وفات حضرت خدیجه (س)، حاج منصور ارضی و حسین سازور

یا غافِرَ الخَطایا، اغفِرلی یا الهى یا کاشِفَ البَلایا، اغفِرلی یا الهى از ماست عرض حاجت، از توست استجابت یا منتهی الرجایا، اغفرلی یا الهی من انتظار به بخشش از محضر تو دارم یا مجزل العطایا، اغفرلی یا الهی یا غافِرَ الخَطایا، اغفِرلی یا الهى یا کاشِفَ البَلایا، اغفِرلی یا الهى آزاد کن مرا از دست هوای نفسم یا مطلق الاساری، اغفرلی یا الهی بالله قسم که نیکوست، هر چه تو خواهی ای دوست یا واهب الهدایا، اغفرلی یا الهی تا سفره ی تو پهن است، تا میهمانت هستم یا رازق البرایا، اغفرلی یا الهی شاید حنای توبه رنگی بگیرد امشب یا سامع الشکایا، اغفرلی یا الهی تا روز حشر باشم محشور با حسینت یا باعث البرایا، اغفرلی یا الهی غیر از وصال مهدی، دل حاجتی ندارد یا قاضی المنایا، اغفرلی یا الهی

عمری ست دل تو خانه ی غم باشد چشمان تو سرچشمه ی زمزم باشد امشب همه بر غربت تو گریه کنند بانی عزا رسول خاتم باشد دادی همه هست خویش در راه خدا پس هر چه دهد خدا به تو کم باشد تو مادری و شفاعت ما محشر بر یک نخ چادر تو محکم باشد روزی همه جلالت صورت توست در چهره ی زینبت مجسم باشد این زود یتیم گشتن دخترها ارثیه ی مادر دو عالم باشد آن روز کجایی که ببینی زهرا در پشت در و اسیر ماتم باشد امشب که برایتان کفن آمده است بشمار، گمانم که یکی کم باشد در این دهم ماه، دل ما فکرِ عصر دهم ماه محرم باشد آن روز بدون سر تنی در گودال پاشیده ز هم چه نامنظم باشد یک مشت دهاتی و یک تکه حصیر تشییع تن شاه دو عالم باشد امشب همه یاد پیکری پامالیم امشب همه یاد غارت گودالیم پیراهن دست دوز مادر بردند هر چیز که بردنی ست، لشگر بردند خولی و سنان میان خورجین هاشان تا کوفه شبانه دو سه تا سر بردند دنبال سر بدون عمامه ی شاه سوغات برای خانه زیور بردند با گریه گلایه کرد یه دختر و گفت ای عمه ببین چگونه معجر بردند انگشتر و انگشت، زره، پیراهن حتی به خدا لباس اصغر بردند

مومنون آیه های قرآن اند گاه مقداد و گاه سلمان اند از عرب تا عجم مسلمان اند همه فرزندهای باران اند یا نوه یا نتیجه اند همه بچه های خدیجه اند همه سایه اش مستدام بر سر ماست خانه اش قبله گاه دیگر ماست نامش آرامش پیمبر ماست مادر فاطمه است، مادر ماست مادرم، ای امام مادرها به فدایت تمام مادرها زن، ولی مردتر ز هر مردی جگر کفر را درآوردی قد عَلَم کرده پیش هر دردی تو بر اسلام مادری کردی نه فقط ام مومنین هستی اُم اسلام، اُم دین هستی مثل ابر بهار گریه مکن آنقدر گریه دار گریه مکن از بد روزگار گریه مکن مادر بی قرار گریه مکن در سرت فکر کیست، می دانم گریه ات مال چیست، می دانم در عذار گلت چه می بینی که چنین بی قرار و غمگینی نگران هجوم گلچینی یا که رنجور دست سنگینی آه از آن دست، آه از آن آزار آه از آن کوچه، آه از آن دیوار

ای بانوی مکه، ای یارم خدیجه در این شهر غربت، غمخوارم خدیجه تو الگوی زهرا در یاری دینی تا روز قیامت، اُم المومنینی واویلا واویلا، واویلا واویلا رحمی کن خدیجه بر این مرد تنها من می مانم و این اشک چشم زهرا رفتی تا نبینی غم های مدینه یک مسمار داغ و زخم روی سینه واویلا واویلا، واویلا واویلا گرچه خواهش تو از من پیرهن شد اما هدیه ی حق بر تو یک کفن شد از امشب به یادِ شاه کربلایم روضه خوان جسمی در صحرا رهایم واویلا واویلا، واویلا واویلا