ولادت امام علی (ع)، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

شاه مردانه علی، شیر یزدانه علی لا فتی الاعلی لا سیف الا ذوالفقار علی مولا علی مولا علی اعظم تویی تمام تار و پود و بود و نبودم بالا نشسته ای و جهان زیر دست تو یا علی مولا یا علی مولا علی علی هستی هستی، هستی و هستم ز هست تو یا علی مولا یا علی مولا علی علی با ابروان همچو کمانت چه کرده ای یا علی مولا یا علی مولا علی علی با یک نگاه و غمزه شدم مست مست تو به مولا علی مولا به مولا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا

دوران غربت نبوی سر رسیده است بهر نبی وصی نه، برادر رسیده است عین هم و لسان هم و چهره ی همند مولا رسیده یا که پیمبر رسیده است یک رودخانه از دل جنت خروش کرد حالا رجب به ساقی کوثر رسیده است استاد انبیای الهی است مرتضی پیغمبری اگرچه به آخر رسیده است اصلا بعید نیست خدا جلوه گر شود از بیت حق خدای مصور رسیده است او آمده که بنده به حق رو به رو شود وقتش رسیده است یدالله رو شود آقای من کسی است که مهر الست داشت پیش از شروع خلقت ذرات، هست داشت تنها نه وقت خلقت عالم، ابوتراب در کار خلقت خودشان نیز دست داشت با اینکه سجده کرد خدا را تمام عمر در عهد خویش آن همه حیدرپرست داشت یک لحظه ذکر از لب مولا نمی نشست شصت و سه سال یکسره با خود نشست داشت از کشته پشته ساخته یک ضربه ذوالفقار از بس که در نبرد علی ضرب شست داشت وقت نماز هم کَرَمش کار می کند انگشتری به سائلش ایثار می کند در این شمع با شکوه دلیرانه ی خودش عاشق شده است عاشق پروانه ی خودش ساقی کوثر است و نخورده است هیچ وقت جز از سبو و ساغر و پیمانه ی خودش خوابیده زیر سایه ی نخلی ابوتراب بر خاک بر اریکه ی شاهانه ی خودش او عقل اول است که اصحاب عقل را تبدیل کرده است به دیوانه ی خودش پیغمبر است حیدر و حیدر پیمبر است در کعبه پا گذاشته بر شانه ی خودش هر کس به سمت خانه ی حق می کند نماز می ایستد علی به سوی خانه ی خودش ای ماه نودمیده کمی از خودت بگو وقت اذان رسیده کمی از خودت بگو تا در بیاوری ز دو عالم دمار را از فاطمه طلب بنما ذوالفقار را وقتی که پای تیغ تو باشد وسط دگر دست کسی نمی کشد این اقتدار را سربند تو همین که شود دستمال زرد ترجیح می دهند به ماندن فرار را تیغ کج تو در همه ی عمر کج نرفت یوم الحساب می کند این کارزار را ای کوه ما به دامنه ات تکیه داده ایم از دامنت تکان مده گرد و غبار را در سایه سار امن تو بودن سعادت است مردن برای عاشقت عین شهادت است ما را گدای سفره نانت نوشته اند یعنی همیشه بر سر خوانت نوشته اند ابروت ذوالفقاری و مژگان تو خدنگ ما را اسیر تیر و کمانت نوشته اند در چاه های کوفه شبیه کبوتران مهمان چشم اشک فشانت نوشته اند علی یا علی، علی یا علی ایوان نجف عجب صفایی دارد حیدر بنگر چه بارگاهی دارد علی یا علی، علی یا علی

دلم امشب هلاک یاره، هوای دیدن نجف داره میون دل هامون تا محشر ولایت حیدر کراره علی دنیامه علی بابامه، چقدر خوشبختم که علی آقامه علی یا مولا علی یا مولاعلی یا حیدر یا علی مولا بی هماورده، بی ماننده اونی که در خیبرو کنده تا که می گیم همه یا حیدر، به خدا که فاطمه می خنده علی سلطان و علی شاهنشاه، بگو با زهرا علی ولی الله علی یا مولا علی یا مولاعلی یا حیدر یا علی مولا تا میشه صحبت دلدارش خود خدا میاد به بازارش زیاده از سر ما حتی یه نگاه میثم تمارش نگاهش درمون هر چی درده، چه درباری تو نجف به پا کرده علی یا مولا علی یا مولاعلی یا حیدر یا علی مولا

می خورم قسم به همه کَسم، دست از تو بر نمی دارم شاه لا فتی، نور هل اتی، والله من دوستت دارم رزق و روزیمو از تو می گیرم، با تو می مونم بی تو می میرم به خدای منان، به تمام قرآن به جمال احمد، به جلال داور که منم غلام حیدر به کمال زهرا، به وقار زینب به شبیر و شبر، به بهشت کوثر که منم غلام حیدر به مولا علی مولا نبض قلب من یا ابالحسن، جان و دل رسول الله نور نیرین، یا ابالحسین، آقای خونه ی زهرا رهنمای هر قلب گمراهی، وصفت این بس که اسداللهی به تمام کعبه، به صفا و مروه، به حرا و زمزم به منا و منبر که منم غلام حیدر به سفینه ی نوح، به عصای موسی به دم مسیحا، به خودِ پیمر که منم غلام حیدر به مولا علی مولا شاه لو کشف، مالک نجف، از هر چه بهتری آقا قبله ی حاجات، پدر سادات، الحق که حیدری آقا با تو شیرینه مشکل و سختی، عشق تو یعنی اوج خوشبختی به قتال حمزه، به نبرد مالک به صفای سلمان، به خلوص بوذر که منم غلام حیدر به حقیقت دین، به تمام ایمان به حبیب و میثم، به بلال و قنبر که منم غلام حیدر به مولا علی مولا

این دل ما تنگه اگه براتون میدونیه واسه برو بیاتون دستای مهربون کی شبارو گره زده به زلف ماجراتون شبا که خورشیدم دلش می گیره می خزه آهسته زیر عباتون ما که از اول نبودیم غریبه با غم و غصه های آشناتون به چاه سینه های ما می ریزه هق هق گریه های بی صداتون دستای خالی مونو هی گرفتیم مثل پیاله زیر هل اتاتون سر می ره از ظرفای کوچیک ما محبت شما و بچه هاتون امام پیشونی سفیدا شدن چقدر میاد به چشمای سیاتون تخت خلافت شما رو عرشه کی می تونه بیاد بشینه جاتون حکومت آخرتو گرفتید دنیا بمونه واسه دشمناتون هر چی دویدیم نرسیدیم آقا به انتها که نه، به ابتداتون چشم ما چپ نیست که دو تا ببینیم خدا شمایی و شما خداتون انگاری باید که پریشون بشه هرکی نفس می کشه تو هواتون کعبه رو دیدم که یقه دریده هو می کشید تو ایوون طلاتون هاجرا سبقت می گیرن بیارن اسماعیلا رو به صف مناتون هرچی دویدیم نرسیدیم آقا به انتها که نه، به ابتداتون

زلف شب را به سراپای سحر می ریزم تا خود صبح به راه تو قمر می ریزم ساحل چشم من از شوق به دریا زده است چشم بسته به سرش موج تماشا زده است جمعه را سرمه کشیدیم مگر برگردی با همان سیصد و دلتنگ نفر برگردی زندگی نیست ممات است تو را کم دارد دیدنت ارزش آواره شدن هم دارد از غم داغ تو در بستر تب می افتیم پیشمرگ تو نباشیم عقب می افتیم از دل تنگ من آیا خبری هم داری آشنا پشت سرت مختصری هم داری لذت درد تو شد مزد دعای پدرم من به این چشم کشم درد به جای پدرت هیچ کس تاب و تب چشم تو را درک نکرد هیچ کس اشک شب چشم تو را درک نکرد ما کجا درد کشیدیم به اندازه ی تو روز و شب گریه ندیدم به اندازه ی تو منتی بر سر ما هم بگذاری بد نیست آه، کم چشم به راهم بگذاری بد نیست به نظر می رسد این فاصله ها کم شدنی ست غیر ممکن تر از این خواسته ها هم شدنی ست دارد از جاده صدای جرسی می آید مژده ای دل مسیحا نفسی می آید منجی ما به خداوند قسم آمدنی ست یوسف گم شده ای اهل حرم آمدنی ست

ای وصف کَمت ابوالعجب ها ای حضرت کیسه ی رطب ها ای ذکر امیدوار لب ها ای تام نواز نیمه شب ها ای کوچه به کوچه تا سحرگرد ما پشت سر توایم برگرد زیر سر زلف تاب خورده است گر دل گره بی حساب خورده است از چشم تو چشمه آب خورده است همسایه ات آفتاب خورده است شب ها ز تو غرق نور باشد هر چشم بد از تو دور باشد هر ذره به هر کجا رسیده است از مرحمت شما رسیده است با تو نرسیده ها رسیده است خیر تو علی به ما رسیده است ما را همه با تو می شناسند با فاطمه با تو می شناسند پرباری نخل میثمت گرم دل در سر زلف در همت گرم بازار گدای حاتمت گرم خورشید دمادم از دمت گرم الحق که حیات آفرینی نهج البرکات آفرینی چون تیغ دودم مرا نگهدار کوه اُحدم، مرا نگهدار محتاج شدم مرا نگهدار بابای خودم مرا نگهدار با عشق تو بار خواهم آمد یک روز به کار خواهم آمد تا عین علی نگار دارم با غیر علی چه کار دارم باشد سر ذوالفقار، دارم من از علی اعتبار دارم بی عشق علی نمی خرندت با او به حساب آورندت گر تیغ تو تابدار باشد صیاد طناب دار باشد شمشیر تو آبدار باشد میخانه حسابدار باشد مهمان ته پیاله ام کن سیراب هزار ساله ام کن ای تیغ تو سر به راه انداز بر لشگریان نگاه انداز صد ولوله در سپاه انداز عکسی ز خودت به چاه انداز تا این که ثواب کرده باشی لطفی ست به آب کرده باشی دستی که به فتح خیبر آورد شوقی به دل پیمبر آورد حیرت به نگاه لشگر آورد از جا در و قلعه را درآورد هستی همه هست مست هستت فرمود خدای، ناز شستت

علی سر نهان و آشکار است خدایی ناز شست کردگار است علی خود معنی صوم و صلاة است و ذکرش باقیات الصالحات است علی تطهیر و تکبیر و قیام است علی هم رکعتین و هم سلام است علی دست خدا در آستین است علی تنها صراط راستین است علی عیسی و موسی و شعیب است علی گنجینه ی اسرار غیب است علی انجیل و تورات و زبور است علی سرمنشأ تکثیر نور است علی نهر شراب سلسبیل است علی بر خلقت عالم دلیل است علی استاد جبریل امین است که مولایم امیر المومنین است

قلم بر صفحه سرگردان عشق است و دفتر سفره دار خوان عشق است یتیم شهر مکه شد پیمبر همان که صاحب قرآن عشق است اگر گفتند ابتر کور بودند که زهرا گوهر تابان عشق است پسر عمش ابالایتام آنکه خودش بابای فرزندان عشق است کریم و مهربان و دست و دل باز حسن، بانی هر احسان عشق است و آن نامی که سر خط جنون است حسینم وای سرگردان عشق است صبح چشمان تو از خواب درآورد مرا خاک پای تو زر ناب درآورد مرا ساحل امن نگاه تو از امواج بلا عاقبت گریه کن از آب درآورد مرا عجیب است اینکه بیمار است سجاد دوای درد بی درمان عشق است امام باقر آن علامه ی دهر دبیر دانش آموزان عشق است کسی که از دست صادق آب خورده ست مرید مرد با ایمان عشق است کلید باب حاجات است کاظم خودش محبوس در زندان عشق است رئوف و مهربان آقاست مردم علی موسی الرضا سلطان عشق است جوانی ام فدای نوجوانش جواد است وبلاگردان عشق است دل ایرانیان شد هادی آباد بمیرم خانه اش ویران عشق است ز حلمش شیعه جانی تازه دارد امام عسکری جانان عشق است موقع ریختن بغض گلو می آید به بنرها بنویسید که او می آید

ای قطره در حوالی دریا قدم مزن ای ذره در ستایش خورشید دم مزن حرف وجود را به زبان عدم مزن کار تو نیست، مدح علی را قلم مزن هر چند آرزوی من از او سرودن است کی در توان بنده خدا را ستودن است روزی اگر که خلق به وصفت زنند دم یا شاعرن شوند به مدح تو هم قسم دریا شود مرکب و اشجار هم قلم صدها هزار حافظ و سعدی کنار هم ذم تو را سروده نه مدح تو را علی زیرا که هست وصف تو کار خدا علی باید که شعر کرد گدای در تو را باید سرود هر نفس قنبر تو را من کیستم که وصف کنم بوذر تو را باید که واژه واژه ی هر منبر تو را صدها هزار جلد کتاب نفیس کرد خود را در آبشار کلام تو خیس کرد پر کرد تا صدای خدا گوش کعبه را خواب پر نور کرد خانه ی خاموش کعبه را دیدار تو ربود ز سر هوش کعبه را دیدند باز بودن آغوش کعبه را یعنی که باده ریخت ز پیمانه ی خدا دیدند که تو آمدی از خانه ی خدا راهی اگر به سمت خدا هست راه توست غیر از خدا زمین و زمان در پناه توست خوشبخت کیست آنکه هلاک نگاه توست کعبه کجاست کعبه همان زادگاه توست کعبه همان که در طلبت سینه می درد هر شب بر آستان نجف سجده می برد گفتم نجف دوباره به غم مبتلا شدم بی اختیار راهی ایوان طلا شدم هر بار که مسافر کرب و بلا شدم اول در آسمان حریمت رها شدم ای کوه باز اذن به این کاه می دهی ما را به خانه ی پدری راه می دهی ای خانه ی تو خانه ی ما از قدیم ها بابای مهربان تمام یتیم ها هستند در پناه تو حتی رجیم ها محشر نجاتمان بده از چنگ بیم ها ای کاش روز حشر من اهل رجب شوم با دست های فاطمه ات منتخب شوم

علی امام من است و منم غلام علی هزار جان گرامی فدای نام علی منم غلام علی، غلام نام علی فلک غلام من است به احترام علی نشسته مرغ دلم به روی بام علی خمار و مست و قلندر شدم ز جام علی من کی ام حبل المتینم، من کی ام حق الیقینم من کی ام باب المرادم، من کی ام فتح المبینم من کی ام کهف امانم، من کی ام حصن حصینم من کی ام شیرین کلامم، من کی ام شور آفرینم من کی ام مهر سپهرم، من کی ام ماه زمینم من علی عالی اعلی امیرالمؤمنینم به لب شعار علی، به دل قرار علی طواف کعبه کنم پی مدار علی خدا مرا به جزا برد کنار علی سر و تن و دل و روحم، اسیر دام علی من کی ام من نار و نورم، من کی ام من عشق و شورم من کی ام عیسی و چرخم، من کی ام موسی و طورم من کی ام پیدا و پنهان، من کی ام نزدیک و دورم من کی ام من عرش و فرش و من کی ام من خلد و حورم من کی ام من اصل و فرعم، من کی ام ماه وتینم من علی عالی اعلی امیرالمؤمنینم نفس برای علی، سَرم به پای علی جهان گدای من است، منم گدای علی رَسَم به عرش و اگر شَوَم فدای علی که تاج و تخت خدایی بود مقام علی من کی ام دریای جودم، من کی ام پیر وجودم من کی ام جان رکوعم، من کی ام روح سجودم من کی ام سر قیامم، من کی ام رمز قعودم من کی ام ایمان و دینم، من کی ام غیب و شهودم من کی ام آغاز و پایان، من کی ام یار و معینم من علی عالی اعلی امیرالمؤمنینم من و نگاهِ علی، من و پناهِ علی نمی شوم نفسی جدا ز راه علی رسم به کوی حسین ز بارگاه علی شُدَم از اول ابالفضلی از مرام علی من کی ام خضر حیاتم، من کی ام باب النجاتم من کی ام روح صفاتم، من کی ام انوار ذاتم من کی ام صوم و صلاتم، من کی ام حج و زکاتم من کی ام شوینده ی لوح تمام سیئاتم من امید هر گنهکاری به روز واپسینم من علی عالی اعلی امیرالمؤمنینم من حکیمم، من کریمم، من علیمم، من زعیمم من سمیعم، من بصیرم، من کبیرم، من عظیمم من حیاتم، من مماتم، من سلامم، من سلیمم من خلیلم، من مسیحم، من ذبیحم، من کلیمم من سپهرم، من نجومم، من امانم، من امینم من علی عالی اعلی امیرالمؤمنینم

حسین امیر من است و منم فقیر حسین هزار یوسف مصری بود اسیر حسین منم حقیر حسین، بهانه گیر حسین که از ازل شده ام شکار تیر حسین ندیده ام به خدا شهی نظیر حسین و اوست حضرت ارباب و من اجیر حسین

مست و قلندر، مست مستم راز و نیازم، اوج نیازم تویی نمازم، به تو می نازم مست مست مست مست مست مستم ماه منیرم، تویی امیرم بر تو اسیرم، برات بمیرم مست مست مست مست مست مستم سیدی مولا، امیر دلها سیدی مولا، امیر زهرا مست مست مست مست مست مستم