28 صفر شهادت امام حسن مجتبی (ع)، حمید علیمی

آمدم درمانده اما، جوابم را بده جان بی بی حضرت زهرا، جوابم را بده من که می دانم چه کردم این همه رسوا شدم روسیاهم ای شها، اما جوابم را بده بر نگردان روی خود را از غلام خسته ات یک نگاهی کن مرا مولا جوابم را بده دست خالی رد نکن من را زکویت ای کریم بی نوایم، سائلم، آقا جوابم را بده رو مگردان این قدر از من زمین خوردم بسی یا بزن من را یا رد کن یا جوابم را بده دختری با گریه در کنج خرابه ناله زد ای فدایت دخترت، بابا جوابم را بده شاعر: فائزه سادات معززی آیا شده بال و پرت آتش بگیرد هر چیز در دور و برت آتش بگیرد آیا شده بیمار باشی و نگاهت ازنیشخند همسرت آتش بگیرد آیا شده تصویری از مادر ببینی تا عمر داری پیکرت آتش بگیرد می گیرم از آن روز که بینم برادر در کوفه موی دخترت آتش بگیرد آیا شده در بین کوچه بی حیایی سیلی زند بر مادرت

اگر که روضه کرده رو به راهم اگر دائم حسین تو زندگیمه همش واس دعاهای حسن بود آقا لطفش به ما از اون قدیمه غریب مدینه، السلام علیک ای غریب مدینه، السلام علیک من میون روضه ها حس کردم اینو گدا اینجا طمع داره همیشه یه کاری کردی که پرو شدم من دلم آقا به کم راضی نمیشه من مفلس در خونت نشستم نه آبی، نه غذا هیچی نمیخوام فقط رد شو چشام تو رو ببینه کریم اهلبیت دستاتو می خوام حسن جانم، حسن جانم، حسن جان دلم تنگ برا اون قبر خاکی که قلب نوکرا صحن و سراشه ایشا الله می رسه روزی به زودی که درهای بقیع بسته نباشه شنیدم که موهاتو زود سفید شده میشه توضیح بدی علت چی بوده باشه من لال میشم عیبی نداره فقط بگو کار کی بوده بمیرم توی تشت ای وای زینب جگرهای تو رو دید پاره پاره که هر تیکه نشون از کوچه هاو یه رد از نامردی مغیره حسن جانم، حسن جانم، حسن جان

خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن همیشه می زنم صدا ز سوز دل تو را حسن عنایتی دلم شود ز دام غم رها حسن مرا مخواه بیش از این به غصه مبتلا حسن خدا اجازه گر دهد چنین دعا کنم حسن که یا من اسمه دوا و ذکره شفا حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن

خیلی سخته اسیر بلا بشی زیر بار درد و غصه تا بشی از کوچه تا خونه راهی نباشه اما واسه مادرت عصا بشی وقتی آهت توی سینه سرد میشه برای دل تو خیلی بد میشه چادر مادر تو خاکی بشه به خدا غرورتم لگد میشه به خدا دلی که ناامید میشه خوشی هاش یکدفعه ناپدید میشه یکی دست رو مادرت بلند کنه یه شبه همه موهات سفید میشه حرف هست تو گلو گیر می کنه آدمو از زندگی سیر می کنه مادر جوون اگر خمیده شد معلوم که بچه شو پیر می کنه مادرم غماشو با ما نمی گفت بعضی حرفهاشو به بابا نمی گفت می دونستیم که همش درد میکشه شب تا صبح بیداره اما نمی گفته برای رفتنش خدا خدا می کرد دلامونو به غم آشنا می کرد با همون دست شکستش تو نماز واسه ی همسایه ها دعا میکرد حالا هر اتفاقی که بود گذشت منمو یه جگر پاره و تشت جگرم تو کوچه سوخت اون روزی که مادرم با دست دنبالم می گشت می زارم رو دوش گریه سرمو می زنم ناله های آخرمو به خدا می میرمو زنده میشم تا می بینم غنفوزو مغیره رو حق بده بشینمو زاری کنم سیل گریه از چشام جاری کنم اومد تو کوچه راهمون رو بست به خدا نشد که من کاری کنم

در جهان مفتخر از عزت نام حسنیم متحیر ز کمالات مقام حسنیم با عنایات خدا محضر زهرا رفتیم باید حیدر کرار به نام حسنیم حسن جانم، حسن جانم، جبرئیل از ره ما بال و پرت را جمع کن ساکن عرش خدائیم و غلام حسنیم نسل سلمان رجزش در صف محشر این است ما مسلمان شده ی دست امام حسنیم این لحظه ی سینه زدن جلوه ی طوفان اما در عبودیت حق بنده ی رام حسنیم خون دل خوردن از اول شده سهم شیعه غرق دردیم و ولی تشنه ی جام حسنیم

داره اربعین میاد دل من حرم میخواد نکنه جا بمونم منی که یه نوکرم می بری منو حرم نزار اینجا بمونم با تو مأنوسم پا تو می بوسم بیاو شاهی بکن بزن امضا رو من رسوا رو دوباره راهی بکن اشک و ناله بین صحن شاه و عشقه حسین ارباب من