دوم محرم 1400 - سید رضا نریمانی

دنیا به چه دردی میخوره وقتی دقیقه ها شده برام اسارت دنیا به چه دردی میخوره‌ وقتی نمیتونم برم حرم زیارت از کودکی با خاطراتت گریه کردم با دستمال مشکی غم گریه کردم زیر کتیبه رو به پرچم گریه کردم گفتند یا مظلوم نم نم گریه کردم این گریه از شیر حلال مادران است گریه گریه گریه بهترین کار جهان است هر جا که رفتم از شکوه تو سخن بود نام شما لالایی شبهای من بود زیباترین تکرار من سینه زدن بود جای کبودی بعد حیدر رو تن بود با سینه زنا دم گرفتم قد کشیدم در روضه ها ماتم گرفتم قد کشیدم یادش بخیر جایی نخواهم رفت غیر از خانه ی تو تنها شدم محتاج آب و دانه ی تو من را نجاتم میدهد میخانه ی تو بهتر که باشم تا ابد دیوانه ی تو جز نوکری کوی تو من را هنر نیست اصلا به غیر از خانه ات جای خبر نیست بر سر زنان از ماجرایت غصه خوردم با مقتل کرب و بلایت غصه خوردم بر حال و روز بچه هایت غصه خوردم از بچگی خیلی برایت غصه خوردم موی سپیدم راوی شرح غم توست فیض دو عالم در کنار پرچم توست قبل از محرم میکند مادر صدایم نامه فرستاده به دست خود برایم مشمول لطف و رحمت خیر النساء زهرا خودش من را سوا کرده بیایم بغض گلوی عاشقان از آه زهراس اشکی اگر گردد روان از آه زهراس شب تا سحر همسایه هایش را صدا کرد بین قنوتش گریه کنان را صدا کرد ما را اسیر خالص آل عبا کرد آهی کشید و سینه ها را کربلا کرد اذن دخول روضه های ما مدینه ست شرط قبول گریه های ما مدینه ست در جمعیت گم می شود لحن صدایی بالای گرفته کینه های بی حیایی افتاده در روی تنش با ضرب پایی روضه زنانه می شود فضه کجایی دیگر نشد شانه زند موی حسینش آه از دمی که سوخت گیسوی حسینش

از سر صبح دلم داره می لرزه چه اضطرابی داره خواهر تو کم بشه مویی از سرت می میرم تو رو به من سپرده مادرتو این همه لشکر اومده به اینجا خواهرتم، دلم هزار جا میره سر نماز فقط میگم خدایا حسینمو کسی ازم نگیره خاک بلاخیزی داره زمینت از صدای طبلا دلم شکسته خیمه زدی الهی من بمیرم رو پلک تو گرد و غبار نشسته از شب اول بی مادریمون یادمه که بهت رسیده بودم دلم یه جوری شد آخه تا حالا موی تو رو خاکی ندیده بودم دیر نشده بیا بریم مدینه دل ندارم غریبی تو ببینم من که از اون خواهرا نیستم داداش بیام سر مزار تو بشینم خدا نیاره روزی که ببینی موی حسین تو مشت نیزه داره دلت بخواد که موهاشو بشوری به شرطی که پنجه ی شمر، بذاره شاعر: ناصر دودانگه

بیابان با وجود تو برای ما بیابان نیست کسی که با تو می آید سفر دیگر پریشان نیست کنار تو کسی دلواپس خار مغیلان نیست بیابان گردمان کردی ولی زینب پشیمان نیست برادر جان تو ثارالله و ثارالله دیگر من حسین قبل خنجر تو ، حسین بعد خنجر من تجلی می کنم در تو ، تجلی می کنی در من شهادت یا اسارت هر دو آغاز است ، پایان نیست بنه پا بر زمین این خاک ها مشتاق و لبریزند تمام دختران یک یک مژه بر پات می ریزند نباید هم به مهمان داریت این قوم برخیزند چرا که خلق می دانند صاحب خانه مهمان نیست محال است از میان خیمه آه سرد برخیزد ز کوه صبر من حتی نشان درد برخیزد اگر زن شیرزن باشد به جنگ مرد برخیزد بجنگم با سنان؟ هرگز !! سنان که جزو مردان نیست به طفلان تو گریه بر پدر کردن نمی آید به زینب معجر پاره به سر کردن نمی آید برادر جان به ما اصلا سفر کردن نمی آید کسی در خیمه های ما به جز شش ماهه خندان نیست صدا زد: آی مردم این شهید ما مسلمان است بزرگ خاندانم را نمی بینید عریان است؟! جواب قاری قرآن زینب بوسه باران است جواب قاری قرآن زینب سنگ باران نیست شاعر:‌ علی اکبر لطیفیان

زینب رو صدا زدی مادر رو صدا زدم رو کردم سمت نجف حیدر رو صدا زدم رو کردم مدینه و گفتم وا محمدا کوبیدم به سینه و گفتم وا محمدا وا محمدا حسینو بی رَدا ببین به کربلا وا محمدا تنش رو زیر پا ببین به کربلا وا علیا دختر حیدرو سپردی به کیا وا حسنا دارن میان به سمت خیمه زناوای حسین سیلی بی هوا زدن جدم رو صدا زدم ما رو بد صدا زدن جدم رو صدا زدم خیمه شعله ور شد و گفتم وا محمدا لشکر حمله ور شد و گفتم وا محمدا وا محمدا حرم رو بی پناه ببین به کربلا وا محمدا میسوزه خیمه گاه ببین به کربلا وایِ حرم بَده که غارت کنن از خوان کرم وایِ حرم شکسته زیر لگداشون کمرم وایِ حرم میگفتی العطش میسوزه جیگرم وایِ حرم آخ چه بلایی بود که اوردن به سرم وای حسین

همه درا بسته شد روی من غیر این در کجا برم جایی نیست واسم از اینجا بهتر یه عمر بی راهه رفتم جوونی کردم آقا یه کاری کن به سمت کربلا برگردم آقا ای پناه بی پناهان آبروی رو سیاهان عشقتو به من چشوندی توبه کردم از گناهان سیدی قدیم الاحسان خدای من خیرمو خواسته تو روضت هستم تو کربلام هر زمان که تو هیئت نشستم بی تو ما زندگی رو تباه کردیم آقا جون شفا تو روضه بودو اشتباه کردیم آقا جون غیر تو کسی ندارم تو تموم دنیا آقا عشقتو به من چشوندی توبه کردم از گناهان سیدی قدیم الاحسان

الحمدلله پیرهن مشکی به تن کردم از رو سیاهی خودم دل خون و دل سردم خونه امیده منه این مجلس روضه اره درسته که باید به خونه برگردم اینجا حسین آباد اینجا ی می خونست بی مجلس روضه دنیای ویرونست جای همه امنه تو روضه ارباب اینجا پناهگاهه اینجا شفا خونست هر چی بدم باز اومدم شکر خدا صدام زدی زانو زدم بهت رو زدم قلبم و پاک کردی تا روضه رو جار بزنم حسین من جانم تنها نه من که عالمی مشکی به تن کرده چشمت پر از اشکه عزا دلها پر از درده زینب رسیده کربلا زهرا عزادار شده ی سینه میکوبه میگه ای کاش که برگرده خاک غریبی ریخت رو چادر زینب با اسم و دل شوره با دلهره زینب پا روی این خاکا میذاره می‌دونه اینجاست که از داداش دل می‌بره زینب به سر کنید خاک عزا زینب رسید به کربلا وای عاشقا زینب کجا اینجا کجا می‌ریزه تو این زمین خون خدا حسین من جانم می‌ریزه چشمم پشت به پشت آب رون برگرد حسی میگه داری میری سمت خزون برگرد دلشوره ی زینب داره بیشتر میشه هر قدم هی داره میگه تو دلش ای ساربون برگرد از بس که اربابه ما مهربون بوده حتی توی فکر اون ساربون بوده حیدر که انگشتر بخشیده تو محراب محراب فرزندش تو موج خون بوده تن روی خاک پیرهن رو داد ارثیه ی مادر رو داد اربابمون تو سجده تو دریای خون انگشت و انگشتر رو داد به ساربون حسین من جانم

محرم اومده خوابم یا بیدارم باید پیراهن مشکیم و بردارم ازت ممنونم اینکه مهلتم دادی ازت ممنونم و خیلی دوست دارم دوست دارم نه از الان که از وقتی به دنیا اومدم دیدم که هر کس که تو را میشناستت دیونته حیرون جلد خونته چی داره اسمت حسین چی داره اسمت اسمه تو اسمه اعظمه مثل خدا مسلمه از تو از ارادتم هر چی بگم بازم کمه شبیه بچه ها میگم دوست دارم یه عالمه دوست دارم امام حسین، دوست دارم امام حسین کی مثل تو من و هیچ وقت نمیرونه کسی حاله من و جز تو نمیدونه یه حرفی میزنم باور کن از جونم بدون تو غلامه تو نمیتونه میدونستی فقط عشق توئه که بهترین علت برای زندگیمه بهترین روزا روزهای بچگیمه عشق من مال قدیمه حسین چی داره اسمت حسین چی داره اسمت این گره های محکم و از علمت جدا نکن نون تو سفرم از توئه دست من و رها نکن قلب شکستم و پر از حسرت کربلا نکن

ماشاالله به شکوه شاه میرسه شوریده شیدای سپاه از راه سپاهی عاشق سپاهه عشق همه به دنبال شاه عشق سپرده سلطان علم به دستان ماه عشق تو آسمونا شد غوغا چه خبر شد تو صحرا که رسید از راه دریا دشت غوغا خاک شیدا آب برپا که اومده سقا فریاد یا محمدا زینب رسید به کربلا سبحان الله به قیام ما میبره اندوه و غمت دل ثارالله قدم که میذاره رو زمین ملائکه میگن آفرین به دست می گیره علم رو شیر ام البنین تا علم دست سقاست تا که این پرچم بالاست حرم عشق پا برجاست دل غوغاست درد اینجاست وای عباس بیفته واویلاست فریاد یا محمدا حسین رسید به کربلا الله اکبر میگه یا حیدر می پیچه توی کربلا شمیم مادر الله اکبر از این حجاب زانوی اکبر شده رکاب قدم روی خاک میذاره ناموس ابوتراب ابوفاضل با غیرت زده زانوی خدمت پیش بانوی عفت با هیبت با عزت با شوکت پیاده شد حضرت فریاد یا محمدا زینب رسید به کربلا

ای غم مقدس که باز تو دلم جوونه زدی چقدر بهت محتاج بودم چقدر به موقع اومدی سر حالم تو روضه اصلاً انگار غم می خوام من اصلاً از دنیا چی می خوام محرم میخوام یه دقیقه از عمرم مونده باشه دم میخوام نفس های آخر رو پای این پرچم میخوام دنیای من همین دمه این غم دوای دردمه دنیا یه دل خوشی داره اونم محرمه آقام حسین فقط حسین تا که اسمتو می برم گریه می کنم بی هوا چقدر حالمو خوب کرده این حسین حسین گفتنا مگه اسمت چی داره که دلم آشوب میشه تا دم مرگم پیشت باشم چقدر خوب میشه همین اشکای چشمام زیارت محسوب میشه در خونه ات هر کی نوکر باشه محبوب میشه من از تو دل نمی کنم با تربت تو ساختنم تا وقتی که نفس بدی من سینه می زنم آقام حسین حسین حسین .... من که از همون بچگی عشق تو توی خونمه چیکار کنم با این دوری که درد بی درمونمه اگه این درد دوری برای من کابوسه تو هوامو داری چون قلبم باهات مأنوسه دیگه دارم میمیرم داره این دل می پوسه بیشتر از هر سال آقا بی قراره پابوسه ارباب خوب و نازنین حال خرابمو ببین درمون من زیارته اونم تو اربعین آقام حسین حسین حسین ....