ایام شهادت امیرالمؤمنین، امام علی (ع) ظهر بیست و یکم ماه رمضان 98 - محمود کریمی

روضه - گرچه پَرَم وا می شود با ذکر استغفارها پرواز دشوار است با سنگینی این بارها گرچه تو خوبی من بدم هر بار گفتی آمدم توفیق پیدا کردم از فیض نگاه یارها صد بار گفتم عاقبت یک بار توبه می کنم آخر نمی آید چرا یک بار، این یک بارها من هر کجا که رو زدم رویم خریداری نداشت پس بعد از این دیگر بس است رفتن سوی بازارها دل مرده گشتم از گناه دل خسته ام از اشتباه دیگر نمی لرزد دلم از دوری دلدارها وقتم کم و راهم دراز با این گدا قدری بساز هر جا روم سد می کند راه مرا دیوارها گاهی ادا گاهی قضا گاهی خدا گاهی خطا خسته شدم جان خودم از این همه تکرارها گیرم مددکاری برای کار من پیدا نشد نام علی وا می کند آخر گره از کارها ذکر و دعای بی علی مثل غذای بی نمک از برکت نام علی شیرین شود گفتارها من سال ها دیوانه ی ایوان طلای حیدرم عشق است با نام علی سرها رود بر دارها گفتم مرا یک کربلا مهمان کن و جانم بگیر بس کن برایم ناز را در پای این اسرارها شاعر : محمدجوادپرچمی *** در دلم آتشی از داغ تو بر پا شده است بیشتر از سرِ شب زخم سرت وا شده است لخته خون بسته ببین چادر مادر بابا قامتت سرخ شده قامت من تا شده است قاتل از شیر تو نوشیده به من می خندد یعنی ای کوفه نشین نوبت بابا شده است باز یک گوشه حسن گرم زبان می گیرد باز این خانه پر از روضه ی زهرا شده است دیدم آن روز در آن کوچه ی باریک چه شد دیدم آن روز که یک مشت مهیّا شده است وای از آن چهره که دیوار غمش را حس کرد آه از آن گونه که زخمی به رویش جا شده است

زمینه - حسن دیده گریونه حسین سر به دیواره سر عمه ی سادات رو شــونه یِ علمداره علی راهیه سفره دعا دیگه بی اثره برا بچه های علی دیگه کوفه پر خطره بعد زهرا مولا نخورد یه آب راحت بعد کوچه مولا نداشت یه خواب راحت براش داره می میره خوده قابض الارواح تا پر می زنه دورِ سر علی ولی الله سرِ غرقِ خونِ علی تنِ نیمهِ جونِ علی چقدر پر شباهته با شهید جوون علی بعد زهرا مولا می زد حرفش و با چاه تا سحر چشماش و می دوخت به صورت ماه دم آخر مولاست میگه امشب آزادم همش میگه یازهرا بیا، بیا که آمادم دیگه بی قراری بسه دمِ رفتن از قفسه میگه آب و جارو کنید الان فاطمم می رسه بعد زهرا دنیا برا علی قفس بود تو فراق یارش علی بی همنفس بود خودِ حضرت زهرا میاد شب به استقبال میرن تا یه روز باهم بیان کنار اون گودال حسین کهنه پیرهنش میشه غارت از بدنش میاد مادر و پدرش دمِ دست و پا زدنش قصه ی آخر قصه ی سرِ حسینه غربت مولا ارث خواهرِ حسینه

واحد - هم گفت تیغ ذکر تو را از سرت گذشت هم گفت زهر یاعلی از پیکرت گذشت تیغ از میان گیسوی بر روی شانه ات از آن صفوف تنگ به تن لشکرت گذشت از بین ابروان تو رد شد شکاف تیغ از مرزهای آن دو عدد خنجرت گذشت تاریخ شد دو بخش به قبل و پس از علی وقتی که تیغ موی کنان از سرت گذشت گشتند منبرت دو امامی که عمرشان درپای درس و بحث تو بر منبرت گذشت بر روی شانه های حسین و حسن خودت دیدی در آن مسیر چه بر دخترت گذشت آب از سر زمین نگذشته جنون گرفت آن جا که زهر بعد تن از بسترت گذشت دیدی حسین را ته گودال شیر هم تغییر کرد زهر شد از حنجرت گذشت با ظرف آب آمد و با مشک گوییآ عباس از مقابل چشم ترت گذشت تیر سه شعبه گشت همان تیغ بعدها از حنجر ظریف علی اصغرت گذشت بنا شدیم که باشیم ما خراب حسین به فکر برده مرا روضه های ناب حسین به لحظه های پر از بُهت و التهاب حسین به ناله های رباب و دل کباب حسین خدا ببخش مراببخش - به اضطراب حسین سلامِ ما به غریبی که ماتمش غوغاست به روی گنبد ناهید پرچمش پیداست میان روضه ی او چشم‌ نُه فلک ‌دریاست هنوز فاطمه گریان ظهر عاشوراست خدا ببخش - مراببخش - به اضطراب حسین به احترام‌ کسی که فتاد در گودال به احترام همان که که ز گریه رفت از حال به احترام تنی که ز کینه شد پامال به ساعتی که ربودند از حرم خلخال خدا ببخش - مراببخش - به اضطراب حسین رسید شمر و سنان را فقط صدا میزد حرامی بن حرامی چه ناروا میزد به احترام امامی که دست و پا میزد به حال و روز خیامی که شعله ها میزد خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین حسین رفته به گودال رو سفید شود حسین رفته که صد مرتبه شهید شود قرار بود گرفتار آن پلید شود بنا نبود شناسایی اش بعید شود

تک - به عزم فتح خیبر رفت همان مردی که در دستش توان حی قادر بود به جای مصطفی خوابید همان شب که رسول الله نشان تیغ کافر بود احد بود و علی بود و علی بود و پیمبر بود مولا حافظ جانش نبی نادعلی گفت و تمام عرصه حیدر شد علی با تیغ برانش ز خندق عبدود رد شد علی را دید پیش رو که عزرائیل مخدومش ز برق ذوالفقارش زد اگر یک زخم کوچک کر به درد مرگ محکومش همه عالم اگر کافر همه عالم اگر مشرک ز پیشش جمله فرّارند همه یل های در میدان ز پا افتاده نیمه جان ز هول نام کرّارند به روش دوش پیغمبر نهاده پای خود حیدر شکسته کل بت ها را امام بت شکن مولا ولی ممتحن مولا به نورش کشت شب ها را ندارد ترس در جانش ولو یک روزنه کوچک علی شیر است شیر حق جمالش آیت الله و وقارش هیبت الله و علی دست غدیر حق شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود سلطان سخا و کرم و جود علی بود این کفر نباشد سخن کفر نه این است تا هست علی باشد و تا بود علی بود

شور - از خون فرق مولامون محراب کوفه پُر خونه تو سجده کشته شد اونکه گفتن نماز نمیخونه به حسن اقتدا کرد نماز آخر و تو قنوتش صدا زد خود پیمبر و با سر غرق خون روی سجاده می خوند روضه ی بین دیوار و در و عمرم، پیش، چشمام، می سوخت... از شرم، از سر، تا پام، می سوخت... عشقم، میسوخت، زهرام می سوخت... امان آتش که بیت مرتضی سوخت حریم خیمه ی آل عبا سوخت یا عباس شوفِ الخیم هرگوه... به سمت گودال از خیمه دویدم من شمر جلو تر بود دیر رسیدم من سر تو دعوا بود ناله کشیدم من سر تو رو بردن دیر رسیدم من غریب مادر عزیز خواهر