وفات حضرت خدیجه (س)، سعید حدادیان

نشستی در دلش تا مهربانی را نگین باشی امین و همدم و دلدار ختم المرسلین باشی به گوش کوه نور از عشق خواندی، آسمان دانست همان خورشید تابانِ پس از هر اربعین باشی خداوندت سلامت داد پیش از بعثت خاتم که مشمول دعای ویژه ی روح الامین باشی تو ایمان داشتی پیغمبرت ختم رسولان است خدا هم خواست تا در بین زن ها اولین باشی سراسر جلوه ی نورند، هم آسیه، هم مریم بشارت آمده از عرش ام المومنین باشی شهادت داده شِعب رنجهایت این چنین دیده در آن سختیِ جان فرسا به عزمی راستین، باشی به هر صحرا صبا نجوا نموده دین داور را به دوشادوش احمد سال ها حصنی حصین باشی زنان یثربی هم مثل مکه بی وفا باشند تو حق داری برای دخترت زهرا حزین باشی پیمبر بعد تواینَ الخدیجه بر زبانش بود همین دارد نشان بانو برایش بی قرین بودی ***** بلندمرتبه مردی ز صدر زین افتاد اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد شاعر: فاطمه نانی‌زاد

به خدا بعد عروج تو پرم می سوزد مادر من تو نباشی جگرم می سوزد امنیت داشتن ما همه از یمن تو بود خانه با رفتن تو در نظرم می سوزد چه کنم با غم فقدان تو، چون می دانم بی تو قلب من و قلب پدرم می سوزد خواستی تا که عبایش گفت باشد اما این خبر را به پیمبر ببرم می سوزد همه دارایی تو خرج در اسلام شده پای بخشندگیت دست کرم می سوزد می روی نیستی آن روز ببینی که چطور سرم آن لحظه که در پشت درم می سوزد شعله آن قدر زیاد است در آن هنگامه از نفس های پر آهم به سرم می سوزد