ایام شهادت امیرالمؤمنین، امام علی (ع) شب بیستم ماه رمضان 98 - محمود کریمی

روضه - عمرم گذشت در تب و تاب ندیدنت جان را به لب رساند سراب ندیدنت از روزگار دیدم و چشمم ضعیف شد اما گذاشتم به حساب ندیدنت آتش فشان به سینه ام موج می زند بر گونه ام چکید مذاب ندیدنت از بس به راه مانده و از بس ندیدمت چشمم به خواب رفته به خواب ندیدنت هر چند تا به حال ندیده ام تو را ولی عادت نمی کنم به عذاب ندیدنت می خواهم ببینمت اگر چه به من دهند صد تا بهشت را به ثواب ندیدنت من ساده گفتم و به من ساده رحم کن از دیده ام بگیر حجاب ندیدنت

روضه - به عزم فتح خیبر رفت همان مردی که در دستش توان حی قادر بود به جای مصطفی خوابید همان شب که رسول الله نشان تیغ کافر بود احد بود و علی بود و علی بود و پیمبر بود مولا حافظ جانش نبی نادعلی گفت و تمام عرصه حیدر شد علی با تیغ برانش ز خندق عبدود رد شد علی را دید پیش رو که عزرائیل مخدومش ز برق ذوالفقارش زد اگر یک زخم کوچک کر به درد مرگ محکومش همه عالم اگر کافر همه عالم اگر مشرک ز پیشش جمله فرّارند همه یل های در میدان ز پا افتاده نیمه جان ز هول نام کرّارند به روش دوش پیغمبر نهاده پای خود حیدر شکسته کل بت ها را امام بت شکن مولا ولی ممتحن مولا به نورش کشت شب ها را ندارد ترس در جانش ولو یک روزنه کوچک علی شیر است شیر حق جمالش آیت الله و وقارش هیبت الله و علی دست غدیر حق شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود سلطان سخا و کرم و جود علی بود این کفر نباشد سخن کفر نه این است تا هست علی باشد و تا بود علی بود

روضه - از خون فرق مولامون محراب کوفه پُر خونه تو سجده کشته شد اونکه گفتن نماز نمیخونه به حسن اقتدا کرد نماز آخر و تو قنوتش صدا زد خود پیمبر و با سر غرق خون روی سجاده می خوند روضه ی بین دیوار و در و عمرم، پیش، چشمام، می سوخت از شرم، از سر، تا پام، می سوخت عشقم، میسوخت، زهرام می سوخت امان آتش که بیت مرتضی سوخت حریم خیمه ی آل عبا سوخت یا عباس شوفِ الخیم هرگوه به سمت گودال از خیمه دویدم من شمر جلو تر بود دیر رسیدم من سر تو دعوا بود ناله کشیدم من سر تو رو بردن دیر رسیدم من غریب مادر عزیز خواهر

واحد - بغض بابا وسط سفره افطار شکست هی فرو خورد، فرو خورد و به هر بار شکست حفظ ظاهر به خدا سخت تر از هر کاریست چهره پیر پدر پای همین کار شکست اشک میریخت به یاد همه خاطره هاش هق هقش زیر همین بارش رگبار شکست استخوانی به گلو داشت ز داغ زهرا بین چشمان تنش پیکر یک خوار شکست دخترش مستمع روضه مسکوتش شد روضه خوان پای همین روضه اش انگار شکست زیر لب گفت که فریاد از آن شهری که دل من را وسط کوچه و بازار شکست همسرم یک تنه شد حامی مظلومی من وای از آن لحظه که بازو طرفدار شکست بدترین خلق خدا آمد و یک سیلی زد آه از شدت ضربه در و دیوار شکست داشت همراه خودش فاطمه بار شیشه سنگ پرتاپ شد و آخرش آن بار شکست روضه فاطمه آمد به میان کوه خمید زیر این بار قد حیدر کرار شکست

تک - سلام ای جواب سلام خدا ظهورت طلوع تمام خدا تویی آفتاب بلند زمین تویی سایه ی مستدام خدا تویی که به تعظیم تو امر کرد تویی صاحب احترام خدا تو نهجُ البلاغه تو قرآنِ وحی کلامی بگو هم کلام خدا صدایت صدایش به معراج بود حدیثت حدیث مدام خدا مرا کعبه ی سینه چاکم کنید فقط پای حیدر هلاکم کنید علی یا علی یا علی یا علی علی ابتدا و علی انتهاست علی مصطفی و علی مرتضی ست علی اول است و علی آخر است علی در ظهور و علی در خفاست علی در معارج علی در بُراق علی اِنَّما و علی وَالضُحی ست علی با حق است علی بر حق است علی کعبه است و علی در حراست علی نیست آن و علی نیست این علی نه جداست علی نه خداست علی را بگو هرچه گویی کم است که زهرا علی و علی فاطمه ست علی یا علی یا علی یا علی اگر تیغ تو سایه گستر شود همان ابتدا کار یکسر شود غلط گفتم آقا ندارد نیاز که تیغ شما خرج لشگر شود محال است جمع سلاطین دهر که با قنبر تو برابر شود زمان شروع رجز خوانی ات زمین شَل شود آسمان کر شود خدا دوست دارد دم ذوالفقار دمی از دم زلف تر تر شود ببندی اگر دستمال نبرد نباشد کسی را خیال نبرد نگهدار ما را برای خودت فقط بین مهمان سرای خودت مرا آینه کن به دردی خورم در آغوش ایوان طلای خودت برای پدر مادرم کافی است نخی ، ریشه ای از عبای خودت اگر پا گذارم به جا پای تو مرا می بری تا خدای خودت برد گوشه ای از بقیع فقط ردّ پا ردّ پای خودت سرت مانده بر شانه ی نخل ها بگو با من از ماجرای خودت چرا استخوان در گلو مانده ای که با روضه هایی مگو مانده ای