وفات حضرت خدیجه (س) 95 - حنیف طاهری

روضه - شروع مستی از آنجاست که میخانه برپا شد از آنجایی که جمع می کشان ، منها نخواهد شد می آماده است در ساغر ، اَدر کاساً بخوان ای شیخ ! که تا ساقی نفرماید " و ناولها " نخواهد شد غزل در وصفِ کوثر آفرین بانوی اسلام است که جز در مدح او گفتن، زبان گویا نخواهد شد بر آدم همسری آمد، بر احمد نیز همتایی چه همتایی که قدر شوکتش حوّا نخواهد شد یکی مَرد و یکی زن ، هر دو اما یار یکدیگر که دریا ، رو به رو جز با خودِ دریا نخواهد شد چُنان از عشق - می دانم - به هم وابسته اند این ها که امروز محمّد در غمش فردا نخواهد شد چه بیهوده است بی نامش کلامی بر زبان راندن از اسلامی که بی ایثار او احیا نخواهد شد خدیجه ، یک زن است اما به مردان آبرو داده است که تا او هست در میدان نبی تنها نخواهد شد مپندار از عُروجش مصطفی تنها بماند ، نه که ذکر لا اله اِی دوست بی الّا نخواهد شد اگرچه راویان گفتند زن هایی پیمبر داشت زنی غیر از خدیجه مادر زهرا نخواهد شد از او که مادر زهراست ، زهرا دختری آورد که زن در نسل او جز زینب کبری نخواهد شد نه چون مریم ، نه چون حوّا ، نه چون هاجر ، به جز زهرا چه می جویی؟! که در زنها چون او پیدا نخواهد شد " امیرالمومنین " یک مَرد و " امّ المومنین " یک زن به غیر از این اگر باشد لقب معنا نخواهد شد شاعر : محسن ناصحی

زمینه - شب غروب آرزوها شب عزای کل دنیا تو آسمون میگن رسیده شب بی مادری زهرا ناله های غربتش دل و از جا می کنه برا آخرین دفعه با مادر حرف می زنه وای مادر اونی که همدم بلا بود مشکل گشای سختیا بود تو غم و شادیا شریک و پشت و پناه مصطفی بود همسر شاه قریش شده ام المومنین همه ثروتش رو داد برای دین مبین وای مادر شاعر : رضا تاجیک

شور - بانوی بانوان دنیا داره میره به آسمونا روضه خونا براش می خونن مادر بزرگ بی کفن ها شده باز حرف کفن شده دل پر از نوا دلتون رفته کجا قتلگاه کربلا *** مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود مگر حسین تشنه لب عزیز مصطفی نبود مگر کسی که کشته شد تنش برهنه می کنند مگر که کهنه پیرهن به پیکرش روا نبود بیا نگار آشنا شب غمم سحر نما مرا به نوکری خود شها تو مفتخر نما ای گل وفا حسین معدن سخا حسین می کشی مرا حسین می کشی مرا حسین

روضه - تو واسطه کردی به سویم دخترت را تا بین پیراهن بپیچم پیکرت را بر آبرویت حق در رحمت گشوده از آسمان بهرت کنن نازل نموده ای کاش می دیدی تو ای نور دیده در کربلایک بیکری را سربریده جز گیسوی زینب پریشان را نفهمد هرگز کسی معنای عریان را نفهمد