شهادت امام موسی کاظم (ع)، محمدرضا بذری

باز هم دارد به من مولا محبت می کند بین خوبان از من بد نیز دعوت می کند توبه کن آغوش وا کرده خدای مهربان گوش کن تا بشنوی دارد صدایت می کند من فراری ام ولی دائم خودش دنبالم است در بزرگی و کَرَم دارد قیامت می کند می شود محبوب دلها، نور چشمی می شود از گناهش هر که اظهار ندامت می کند هر کسی یک جور در این راه خالص می شود شیعیان را آزمایش با ولایت می کند هر که در پای ولایت مثل زهرا ایستاد اجر و مزدش را خود حیدر ضمانت می کند ما دعای دست مجروحیم، زینب شاهد است هر چه بر ما می رسد مادر عنایت می کند در میان کوچه تنها بود، بی بی را زدند هر که زهرایی شود احساس غربت می کند ریشه های چادر خاکی امید شیعه است گریه کن ها را خود زهرا شفاعت می کند

زندان صبر بود و هوای رضای او شوقش کشیده بود به خلوت سرای او زندان نبود، چاه پر از کینه بود و بس زنده به گور کردن آیینه بود و بس زندان نبود، یک قفس زیر خاک بود هر کس نفس نداشت در آنجا هلاک بود زندان نبود، کرب و بلای دوباره بود یک قتلگاه مخفی پر از استعاره بود زندان نبود، یوسف در بین چاه بود زندان نبود، گودی یک قتلگاه بود زنجیر بود و آینه بود و نگاه بود تصویر هر چه بود، کبود و سیاه بود زنجیر را به گردن آیینه بسته اند زنجیرها تمام تنش را شکسته اند آخر کسی به نور کنایه نمی زند شلاق را به صورت آیه نمی زند هر کس که می رسید در آنجا ادب نداشت جز ناسزا کلام خوشی روی لب نداشت حتی نماز و روزه در آنجا بهانه بود افطار روزه دار خدا تازیانه بود باران گرفته و همه ی شب گریسته گاهی به حال معجر زینب گریسته حرف از اسارت و غل و زنجیر یار بود زینب میان جمعیت نیزه دار بود

یا رب یا رب، زیر شکنجه ها رفته توون من یا رب یا رب، خلاصم کن به لب رسیده جون من آه و واویلتا، آه و واویلتا چند ساله که از زندگی سیرم من اسیر حلقه های زنجیرم چند ساله که دلتنگ عزیزام اَم آخرش تو این غریبی می میرم یا رب یا رب، شده یکی همه روز و شبای من یا رب یا رب، بیا برس به داد من خدای من آه و واویلتا، آه و واویلتا چند ساله که تیره همه روزامه خنده ها جواب اشک چشمامه چند ساله که بسته بال و پر موندم زخمی و شکسته همه اعضامه یا رب یا رب، کبوده صورتم شکسته پای من یا رب یا رب، دیگه نمونده حرمتی برای من آه و واویلتا، آه و واویلتا ای وای بر اسیری که از یاد رفته باشد در دام مانده باشد، صیاد رفته باشد آن وقتی که من رو بی حیا می زد تازیونه سیلی بی هوا می زد یادم اومد اون لحظه که نامردی مادرم رو توی کوچه ها می زد یا رب یا رب، شبیه مادره پیکر بی جونم یا رب یا رب، می خوام از جا بلند بشم نمی تونم آه و واویلتا، آه و واویلتا

دل یعنی میل به دلبر کنم با عشقت زندگیمو سر کنم در به در بودم اما اومدم تو روضه ت خستگیمو در کنم مهر تو پناهم، غرق به گناهم بی تو ته چاهم، ته چاهم بالا علم تو، غوغا کَرَم تو زیبا حرم تو، حرم تو ای جونم آقا جونم آقا جونم آقا جونم دنیا رویاییه تو کربلا هر چی زیباییه تو کربلا قربون پهلوونی که میگن کارش سقاییه تو کربلا داره چه وفایی، رفتم به گدایی دیدم چه عطایی، چه عطایی مستم ز رهایی، به به چه هوایی میشم کربلایی، کربلایی ای جونم آقا جونم آقا جونم آقا جونم روشنای دلم نور دو عین دلمو برده بین الحرمین ذکر بعد از نماز صبح من "صلی الله علیک یا حسین" ماه شب تارم، هستی کَس و کارم عشق تو رو دارم، تو رو دارم اسمت به زبونم، بی تو نمی تونم زنده نمی مونم، نمی مونم بِنَبیٍّ عَرَبیٍّ وَ رَسولٍ مَدَنی وَ أَخیهِ أَسَدِ اللهِ مُسَمّا بِعَلی وَ بِزَهراءَ بَتولٍ وَ بِأُمٍّ وَلَدَتها وَ بِسَبطَیهِ وَ شِبلَیهِ هُما نَجلَا زَکیٍّ بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا تشنه ی آب فراتم ای اجل مهلت بده تا بگیرم در بغل قبر غریب کربلا