ایام شهادت امیرالمؤمنین، امام علی (ع)- شب نوزدهم ماه رمضان 97 - حنیف طاهری

روضه - الا ای تیرگی‌های شب ای خاموشی صحرا زمین ها آسمان ها کهکشان ها گوش سر تا پا ببینید از دل بشکسته آوای که می آید که نزدیک است بنیاد فلک را بر کند از جا کدام افتاده از پایی به خاک تیره افتاده که گویی خاک معشوق است و او چون عاشقی شیدا به پای نخل های کوفه اشک کیست می بارد که آب از چشمه ی چشمش بنوشد نخله ی خرما به گرد نخل ها در ظلمت شب گشتنم و دیدم امیر المونین را محو ذات خالق یکتا نه خوفش از جحیم و نی هوای جنتش در سر نه در افسوس دیروز و نه در اندیشه فردا ز خشم افکنده بر اعضای دنیا لرزه و گوید که ای دنیا چه خواهی از علی عالی اعلا منه پوسیده دامت را به زیر پنجه شاهین میفشان دانه های پوچ خود را جانب عنقا تو و این خط و خال و عاشقان سینه چاک تو من و این اشک و آه و ناله و بیداری شب ها من از آغاز عمر خود طلاق دائمت گفتم ز چشم دورتر شو دور ، غری غیری ای دنیا نه سیراب از تو می گردند بلکه تشنه تر گردند اگر ریزی به کام تشنگان خود دو صد دریا خدا داند ز کل گنج هایت دوست تر دارم که طفلی بی پدر لب وا کند گوید به من بابا

زمینه - میلرزم از نگاه تو میسوزم من از آه تو میمونم تا که برگردی چشم به راه تو نگرون نگرونم نکنه بری و بر نگردی پریشون پریشونم نکنه بری و برنگردی بازم اشکام دونه دونه اروم میریزه رو گونه بر میگردی کی میدونه از خونه نرو مهمونم میبری سر و سامونم مثل تو امشب ای بابا من پریشونم بی قرار بی قرارم نکنه بری و بر نگردی تویی ماه شب تارم نکنه بری و بر نگردی خیلی دلگیری از دنیا جور دیگه امشب بابا داری میگی زهرا زهرا

شور - خوشا دردی که درمانش تو باشی خوشا راهی که پایانش تو باشی خوشا چشمی که رخسار تو بیند خوشا ملکی که سلطانش تو باشی من غلام قنبرم خاک پای حیدرم یا علی یاعلی یاعلی کار این دل با علی ذکر لب هام یا علی یاعلی یاعلی یاعلی خوشا آن دل که دلدارش تو گردی خوشا جانی که جانانش تو باشی مپرس از کفر و ایمان بی دلی را که هم کفر و هم ایمانش تو باشی از سر و جان بگذرم من فدای حیدرم یاعلی یاعلی یاعلی

واحد - با کوله بار نان , شبِ آخر قیام کرد مردی که هرچه داشت به کف وقف عام کرد یک در میان جواب سلامش نمی رسید آن که خدا به هر قدم او سلام کرد هم جود کرد و هم به خودش ناسزا شنید او باز هم مقا بلشان احترام کرد از غربتش به قول خودش بس , که روزگار با مرتضی معاویه را هم کلام کرد بر دوش اوست چرخش دنیا ولی بر آن طفلی نشست وحس نشستن به بام کرد بعد از نماز نافله شب بلند شد سمت مدینه فاطمه اش را سلام کرد با این سلام روضه آخر شروع شد با خاکهای چادر زهرا تمام کرد غمگین ترین امیر , الهی که بشکند دستی که خنده را به لب تو حرام کرد هفت آسمان به جوش خروش آمده مرو آن را علی به گوشه ای از چشم رام کرد جای صلات ماذنه باصوت مرتضی حی العزای علی را پیام کرد بیدار کرد قاتل خود را که حاضرم… با شوق خویش خون خودش را به جام کرد تا ضربه خورد عالم آدم به سر زدند در عرش و فرش گریه خواص و عوام کرد تا ضربه خورد خنده به لبهای او نشست گویا به زهر تیغ عسل را به کام کرد دستی به روی دوش حسن تا به خانه اش هر کوچه را به خون سرش سرخ فام کرد درخانه زینب است رهایم دگر کنید آری رعایت دل او را امام کرد زهراست کعبه و حجرش زینب است و بس روی جبین دختر خود استلام کرد آری رعایت دل زینب سفارش است وای از دمی که بنت علی رو به شام کرد آن دختری که سایه او هم ندیدنی است چشمان بد به دور و برش ازدحام کرد یک بی حیا که دید کنیزی نمی برد از آل مرتضی طلب یک غلام کرد شاعر : موسی علیمرادی

روضه - دیگر زبان سرخ من بسته است حرفی بزن ای مقتدای من آری زیادی بودم از اول، این را خودم هم خوب می دانم وقتی تو عدل کاملی، دیگر جایی نمی ماند برای من هرچند من تندیسی از خشمم -تاریخی از سرکش ترین سرها شاعر شدم مثل تو می بینی زیبا شده حال و هوای من یادش به خیر آن روزهای جنگ ما دستمان در دست یکدیگر من زخم می خوردم به جای تو تو زخم می خوردی به جای من تقویم ها یاد غدیرت را از ذهن دنیا پاک می کردند ای وای بر من وای برمن وای بیرون نمی آمد صدای من یک روز ما همرزم هم بودیم امروز ما همدرد هم هستیم فرق دوتای تو نشان دارد از حکمت فرق دوتای من تو رستگار لحظه هایی سرخ من سوگوار لحظه هایی که دلگرمی ام از دست هایت بود دلگرمی ات از دست های من