شب نهم محرم، حسن خلج

ای مشکت آبروی تمامی آبها وی آرزوی ما میان شاه ها ما را نگاه کن مگر زیر و رو شویم شاید که بگذریم همه از این حجاب ها ای یک تنه سپاه خیام امیر عشق ای سرپناه زینب و بانو رباب ها با تو کسی به کوچه غم ها گذر نکرد با تو کسی به قامت زینب نظر نکرد در کوفه بیشتر به قدت احتیاج بود با آستین پاره نمی شد که رو گرفت

هر روز پای هر محنت گریه می کنم بر هر هزار زخم تنت گریه می کنم

واویلا واویلا امیر علقمه گل دو فاطمه گل ام البنین که شد نقش زمین بر زمین کربلا شد دست او جدا ای بسته به دست تو دل پیر و جوانها ای آنکه فرا رفته ای از شرح و بیانها تا عطر تو آمد غزلم بال در آورد آزاد شد از قید زمانها و مکانها میرفت فرات از عطش عشق بمیرد بخشید نگاه تو به خونش جریانها مست تو فقط خیمه ی بی آب نبوده است از دست تو مستند همه مرثیه خوانها مشک تو که افتاد دل فاطمه لرزید خاک همه عالم به سر تیر و کمانها این گوشه عمو آب شد ، آن گوشه سکینه این بیت چه باید بکند در غم آنها

من زاده امیر المومینینم عبدالحسین حک گشته بر جبینم عباسم و یل ام البنینم گفته به من مولایم تو شیر این میدانی کفیل دختر ابوترابم العطش طفلان دهد عذابم شرمنده از لب طفل ربابم بر جسم او نمانده دیگر تاب و توانی والله ان قطعطموا یمینی انی احامی ابدا ان دینی و ان امام صادق یقینی پای حسین می مانم تا وقتی دارم جانی