9 ربیع آغاز امامت حضرت مهدی (عج)، مهدی رسولی

لب ما و قصه زلف تو، چه توهمی، چه حکایتی! تو و سر زدن به خیال ما، چه ترحمی، چه عنایتی به نماز صبح و شبت سلام، و به نور در نَسَبت سلام و به خال کنج لبت سلام، که نشسته با چه ملاحتی وسط الست بربکم شده ایم در نظر تو گم دل ما پیاله لب تو خم، زده ایم جام ولایتی به جمال، وارث کوثری، به خدا حسین مکرری به روایتی خود حیدری، چه شباهتی، چه اصالتی بلغ‌العلی به کمال تو، کشف‌الدجی به جمال تو به تو و قشنگی خال تو، صلوات هر دم و ساعتی شده پر دو چشم در ازل، یکی از شراب و یکی از عسل نظرت چه کرده در این غزل، که چنین گرفته حلاوتی تو که آینه تو که آیتی، تو که آبروی عبادتی تو که با دل همه راحتی، تو قیام کن که قیامتی زد اگر کسی در ِخانه‌ات، دل ماست کرده بهانه‌ات که به جستجوی نشانه ات، ز سحر شنیده بشارتی غزلم اگر تو بسازیم ولیم اگر تو نوازیم به نسیم یاد تو راضیم، نه گلایه ای، نه شکایتی نه مرا نبین، رصدم نکن، و نظر به خوب و بدم نکن ز درت بیا و ردم نکن، تو که از تبار کرامتی