شب بیست و دوم محرم 96 - میثم مطیعی و محمد یزدخواستی

روضه - به روی نیزه می دیدم تو را باور نمی کردم قیامت بود یا یوم البلا باور نمی کردم من و همراهی اشرار و این صحرای بی پایان ز دشت کربلا تا ناکجا... باور نمی کردم تو میدیدی مرا در کوچه ها باور نمی کردی و می دیدم تو را بر نیزه ها باور نمی کردم که می دانست روزی بشکند آن قد و آن بالا؟! غم سقا و دستان جدا ...باور نمی کردم حرم غارت شد و اهل حرم آواره? صحرا فتاد آتش به جان خیمه ها باور نمی کردم خدایا زینت دوش نبی در ساحل دریا شده عطشان، قتیل الاشقیا... باور نمی کردم شنیدم گوشه ای از قتلگه صوت حزینی را بُنَی... این صدا بود آشنا باور نمی کردم ... خودم بوسیدم آن رگهای خونین را ، خودم... اما نمی دانم چرا این بوسه را باور نمی کردم میان نعل اسبانِ ستمکاران رها کردم تنت را بی کفن در کربلا باور نمی کردم لبت دل برده بود از خیزران ای قاری قرآن میان تشت زر خون خدا، باور نمی کردم.. شاعر : امامی

روضه و مقتل

زمینه - همیشه از خطبه منا، صدای فرزند هل اتی، غم هر مظلوم و مبتلا به گوش ماست، به گوش ماست که اندوه پابرهنه ها، نگاه تلخ گرسنه ها، غم هر درمانده هر کجا خروش ماست، خروش ماست از این غم گفت، به عالم گفت، که اشقیا گلو دریدند لب از حرف خدا بستند، چنین گلوی او بریدند چه بازاری، چه دیناری، چه ذلتی به خود خریدند اثر کرده آن لقمه های حرام، که این قصه اینگونه گردد تمام شد امت پی شهوت و ننگ و نام، که افتاده اینگونه در خون امام بخوان همنوا، از این ماجرا، که حق گفت و شد کشته آن سر جدا (حسین یا حسین یا حسین کربلا) بخوان از آه شکستگان، بخوان از فریاد خستگان، بخوان از این غصه نوحه خوان، به نوحه ها به ناله ها مباد غفلت امتحان ما، رسیده خونهای کربلا، به صدها سرو روان ما، به لاله ها به لاله ها سیه کاران، تبه کاران، تو را به دشنه ها سپردند حرامی ها، ربا خواران، که لقمه های شبهه خوردند هوسبازان، زمینخواران، سر تو را به نیزه بردند از آن آتش است آتش جنگها، همه فتنه ها، شعله ها، رنگها اگر حرف حقّ تو را نشنویم، به ما هم رسد اینچنین ننگ ها بیا مهدیا، کزان خیمه ها، زنی بانگ خونخواهی اولیا (بیا مهدیا العجل العجل) شاعر : علی محمد مودب

زمینه - محمد یزدخواستی - باید با گریه یار شما شد فدایی راه مولا شد یا لیتنای ما گریه مونه می شه شهید عاشورا شد گریه سلاح نوکریمونه نشونه غم پروریمونه گریه ست که ارث مادریمونه علی مثل الحسین فلیبک الباکون و یضج الضاجون و و یعج العاجون تو خیمه تو شبیه اصحاب با چشم خیس و قلب بی تاب شبیه جون و حبیب و مسلم پیمان می بندیم با تو ارباب خون تو رگهای ما حسینه آرامش ما یه یاحسینه جوونی ما فدا حسینه ستاره بارون چشای گریون دلای ویرون و بی سامون سرت سلامت اگر که فردا همه بشن پای تو قربون سرم بلنده به سر به زیری به سر غلامم نعم الامیری الهی دست منم بگیری

سینه زنی - اربعین اومده و دلا پریشونه، حسین جانم عالمی برای تو بی سروسامونه حسین جانم همه کوله بارشون و یک به یک بستن، سفر کردن فطرس ملک داره چاووشی میخوونه: حسین جانم زائر کربلا / دست بذار رو زانو یاعلی بگو پاشو زائر کربلا / مثل قطره سوی دریا برو دریا شو زائر کربلا / دم به دم؛ قدم قدم زائر آقا شو (ثارالله ثارالله لبیک یا ابا عبدال دل به جاده می زنن دوباره زینب ها، حسین مولا نغمه ی یا فاطمه نرفته از لب ها، حسین مولا این زمین بازم به یاد اسرا انگار میشه پرستاره از آبله ها، شب ها، حسین مولا زیارة الحسین / یعنی اقتدا به شاه کربلا کردن زیارة الحسین/ یعنی کار زینبی برا خدا کردن زیارة الحسین / یعنی هر قدم برا یمن دعا کردن (ثارالله ثارالله لبیک یا ابا عبدالله قطره ایم و با عنایت تو دریاییم حسین مولا واسه جون دادن به راه تو مهیاییم، حسین مولا راه کربلا رو خون شهدا وا کرد، چه غوغا کرد اربعینا سر سفره شهیداییم حسین مولا توو راه انقلاب/ مرد و زن؛ پیر و جوون؛ همه علمداریم سازش نمی کنیم/ هیچ امیدی واسه دشمنا نمی ذاریم با سعی و صبرمون/ بانگ " عجل لولیک الفرج" داریم (ثارالله ثارالله لبیک یا ابا عبدالله)

نوا - وای وای وای یا حسین

نجوا با امام زمان (عج) - طبیب را تو بیاری، حبیب را تو بخوانی دلم غریب؛ خوشا این غریب را تو بخوانی دعای این دل شرمنده مستجاب نگردد مگر که آی? أمّن یُجیب را تو بخوانی عجیب قصه ی اصحاب کهف نیست، می آیی که قصه های شگفت وعجیب را تو بخوانی خوشا مُکبّر قد قامت الصلات تو باشم نماز این غزل ناشکیب را تو بخوانی حسین نصرُ من الله را نوشت به خونش به شرط اینکه وَ فتحٌ قریب را تو بخوانی شاعر : مهدی جهاندار