شهادت امام جواد (ع) 93 - محمود کریمی و حسین طاهری

زمینه - ادرکنی یا جوادالائمه چشامو تو غم تو به دست گریه دادم الا یا اهل عالم من گدای جوادم غریبی و نمونده کسی برا تو تا ببینه اشک و آه تو غریبی و غریبونه مثل رضا حجره میشه قتلگاه تو غریبی و وقتی از نفس افتادی غم نگاهتو به این قفس دادی دیگه برای همیشه آزادی چشام و تو غم تو به دست گریه دادم الا یا اهل عالم من گدای جوادم می باره تا قیامت آسمون اگه چشماتو به آسمون بدی سرتو رو دامن می گیره رضا لحظه ای که تشنه جون بدی با چهرا ای که به رنگ مهتابه لبای تشنت تو حسرت آبه دل ملائک برا تو بی تابه فدای تو منم که گدای خونه زادم الا یا اهل عالم من گدای جوادم بالا سر تو وقتی سه روز و سه شب بال و پر زدن کبوترا زمین و آسمون ناله می زدن ای بی کفن شهید کربلا عالم فدای تنی که شد بی سر سری به نیزه برابر خواهر تنی پر از زخم به دامن مادر

واحد - سلطان طوس است و اذن درگاه قبل از محرم کرب و بلا می دهد باز این شاه قبل از محرم سلطان طوس است و عشق آقا جواد الائمه داده علی اکبرش را یک ماه قبل از محرم سلطان طوس است یعقوب، با این تفاوت که یوسف افتاده با دست دشمن در چاه قبل از محرم باید که رزق خودش را پیش جواد الائمه از روضه ی سم بگیرد مداح قبل از محرم با روضه ی این جوان که خیلی شبیه حسین است گردیده مختار اشکش خونخواه قبل از محرم سم آمده تا گلویش تشنه ست و مشک عمویش انگار که تیر خورده در راه قبل از محرم چون حجره گودال باشد سم است سم ستوران یعنی تمام است کار شمر... آه؛ قبل از محرم در اصل بعد از محرم اما برای من و تو اکبر شده ارباً اربا یک ماه قبل از محرم شعر : مهدی رحیمی

واحد - حسین طاهری - کیستم من هفت چرخ نور را شمس الضحّایم مظهر جود خدا شمع وجود مصطفایم سرو باغ آرزوهای علیِّ مرتضایم قلب قرآن، رکن دین، روح خرد، جان دعایم بحر علم و کوه حلم و دست جود کبریایم من کریم ابن کریمم من جواد ابن الرّضایم من به ملک جان و ملک دین و ملک دل زعیمم من کتاب الله را طاها و نور و حا و میمم من به چشم اهل معنی وجه رحمان الرّحیمم من به خیل سالکان حقّ صراط مستقیمم من چراغ و چشم سلطان سریر ارتضایم من کریم ابن کریم ام من جواد ابن الرضایم بوی عطر جنّت آید از غبار کاظمینم از سنین کودکی فرمانروای عالمینم هفت خورشید سپهر معرفت را نور عینم پای تا سر مجتبی سر تا به پا جدّم حسینم باب هادی نازنین فرزند مصباح الهدایم من کریم ابن کریمم من جواد ابن الرضایم من به زنجیر محبّت قلب عالم را گرفتم در کرامت ارث آبای مکرّم را گرفتم در بیان از اهل منطق فرصت دم را گرفتم جان مأمون، قدرت یحیی بن اکثم را گرفتم گه به استدلال محکم، گاه با نطق رسایم من کریم ابن کریمم من جواد ابن الرضایم صحبتم زنگ غم از آیینه ی دل می زداید صورتم در چشم اهل دل خدا را می نماید خنده ام باب جنان را بر خلایق می گشاید چشمم از ریحانه، حسنم از رضا دل می رباید جان شیعه زنده می گردد به صحن با صفایم من کریم ابن کریمم من جواد ابن الرضایم من به خلق آسمان، اهل زمین باب المرادم من فروغ دیده ی خیرالنّسا خیر العبادم من به خیل دوستان و شیعیان زاد المعادم من کریمم من عطوفم من رئوفم من جوادم من به وقت جود با بیگانگان هم آشنایم من کریم ابن کریمم من جواد ابن الرضایم

واحد - بر خوان غم، چو عالمیان را صَلا زدند اول صلا به سلسله‏ ى انبیا زدند نوبت به اولیا چو رسید، آسمان طپید زآن ضربتى که بر سر شیر خدا زدند آن در که جبرئیل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوى خیرالنّسا زدند بس آتشى ز اخگر الماس ریزه‏ ها افروختند و در جگر مجتبى زدند وآنگه سُرادِقى که ملک محرمش نبود کندند از مدینه و در کربلا زدند پس ضربتى کز آن جگر مصطفى درید بر حلق تشنه‏ى خلف مرتضى زدند اهل حرم، دریده گریبان، گشوده موى فریاد بر در حرم کبریا زدند پس بازبان پر گله آن بضعه ی بتول رو بر مدینه کرد که یا ایها الرسول این کشته ی فتاده به هامون حسین توست وین صید دست و پا زده در خون حسین توست این خشک لب فتاده ی دو ر از لب فرات کز خون او شده زمین جیحون حسین توست این نخل تر کز آتش جانسوز تشنگی دود از زمین رسانده به گردون حسین توست شاعر : محتشم کاشانی