شهادت امام جعفر صادق (ع) 98 - محمود کریمی و ابراهیم رحیمی

روضه - دارد میان هیئت خود گریه می کند با اهل بیت عصمت خود گریه می کند با داغ ِ هَتک حرمت خود گریه می کند دارد برای غربت خود گریه می کند آتش گرفت خانه اش اما سپر نداشت بین ِچهار هزار نفر یک نفر نداشت مشعل به دستها وسط خانه ریختند یک عده بی هوا وسط خانه ریختند اموالِ خانه را وسط خانه ریختند جمع ِحسودها وسط خانه ریختند بین نماز بود و مجالش نداده اند حتی امان به اهل و عیالش نداده اند بین هجوم بی خبر و یادِ مادر است دیوارهای شعله ور و یادِ مادر است شکر خدا خمیده به دیوار و در نخورد بال و پرش به تیزی مسمار و در نخورد این پیر ِسالخورده عصا برنداشته آرام تر هنوز عبا برنداشته نعلین خویش را به خدا برنداشته شیخ ِ حرم عمامه چرا برنداشته او را کشان کشان وسط کوچه می کِشند در پیش این و آن وسط کوچه می کِشند این غُصه را به نام مدینه سند زدند بر آه آهِ خستگی اش دستِ رد زدند در کوچه ها چقدر به آقا لگد زدند می گفت نام فاطمه و حرف بد زدند از بس دویده خمیده شده،بی رمق شده این پیر ِمردِ غمزده خیس ِ عرق شده گیرم خمیده در بر انظار رفته است پای برهنه از سر بازار رفته است گیرم به پای هر قدمش خار رفته است با دستِ بسته مجلس اغیار رفته است شکر خدا که پیرهنش پا نخورده است در زیر چکمه ها دهنش پا نخورده است

زمینه - امام آسمونا روی زمینه نفس هاش شماره افتاده تو سینه چراغ آخری شهر مدینه آی مدینه امام حکمت و علم تمام رأفت و حلم علوم حق با روضه ش عجینه کلام آخرش نماز ، تقوا ، حسین سلام آخرش سلام و یا حسین دوباره هیزم و آتیش توی خونه در سوخته و هجوم بی بهونه بازم قصه ی طناب و تازیونه، تازیونه ستاره شعله وره به یاد میخ دره داره روضه برای مادر می خونه گرفته ارثیه از اون در و دیوار می خونه مرثیه غلاف ، سیلی ، مسمار کلام آخرش نماز ، تقوا ، حسین سلام آخرش سلام و یا حسین بمیرم عطش لب هاش تشنه مونده چه اشکی می ریزه دل ها رو سوزونده گمونم که دم آخر نوحه خونده ، روضه خونده غروب سرخ مقتل نبود سنگی معطّل رمق توی جسمش نمونده درست دم غروب ، شمر ، خولی ، سنان گل بنفشه کو ، عصا ، نیزه ، کمان

زمینه - منم کسی که بی سر و سامونه دلم مثه بقیع تو ویرونه الان سر مزار تو کی میخونه این علت حرارته اشکامه تو کوچه بی عبا و عمامه می بردنت یک نگفت این آقامه بین قفس تو حسرت ازادی رو دامن زهرا که می افتادی داشتی مثه جدت حسین جون می دادی دلت به یاد کربلا پر خونه به یاد زخم پیکر گلگونه حال تو رو به جز خدا کی می دونه آی حسین آی حسین زهرا هنوز تو کربلا گریونه کنار پیکر حسین می خونه با ناله هاش عالمی رو می سوزونه غریب گیر آوردنت واویلا به قتلگاه کشوندنت واویلا به هر چی می شد زدنت ای واویلا به یاد اون بنفشه روی گونه کشیده بود سه ساله ی دردونه دستی که موی بچه رو می پیچونه به یاد ضرب خنجری رو حنجر به یاد غارت خیام و معجر به یاد جای رد پا روی پیکر یاد هزار و نهصد و پنجاه زخم یاد تنی شریف سرتاپا زخم ته گلو از نیزه چشما زخم دستا زخم لب ها زخم پاها زخم

تک - ابراهیم رحیمی - ای امام غریب ادرکنی السلام علیک یا مولا دست من را بگیر یا مولا السلام علیک یا مولا نوحوا علی الحسین که این کار فاطمه ست این اشک دیده ها همگی یار فاطمه ست نوحوا علی الحسین که جدم غریب بود گودال قتلگاه پر از بوی سیب بود سیدنا المظلوم سیدنا العطشان سید الغریب حسین حسین حسین نوحوا علی الحسین که لب تشنه جان سپرد بیش از هزار و نهصد و پنجاه ضربه خورد واویلا علی الحسین

شور - تو آن حسین شهیدی که روز عاشورا جهان مصالحه کردی به کهنه پیرهنی تو آن حسین غریبی که زیر خنجر شمر به فکر درد و غم شیعیان خویشتنی تو آن حسین عزیزی که خان? خولی سرت میان تنور و جداست از بدنی