ولادت امام رضا (ع)، محمدرضا بذری

آه بیچاره زلیخا چقدر حرف شنید/چه کسی خون جگر مثل زلیخا خورده؟/خواهشاً از در این خانه بلندم نکنید/مگر این کاسه ی ما حق کسی را خورده؟ /خواهشاً نامه ی ما را به خراسان بفرست/خواهشاً زود برو نامه ی ما تا خورده/مثل آهوی بیابان به بیابان زده ام/چون شنیدم گذرت باز به صحرا خورده/من از اینجا بروم زود زمین می افتم/این گدا چیزی اگر خورده همینجا خورده/به همه گفته ام این شاه که در این حرم است/بیشتر از پسرش غصه ی ما را خورده/سنگفرش حرمت نام مرا کم دارد/گوشه ی صحن تو سنگ لحدم جاخورده/پسر فاطمه مردم گره دارند همه/پسر فاطمه در کار، گره ها خورده/پهلویش مطمئنا پشت حرم درد گرفت/هر که اینجا قسم حضرت زهرا خورده/کربلا رفتن ما را که خودت میدانى/اربعین رفتنم از دست تو امضا خورده؟/پسر فاطمه تشنه است ته گودال و .../مرکب شمر ولى آب گوارا خورده/پیش زینب به هم اینقدر تعارف نکنید/پیش زینب چقدر نیزه به آقا خورده/چکمه اى که به تنش خورد همان است که بر/چادر محترم زینب کبرى خورده/به روى خاک، تنش رنگ عوض کرده حسین/واى بر این بدنِ بى سرِ گرما خورده/شاعر: محمد جواد پرچمی

دشت با آهنگ نیشابور هم آواز شد/ ناگهان بادی وزید و موسم پرواز شد/ از کران تا بیکرانه بال و پر ها باز شد/ یا رضا گفتیم و کوچ عاشقی آغاز شد/بی قرار پر زدن های به دور گنبدیم/ ما کبوترهای جلد آسمان مشهدیم/جلوه ی خورشیدها از گنبدت رونق گرفت/ جزر و مد ماه ها از مرقدت رونق گرفت/ مهربانی ها ز لطف بی حدت رونق گرفت/ کسب و کار ما به لطف مشهدت رونق گرفت/دَخل دُکّان هاست تا محشر بدهکار رضا/ قبله ی بازار ایران است،"بازار رضا"/کاش بالم را گرفتار هوای خود کنی/ ربّنایم را بدهکار دعای خود کنی/ نسل اندر نسل ایلم را گدای خود کنی/ دست من را ظرف سقاخانه های خود کنی/من فرات التماسم، مشک را بیرون بکش/ از خُم چشمم شراب اشک را بیرون بکش/ابر بودم بی محابا گریه کردم بارها/ رود بودم سیل آسا گریه کردم بارها/ قطره بودم قدر دریا گریه کردم بارها/ جای جای صحنتان را گریه کردم بارها/هیچ اشکی مثل اشکِ صُبح میلادت نشد/ هیچ جایی گوشه ی دنج گوهرشادت نشد/حوض های صحن هایت سلسبیل و کوثرند/ شاخه های چلچراغت شاخه شاخه اخترند/ کفترانِ روی بامت با ملائک می پرند/ خادمانت هم یکی از دیگری آقا ترند/خنده هاشان انعکاس نور در قندیل هاست/ چوب پرهاشان به نرمی پر جبریل هاست/ذکر تسبیحات ماهی های دریاها رضا/ با خدا بوده است هرکس بوده باشد با رضا/ صد هزاران بار می گوئیم با زهرا: رضا/ یا رضا و یا رضا و یا رضا و یا رضا/عالم و آدم گدایان سرایت یا رئوف/ جان ما قربان نام دلربایت یا رئوف/مادرم وقتی پرم می داد، بالش جمع شد/ در دلش پای ضریحت بغض سالش جمع شد/ آینه در آینه اشک زلالش جمع شد/ تا مرا دستت سُپرد، آقا! خیالش جمع شد/مِهر تو در سینه ام افتاد،گریه کُن شدم/ مادرم با گریه شیرم داد گریه کُن شدم/

مرقد سلطان مشهد شاهراه کبریاس/این حرم دارالشفای انبیاء و اولیاس/بزدلانی که شما را بی صفت خواندن رواس/عنکبوت نامقدس ذهن مسموم شماس/صبر کن بنشین ببین شیعه چه کارت می کند/خشم فرزندان زهرا تار و مارت می کند/بندگی شاه ایران کل ایمان من است/شاهراه عشق با نور وجودش روشن است/حب آل الله مثل روح در جان و تن است/نطفه ی ناپاک با آل پیمبر دشمن است/ای حرامی ها درون ذهن این را حک کنید/هر که با این خاندان بد شد به اصلش شک کنید/ای بزرگی که سلیمان وار ذره پروری/از تمام انبیاء و اولیاء هم برتری/ گوشه چشمی می کنی، دل از دل ما میبری/ جای یک دفعه سه دفعه جانِ ما را میخری/جورِ مجنونی کشیدم تا که لیلایت کنم/ جان خود را می دهم بلکه تماشایت کنم/بوسه گاهم رَدِّ نعلِین قدم های شماست/ خنده ی امروزم از لبخند فردای شماست/ روح این مُرده به دنبال مسیحای شماست/ کربلای اربعینم لنگ امضای شماست/نامه ی پرواز من را مُهر کردی، تا زدی/ تا قسم جانِ جوادت دادمت، امضا زدی/