شب اول فاطمیه اول - محمدرضا طاهری و حسین طاهری

فاطمیه اومد و باز دل تو سینه بی قراره این غم و به کی بگم که مادرم حرم نداره مادرم حرم نداره، مادرم حرم نداره ** تو از قلب علی دلباز تر جایی نمیخواهی از اول بوده ای در بهترین جای جهان پنهان ** این غصه خیلی دل میسوزونه حیف مدینه بی روضه خونه سخته مادرت بمیره هیچکس احترام نزاره سخته که بفهمی یک عمر حتی سنگ قبر نداره مادر، مادر جوونم چرا اینجا ازدحامه چرا اینقدر غلامه یکی نیست بگه که اینجا در خونه ی امامه اراذل شهر چه بی قرارن برا چی دارن هیزم میارن اینجا خونه ی امیدو عشق مادری جوونه اونکه جای برگ گل هم روی صورتش میمونه مادر مادر جوونم باهمون حال که میدونی پشت در به زحمت افتاد در شکست و مادر ما رو زمین با صورت افتاد ای وای که کوه نجابت افتاد به پیش یک مشت بی غیرت افتاد اون روز این سوال مبهم توی ذهن مرتضی بود روی چادر عزیزش جای چند رد پا بود وای مادرم

دستی از راه رسید و به رُخَت جا انداخت پایی از راه رسید و جلویت پا انداخت یک نفر که دلش از بغض علی میجوشید ضربه ایی زد به در خانه و در را انداخت آتشی را به در خانه ی آب آورد و بین دیوار و در سوخته دعوا انداخت ضربه پای در و بی ادبی های غلاف بازویت را دو سه ماهی ز تقلا انداخت گره انداخت به کار همه دنیا آنکه ریسمان گردن مولای دو دنیا انداخت

باز روضه های فاطمیه حال و هوای فاطمیه آی گریه کن های محرم جمع شید برای فاطمیه دوباره بوی دود آتیش، دوباره خون رو دستای میخ دوباره محسنی که گم شد، میون قصه های تاریخ نوحه سر کنید عالمو خبر کنید مادر ما کشته شد چه خاکی به سر کنیم وااای واااای واااای *** حق رسالت خوب ادا شد آتیش دم خونه به پا شد از مادر و از بار شیشه اش فضه خبر داره چه ها شد چهل نفر حریف نمیشن لباس حیدر گرفته تو اون شلوغی ها حسینت چشای خواهرو گرفته سخته باور که یه زن با شوهرش رو زمین کشیده شه جلو چشم دخترش *** لعنت به در لعنت به دیوار لعنت به هر چی مردم آزار ریختن زدن کشتن سوزوندن یه عده هم انگار نه انگار امام عالم میبردن تو کوچه ها با دست بسته پیچید تو گوش مردم شهر صدای استخون شکسته بی هوا زدن دو سه بار با پا زدن لگدای آخرو تو کربلا زدن وای حسین حسین

حسینم این همه بر سینه آذرم نزنید نمک به زخم دل درد پرورم نزنید در این مدینه همین جا سر مرا ببرید غلاف تیغ به بازوی مادرم نزنید شاعر: غلامرضا سازگار

هیچ دانی دختر خیر البشر از چه جای حیدر آمد پشت در دید مولایش علی تنها شده خانه اش محصور دشمن ها شده بر دفاع از شوهرش فردی ندید بین آن نامرد ها مردی ندید گفت باید پیش امواج خطر یار بهر یار خود گردد سپر من که تنها دختر پیغمبرم پشت این در پیش مرگ حیدرم

عمریست که دم به دم علی میگویم در حال نشاط و غم علی میگویم یک عمر علی گفتم و انشاءالله تا آخر عمر هم علی میگویم یا علی یا علی مالک ملک دلی نام زیبای تو شد، رافع هر مشکلی یا علی یا مولا ای نگار زهرا یا حیدر یا حیدر یا مرتضی در سینه ام جمال علی نقش بسته است این سینه را به سینه ی سینا نمی دهم سرمایه ی محبت زهراست دین من من دین خویش را به دو دنیا نمیدهم امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست این نقد را به نسیه فردا نمیدهم تا زنده ام به درگه تو پا نمیشکم دامن تو ز دست تمنا نمیدهم دردها را دوا کند زهرا این مقام کنیز او باشد تا دگر خود چها کند زهرا