شهادت حضرت فاطمه (س) حسن خلج

آیینه ام شکسته و من از او شکسته تر او خسته زمانه و من نیز خسته تر بغضی شکسته در وسط سینه علی بغضی میان سینه زهرا شکسته تر این روزها نفس زدنش با شماره است اما نفس نفس زدن من گسسته تر

تو چشمه ی زلال حیاتی که گفته اند بالاتر از تمام صفاتی که گفته اند بعد از پدر به روح بلند تو می رسد بانو سلام هر صلواتی که گفته اند جز با کلید مهر شما وا نمی شود در روز حشر باب نجاتی که گفته اند وصف تو با کلام زمینی کجا رواست شأن کنیز توست رواتی که گفته اند شیرین تر از شور نم اشکهایتان از شهد شاخه های نباتی که گفته اند بی بی بیا و یک شب جمعه ببر مرا همراه خود کنار فراتی که گفته اند

تو فقط گریه نکن علی که من دست که هیچ به پای تو سرم میدم توی قبرم که باشم اگه بیای جواب سلامتو خودم میدم غربتت اشک منو درمیاره حق دارم اهل بگو بخند نشم چرا میگی فاطمه بلند نشو مگه میشه تو بیای بلند نشم می خواستم که با تو بمانم ولی نشد نماز نافله خواندی ولی قیام نداشت که گفته این همه پیش علی قیام کنی

لب حسین دگر بهر خنده باز نگردد چگونه باز شود آن گل که آفتاب ندارد بیش از این پیش دو چشم تر من گریه نکن مردم از غربت تو رهبر من گریه نکن ای به دل بسته چنین خسته کنارم منشین سرو من بر رخ نیلوفر من گریه نکن ای تاج سرم کاش می رفت به پایت سر من پیش چشم این یتیمان گریه کمتر کن علی جان بیش از این با اشکهایت قلب زارم را مسوزان گرقرار دل پروانه خود می طلبی شمع من بر سر خاکستر من گریه مکن