وفات حضرت زینب (س)، سید مهدی میرداماد

این مدتی که می گذرد در عزای تو روزی نبوده اشک نریزم به پای تو با یاد آخرین شب پیش تو بودنم یک شب نبوده روضه نگیرم برای تو یک سال و نیم شمع شدم سوختم حسین یک سال و نیم آب شدم در عزای تو ای کاش لحظه ای که رسد جان من به لب بودم کنار قبر تو در کربلای تو ای کاش لحظه ای که می آیی به دیدنم از تن سرم بریده شود پیش پای تو جان می دهم به بستر مرگم در آفتاب مثل تن به خاک بیابان رهای تو بر روی سینه پیرهنت را گرفته ام تا اینکه باز زنده شود ماجرای تو گودال بود و وِلوِله ی نیزه دارها گم بود بین هلهله هاشان صدای تو

حسین، برات بمیره مادرت غریب گیر آوردنت حسین، تو قتلگاه بردنت شبیه زهرا زدنت غریب گیر آوردنت حسین، بگو کی برد انگشترت ببین غریبه خواهرت

شکسته پر و بالم، زخمیه این دقایقم رسیده دم آخر سینه زن شقایقم یادم نمیره خاطرات قتلگاهو یادم نمیره غم طفل بی پناهو یادم نمیره دم آخر بغض و آهو با زخم کربلا من میرم از اینجا واویلا علی الحسین، واویلا بِکربلا واویلا بِکربلا، واویلا بِکربلا هنوزم تو دستامه یک تیکه از پیراهنت هنوزم نرفت از یاد، لحظه ی سر بریدنت یادم نمیره روی سَرنیزه ها سَرا رو یادم نمیره آتیش رو معجرا رو یادم نمیره ناله های دخترا رو با آه و گریه ها من میرم از این جا واویلا علی الحسین، واویلا بِکربلا واویلا بِکربلا، واویلا بِکربلا یه سینه آشوبه تو لحظه های آخرم نفس های من سرده، منتظر برادرم یادم نمیره بعد تو شام خرابو یادم نمیره آتیش بزم شرابو یادم نمیره گریه های رُبابو

کی دیده در یَم خون آیات بی شماره قرآنِ سوره سوره، اوراقِ پاره پاره افتاده بر روی خاک، یک ماه خون گرفته خوابیده در کنارش هفتاد و دو ستاره سر آفتاب مطبخ، تن لاله زاری از خون کز زخم سینه دارد گل های بی شماره از گوشِ گوشواری دو گوشواره بردند دارد به گوش پاره، خون جای گوشواره یک کودک سه ساله خفته کنار گودال ترسم که شمر آید در قتلگه دوباره

یکی قطره ترین قطره مثل من یکی دریاترین دریا مثل تو یکی نوکرترین نوکر مثل من یکی آقاترین آقا مثل تو من عبد و غلامم، تو مولای دنیا من عشقم تویی و تویی عشق زهرا هر جا که تو باشی حالم رو به راهه بی تو هر کی باشم، پرونده م سیاهه بگو به مادرت منو دعا کنه روز قیامتم بیاد منو سَوا کنه برا یه بار منم پسر صدا کنه هزار سال گذشت از حکایت زینب هنوز مهدی صاحب زمان عزادار است