شهادت امام جعفر صادق (ع) 98 - محمود کریمی

روضه - دارد میان هیئت خود گریه می کند با اهل بیت عصمت خود گریه می کند با داغ ِ هَتک حرمت خود گریه می کند دارد برای غربت خود گریه می کند آتش گرفت خانه اش اما سپر نداشت بین ِچهار هزار نفر یک نفر نداشت مشعل به دستها وسط خانه ریختند یک عده بی هوا وسط خانه ریختند اموالِ خانه را وسط خانه ریختند جمع ِحسودها وسط خانه ریختند بین نماز بود و مجالش نداده اند حتی امان به اهل و عیالش نداده اند بین هجوم بی خبر و یادِ مادر است دیوارهای شعله ور و یادِ مادر است تنها میان درد سر و یادِ مادر است افتاده است پشت در و یادِ مادر است شکر خدا خمیده به دیوار و در نخورد بال و پرش به تیزی مسمار و در نخورد این پیر ِسالخورده عصا برنداشته آرام تر هنوز عبا برنداشته نعلین خویش را به خدا برنداشته شیخ ِ حرم عمامه چرا برنداشته او را کشان کشان وسط کوچه می کِشند در پیش این و آن وسط کوچه می کِشند این غُصه را به نام مدینه سند زدند بر آه آهِ خستگی اش دستِ رد زدند در کوچه ها چقدر به آقا لگد زدند میگفت نام فاطمه و حرف بد زدند از بس دویده خمیده شده،بی رمق شده این پیر ِمردِ غمزده خیس ِ عرق شده گیرم خمیده در بر انظار رفته است پای برهنه از سر بازار رفته است گیرم به پای هر قدمش خار رفته است با دستِ بسته مجلس اغیار رفته است شکر خدا که پیرهنش پا نخورده است در زیر چکمه ها دهنش پا نخورده است

زمینه - منم کسی که بی سر و سامونه دلم مثه بقیع تو ویرونه الان سر مزار تو کی می خونه این علت حرارته اشکامه تو کوچه بی عبا و عمامه می بردنت یک نگفت این آقامه بین قفس تو حسرت ازادی رو دامن زهرا که می افتادی داشتی مثه جدت حسین جون می دادی دلت به یاد کربلا پر خونه به یاد زخم پیکر گلگونه حال تو رو به جز خدا کی می دونه آی حسین آی حسین زهرا هنوز تو کربلا گریونه کنار پیکر حسین می خونه با ناله هاش عالمی رو می سوزونه به یاد اون بنفشه روی گونه کشیده بود سه ساله ی دردونه دستی که موی بچه رو می پیچونه به یاد ضرب خنجری رو حنجر به یاد غارت خیام و معجر به یاد جای رد پا رو پیکر یاد هزار و نهصد و پنجاه زخم یاد تن شریف سرتاپا زخم ته گلو از نیزه چشما زخم دستا زخم لب ها زخم پاها زخم غریب گیر آوردنت آقا جان یا کاشف الحقایق قرآن ناطق از زهر سر تا پای تو باغ شقایق یا جعفر بن محمد امام صادق یاس پرپر اومده پیشت مادر اومده داغی که تو رو سوزوند از پشت در اومده این علت حرارت اشکامه تو کوچه بی عبا و بی عمامه میبردنت یکی نگفت این اقامه تو غربت مدینه تو تاریکی شب تو کوچه میکشیدنت دنبال مرکب افتان و خیزان میرفتی شبیه زینب بین این آتیش و دود با اون صورت کبود چهرت مثل مادر و حالت مثل عمه بود بین قفس تو حسرت ازادی رو دامن زهرا که می افتادی داشتی مثه جدت حسین جون میدادی زهر جفا تا اثر کرد و رفتی از حال دوباره انگار مجسم شد بعد صد سال اون پیکر پاره پاره میون گودال ای خون خدا حسین شاه کربلا حسین ای خورشید نیزه ها عشق سر جدا حسین