شهادت امام حسن مجتبی (ع) 98 - میثم مطیعی

روضه - هر قدر که می خواست گدا، شاه کرم داشت آن قدر که پیش کرمش، خواسته کم داشت در خانه ی او بود که در اوج غریبی دل های غریبان جهان، راه به هم داشت دلخوش به نفس های مسیحایی او بود شب های مدینه که فقط غربت و دم داشت داغی شده بر سینه ی غم های وسیعش یک کوچه ی باریک که بیش از همه غم داشت راحت شد از اندوه جفاکاری یاران ای کاش که یاری به وفاداری سم داشت ای آینه ها آینه ها! ذکر بگیرید ای کاش حرم داشت حرم داشت حرم داشت ...شاعر : زهرا بشری موحد

روضه

واحد تند - باید از دنیا گذشت، باید محو خدا بود باید مثل شهیدان، سرتاپا کربلا بود عهد می بندیم از این پس، رنگ دنیا نگیریم عاشورایی بمانیم، عاشورایی بمیریم دنیا تاریک است، در چشم اصحاب خیمه‌ی تقواست، خیمه‌ی ارباب یا دهر اُف لک من خلیلی باید در راه معشوق، دنیا را قربانی کرد ای دل نفس سرکش را، باید نافرمانی کرد هرچه مولا بگوید، سمعاً و طاعتا باش فرمانبر باش و مثلِ، اصحابِ کربلا باش حر و حبیب و عابس و زهیر با مولا گشتند، عاقبت بخیر یا دهر اُف لک من خلیلی دنیا بی‌عشق مولا، چون خانه‌ای ویران است دنیای فانی با او، دنیای جاویدان است مولانا دائمَ اللطف، مولانا دائمَ الفضل مولا یعنی حسین و، مولا یعنی اباالفضل روی لب دارم، با چشم گریان السلامُ یا ساقی العطشان یا دهر اُف لک من خلیلی شاعر و نغمه‌پرداز : حمید رمی

زمزمه اربعین - قدم قدم موکبارو می گردم ستون ستون دنبال یه نشونه م کجای این جمعیتی که می خوام نمازمو پشت سرت بخونم مگه می شه، شبای درد و غم به سر نیاد؟ مگه می شه، حبیب من توو این سفر نیاد؟ ما رو اینجا امام عسکری صدا زده مگه می شه، پدر صدا کنه پسر نیاد؟ می دونم، که بین زائرا می دونم، میون مردمی می سوزم، توو آتیش غمت ای آقا، عمود چندمی؟ یا مهدی، عزیز فاطمه شاید الان تو جاده ای و شاید گوشه کنار موکبا نشستی دلم خوشه که این قَدَر می دونم تو هم کنار من تو جاده هستی شاید الان، به زائرای تشنه آب میدی یا توو موکب، مسافرا رو جای خواب میدی می شه باهم، یه بار بریم مزار مادرت مطمئنم، یه روز به این سوال جواب میدی این لشکر، به یاری خدا هرچیزی، براش فراهمه از کوفه، با پرچم علی می ریم تا، مزار فاطمه یا مهدی، عزیز فاطمه قبول دارم پیش تو رو سیاهم منو سیاهی لشکرت حساب کن ازین سپاه اربعینی آقا سربازای ظهورو انتخاب کن کی می دونه، توو قلبت این روزا چی می گذره؟ غم غربت، یا غصه ی نبود لشکره می دونم که، دلت ازم یه کم مکدّره ولی آقا، همیشه بخشش از بزرگتره می گردم، ولی مث شما محبوبی، نمی بینم آقا تا دنیا، حسینو نشناسه من از پا، نمی شینم آقا یا مهدی، عزیز فاطمه شاعر : محسن رضوانی