ولادت حضرت فاطمه (س) مجید بنی فاطمه سال 1393

تا آسمانی هست پرواز است بالی هست/در دل امیدی هست تا راه وصالی هست/شکر خداوندی که با تو آشنایم کرد/در سجده می افتم که نورت این حوالی هست/درک مقامات تو و ذهن بشر ، هیهات/دل خوش به این ماندیم که خواب و خیالی هست/سلمان شدن که نیست ساده ، کار می خواهد/سه قرن اول انتظار خاکمالی هست/تو رحمت محضی و فیضت می رسد دائم/تا که نگاه لطف تو بر این اهالی هست/ما از تو ممنونیم ذره پروری کردی/قابل نبودیم و تو بر ما مادری کردی/راز شب قدری و قدرت را خدا داند/تو سرالاسراری و این را مصطفی داند/یعنی خدا شیرازه ی خلقت تو را خوانده/وقتی تو را محور بر آن جمع کسا داند/حیدر نبود ، هم کفو تو پیدا نمی گردید/شان تو را تنها علی مرتضی داند/از انبیا هم عصمت تو هست بالاتر/آری خدا این رتبه ی خیرالنسا داند/ ؟اول نمود اقرار ای مادر به فضل تو/هر کس که خود را سائل آل عبا داند/با عشق تو بانو گره خورده حیات ماست/روز قیامت مهر تو برگ نجات ماست/تو آسمان و یازده خورشید دنبالت/وقت سلوکت می رسد پیش خدا بالت/نامی ز حورالعین در آیات انسان نیست/این هم یکی از صد هزاران وصف اجلالت/وحی است گویا ، احترامت واجب عینی است/وقتی که می پرسد نبی هر روز احوالت/شیرین ترین میوه هایت را به ما دادی/جبریل شد جبریل با یک میوه ی کالت/ما فکر دنیا و تو فکر محشر مایی/ما آرزومان چیست و تو چیست آمالت/حی علی خیر العمل یعنی ولای تو/یعنی که نیکی کردن بر بچه های تو

چشماتو ببند برو آسمون/ چشماتو ببند پر وا کن/هر چی که بدی می خرم امشب/بنویس و پاشو امضا کن/همیشه کرمت بارونی می گیره/خدا تا رسیدی مهمونی می گیره/دل من بانو بدون لطفت می دونی می گیره/دریای لطف خدا مادر/کانون مهر و وفا مادر/قلب من هدیه ست برا روز مادر

بوی خدا آید ز هر جا بگذری خانم/وقت عبادت از خدا دل می بری خانم/وقتی سفر می رفت پیش تو دلش می ماند/تو باعث دلتنگی پیغمبری خانم/تو ازدواجت با علی امری الهی بود/خوشحال بودی که برای حیدری خانم/مریم زمان خود زنی برتر به عالم بود/تو از زنان هر دو عالم برتری خانم/گویند مردم کاش ما هم فاطمی بودیم/روزی که تو فرمانروای محشری خانم/پیش خدا خوش باش جای تو به دنیا نیست/با آن کمال اینجا برای روح تو جا نیست/نزد خدا دارای عز و اعتباری تو/ام ابیها شاه بیت روزگاری تو/تو حجت الله بر امامان هستی ای مادر/می ماند آدم با مقاماتی که داری تو/تیغ دو دم یا که سپر حیدر نمی خواهد/شیر خدا را هم سپر هم ذوالفقاری تو/اما علی را باورش کی بود تا بیند/در هر کجای خانه اش لاله بکاری تو/محشر به هم می ریزد از یک سو حسین بی سر/از یک طرف هم دست عباست می آری تو/بر رشته های چادر تو دست اندازیم/بر این مقام نوکری آن روز می نازیم