ولادت امام رضا (ع)، محمدرضا بذری

به کمند زلف سیاه او دل و جان اسیر می شود /به زیارت حرمش ملک ز بهشت سیر می شود /به خدا رسیده هر آنکه در ره او حقیر می شود /به اشاره اش رخ شیر در پس پرده شیر می شود /به بهشت و کوثر و زمزم و به سماء و ارض و قلم قسم /چه در این جهان، چه در آن جهان، پَر کاهی از کرمش بَسَم /چو فقیر من که نشسته ام سر خوان و جود و عطای او /تَر اگر کند لب خود دهم، سر و جان و دیده برای او /ز ازل نبوده وجود من مگر از وجود دعای او /زده پر دلم به هوای او، به امید صحن و سرای او /ز ازل طلیعه حُسن او به ابد هبوط می کند /به خدا که خضر پیش او ز ادب سکوت می کند /منم آنکه از سر نوکری سر خود به خاک سوده ام /به زبان الکن خود عطا و کرامت تو ستوده ام /چه بهشتی ام، چه جهنمی، به خدا مُحب تو بوده ام /چو کبوتری پر خویش را ز محبت تو گشوده ام /ز همان دمی که خدای من گل من سرشت یا رضا /به میان لوح دلم نوشت حَرمت بهشت یا رضا /غم و محنتت شده ثروتم که تویی همای سعادتم /نه قعود من، نه قیام من، که توئی تمام عبادتم /چه شود که لحظه مرگ من تو قدم نهی به عیادتم /چه خوش است آن که سلام تو بشود سلام شهادتم /من پر شکسته ی خسته را چو اسیر کنج قفس مگیر /دُر مهر و گوهر عشق را ز من فقیر پس مگیر /به فدای آن که به طوف ز رهی دراز آمده /به فدای زائر خسته ای که به صد نیاز آمده /ز برت نرفته کسی مگر که دوباره باز آمده /به شکوه و شوکت پرچمی که به اهتزاز آمده /نظری که خسته و مضطرم، نظری که سائل این درم /تو ردم کنی ز حریم خود نشود به حق تو باورم /تو که کاسه های دل مرا پُر اشتیاق می کنی /نه شنیده ام، نه که دیده ام سخن از فراق می کنی /به نگاه مرحمتت قسم که به هر رواق می کنی /چه زمان نصیب غلام خود سفر عراق می کنی /عمر من اگرچه همه خطاست، دلخوشی من نظر شماست /ز فراق خسته ام رضا، دل من هوایی کربلاست

پر می زنه تا به شما کبوترونه دل من /دلم می خواد باز بخونم این دو بیت رو واسه رضا /مستی شب میلاد تو ایراد نداره /برق چشماتو تیشه ی فرهاد نداره /قصر همه حکام جهان را که بگردی /دربار کسی پنچره فولاد نداره /نشسته دلم در حریم رضا که سایه بالا سریمه رضا /خدا نون سفره ی ما رو فقط سپرده به دست کریم رضا /السلطان اباالحسن،‌ السلطان اباالحسن***منم توی راه رضا،‌ عمری در پناه رضا /شاهی تو جای خودش، خادمتم شاه رضا /رنگی بزن امشب به شب تیره ام ای ماه /تا بلکه مشخص بشود راه ز بیراه /جارو زده ام با مژه چشمان خودم را /چشمم شود از یُمن قدوم تو قدمگاه /پنجره فولادت امید منه /گنبدت رو دست خورشید می زنه /سقاخونه ی تو مستم می کنه /ضریحت دلم رو از جا می کنه /السلطان اباالحسن،‌ السلطان اباالحسن***سرنوشتمو تا ابد خدا گره زد با رضا /شوق پابوسی با من و برات مشهد با رضا /او ضامن آهوست که گیسوش کمند است /در محضر این شاه گدا شاه پسند است /افتادگی آموز اگر طالب فیضی /هرگز نخورد آب زمینی که بلند است /آمدم ای شاه پناهم بده /خط امانی ز گناهم بده /هر چه صله دادی قبول ولی /به ما برات کربلا هم بده /السلطان اباالحسن،‌ السلطان اباالحسن

عهد و پیمانمه، شرط ایمانمه، تنها سلطانمه امام رضا جانمه /روح و ریحانمه، ‌شور قرآنمه،‌ حشر و میزانمه امام رضا جانمه /نه فقط حج فقیرانه،‌ نه فقط شاه خراسانه /نه فقط قبله ی ایرانه،‌ قبله ی عالمه، بسه برا همه /عشق امام رضا دلیل بندگیمه،‌ ساده بخوام بگم تموم زندگیمه /چهارشنبه ها حرم قرار هفتگیمه /یا امام رضا مدد، امام رضا مدد***عشقش آیینمه، ‌برگ زرینمه، محشر تضمینمه، امام رضا دینمه /ذکرش تسکینمه، یار دیرینمه، شور شیرینمه، امام رضا دینمه /نه فقط روزی رسون ماست، نه فقط ورد زبون ماست /نه فقط وصله ی جون ماست، دلبر عالمه،‌ عاشقشن همه /خوشبختی هر کسی که شد امام رضایی، این عاشقی داره چه لذت خدایی /هر کس نشد گداش نمی رسه به جایی /یا امام رضا مدد، امام رضا مدد***تنها دلدارمه، تنها غمخوارمه، هر چی که دارمه،‌ امام رضا یارمه /مهرش معیارمه، شوق سرشارمه،‌ نوکریش کارمه،‌ امام رضا یارمه /نه فقط مالک این مرقده، نه فقط ساکن این مقصده /نه فقط صاحب این گنبده، صاحب عالمه،‌ نوکرشن همه /لطف و کرامتش همه بی حساب، تو این حرم دعا، دعای مستجاب /یک چشمه از بهشت تو صحن انقلاب /یا امام رضا مدد، امام رضا مدد

حرم تو آقا شب و روزا بازه، بهونه ی پروازه، نقطه ی سرآغازه /رواق و شبستون حرم رو یا این شلوغی و غوغایی، کبوترا زیبایی /سلام ای جان دو عالم، سلام ای پرواز بالم /می گیرم از سفره ی پر برکت تو رزق سالَم /سلام ای تنها امیدم،‌ سلام ای صبح سپیدم /به خدا چون تو کریمی تو همه عمرم ندیدم /تویی تو رئوفی که دل من به نگاهت مأنوسه /منم اونی که تا میشه دلتنگ، خاک تو میاد می بوسه /السلطان اباالحسن مولا مولا اباالحسن