقش لااقل طناب نبند/عزیز فاطمه را بی اراده می بردند/همه سواره و او را پیاده می بردند

بین کوچه های مدینه تنها و غریب افتادی/خاکی شد محاصنت اما چون شیب الخضیب افتادی/پیر مرده با عذاب نکشیدش پشت مرکب با طناب نکشیدش/جون نداره با شتاب نکشیدش دیده هاش شد پره آب نکشیدش/ذکر لبش لحظه اخر حسین ای غریب مادر/یا شیخ الائمه وای/تو خونه پر از آتیشه قلبش اما جای دیگست/جایی که دلش رو سوزوند کربلا میون خیمست/با شتاب تمام نبریدش بین آتیش خیام نبریدش/تو کوچه های شام نبریدش یا تو مجلس حرام نبریدش/گرچه زغم بال و پرش سوخت به یاد زینب جگرش سوخت/ذکر لبش لحظه آخر حسین ای غریب مادر/بین حجره بوی دوده با حال بدم افتادم/تا دیوار و در رو دیدم یاد مادرم افتادم/از تو کوچه میگذری وای مادر غصه داره حیدری وای مادر/بین دیوار و دری وای مادر داغ تو بی پسری وای مادر/دیگه شب آخرم اومد بالا سرم مادرم اومد/ذکر لبش لحظه آخر حسین ای غریب مادر

تو هرم آتیش نفس ندارم آروم نمیشه قلب زارم/مرهم به زخم دلم میزارم نوای مادر مادر دارم/این آتیشی که دوباره بر پاست همون آتیش خونه مولاست/دوباره داغ پهلوی زهراست/انا ابن اعراق الثرى منم غریب کوچه ها/انا ابن الزهرا/پای برهنه رو خاک دویدم/جلو چشام هی در رو دیدم/خدا می دونه که چی کشیدم/به مادرم طعنه می شنیدم/به جای اینکه عبا بپوشم/بار مصیبت بود روی دوشم/میرم که جام بلا بنوشم/میخونم اما بی صدا میگم میون کوچه ها/انا ابن الزهرا/انا ابن اعراق الثرى منم غریب کوچه ها/انا ابن الزهرا

میون اذکار دعا می کردی با دل غمبار دعا می کردی/وقتی که فصل زیارت میشد برای زوار دعا می کردی/بوده ذکر لب های تو این ذکر جلی/اِغفِر زَوارَ قَبر حسَینُ ابنُ علی/ابروی من همین نوکریم/افتخارمه که من جعفریم/با چشم خونبار دعا می کردی/روزی هزار بار دعا می کردی/عزای جدت که بر پا میشد/برا عزا دار دعا می کردی/دعای روز و شب های تو یاربنا/وَ ارحَمْ تِلکَ الصَّرخَةَ الّتی کانَت لَنا

بازم یه کوچه و بازم یه خونه و/بازم یه عده بی حیا با تازیونه و/سرزده اومدن لگد به در زدن/باز بی اجازه وارد یه خونه ای شدن/کجای دنیا یه پیر مرد و/با دست بسته روی خاکا میکشونن/کجای دنیا کدوم جهنم/هیزم میارن و بهشت و میسوزونن/کجای دنیا یه عده نا مرد/دست یه مرد و جلوی زنش میبندن/کجای دنیا وقتی میبینن/یه پیر مردی بی عصاست بهش میخندن/ای وای از این غریبی/بازم یه کوچه و یه عده بی حیا/بازم یه خونه که میسوزه بین شعله ها/به یاد چادر خاکی مادرش/زمزمه میکرد زیر لب با چشمای ترش/کجایی مادر دلم گرفته/بازم یه کوچه و غروب غم گرفته/صورت نیلی صدای سیلی/یه عمره خواب راحت و ازم گرفته/هی پشت مرکب خوردم زمین و/بلند شدم ولی بازم افتادم از پا/به دست و بازوم به چشم و ابروم/هر تازیانه ای که خورد گفتم یا زهرا

شاهی و بنده نوازی ماهی و محرم رازی/با مهر تربتت آقا نمازم چه نمازی/پرچم عشق تو آقا تو آ سمونا بلنده/جبرئیلم دخیلش رو به ضریح تو می بنده/نبض دل من میزنه به ساعت کرب و بلا/می دونی رویای من زیارت کرب و بلا/آقام آقام حسین