شهادت امام علی النقی (ع)، مهدی رسولی

با صد امید همچو گدایان سامره پر می کشیم سوی شما أیها النقی بخشنده تر ز حاتم طائی تویی تویی مسکین ترم ز هرچه گدا أیها النقی گردد جوانیم همه ترویج مکتبت جانم فدای تو یا أیها النقی با ناله های حضرت صاحب زمان گریست باید برای غربت تو بی امان گریست شرمنده از قدوم تو چشمان جاده بود دشمن سواره آمد و پایت پیاده بود زهر ستم چه با جگر پاره پاره کرد دیگر نفس نفس به شماره فتاده بود شکر خدا که دشمن تو خیزران نداشت هر چند دل، شکسته از آن بزم باده بود آقا بیا و با دل غرق به خون بخوان از آن سه ساله که پدر از دست داده بود شبی که زجر با من روبرو شد دل شب در پی ام در جستجو شد فقط گویم همین را با اشاره میان پنجه ی او پر ز مو شد دنبالم دوید، تا به من رسید معجرم کشید

دور از وطنم، می لرزه تنم آتیش می گیرم من از اشک حسنم مادر بیا کنارم این دم آخر روضه می خونم با دل مضطر به یاد جدم شهید بی سر هر چند مسموم زهر کینه ام اما غارت نمیشه پیکرم اینجا تنم نمی مونه روی خاکا واویلا امون از این غریبی من نیمه جونم، أشهد می خونم میشه حرم و قبرم، این گوشه خونم میرم، دیگه از این زمونه دل سیرم تو غربت و غریبی می میرم تموم میشه روزای دلگیرم بوی مدینه پیچیده دیگه اینجا یعنی رسیده مادرم زهرا شدم شبیه سامره تنها واویلا امون از این غریبی لالا لالا یه کم دیگه دووم بیار یه کم دیگه دندون روی جگر بذار رفته عموت آب بیاره الان میاد داره صدای تکبیرش میاد لالایی انشالله بارون می باره لالایی علی دیگه جون نداره یا حسین یا حسین

اشکای روضه ی تو قیمت داره، نوکری برا تو سعادت داره هر کسی حَرمتو دیده میگه کربلا خدایی که لذت داره می زنه بارون روی نمای گونه م وقتی برای شما روضه می خونم یاد شبای حرم تو زده آقا بازم آتیش به جونم طاقت ندارم یه لحظه دوری از حرم رو می خوام بذارم روی ضریح تو سرم رو سالار زینب حسین حسین حسین آسمون خاک قدمای توئه، حاجتام گیر یه نگاه توئه بهترین صحنه ای که دیدم تو باد، پرچم گنبد طلای توئه اسم تو واسه منه یه اسم اعظم اسم تو شبها می درخشه رو پرچم آرزو دارم که بمیرم برای تو تو شبای محرم حسین حسینه نوای آسمونی من شکر خدا که وقف توئه جوونی من سالار زینب، سالار زینب