شهادت امام موسی کاظم (ع)، حاج منصور ارضی

باب الحوائج هر کجا کار خودش را کرد در پاسخ آه گدا کار خودش را کرد با آن که دستش بسته بود اما گره وا کرد این حضرت مشکل گشا کار خودش را کرد رقاصه ای را ناله هایش زیر و رو کرده در سجده ها یا ربنا کار خودش را کرد سادات روی مادر خود غیرتی هستند اصلا کتک نه، ناسزا کار خودش را کرد از چند جا رد کبودی بر گلویش بود از پشت گردن حلقه ها کار خودش را کرد سر دارد و او را کفن روی کفن کردند آن نیمه شب هم بوریا کار خودش را کرد شاعر : قاسم نعمتی

خدا را شکر اینجا دخترم نیست نشان نیزه ای بر پیکرم نیست کسی با دشنه ای بالا سرم نیست به فکر غارت انگشترم نیست لباس فخر تن کردند مردم تن من را کفن کردند مردم امان از ساعتی که شمر از پشت شه دین را شبیه صیدها کشت به گیسوی یتیمان برد انگشت به معجزها هجوم آورد با مشت نگاه هیز آن اشرار نامرد صدای عمه جانم را درآورد حسینم گم شده ای رودم ای رود نهالم خم شده ای رودم ای رود ****************** اگر کشتند چرا مویت کشیدند چون گرگی پنجه بر رویت کشیدند شنیدی پشت اطفالت دویدند شنیدی چادر زینب کشیدند شنیدی دختری دنبال می شد شنیدی صحبت از خلخال می شد شنیدی حرمله من را کتک زد ?

درد محض است مداوا شدنش ممکن نیست کاش راحت بشود آقا، شدنش ممکن نیست لخته خون ها به کلیمیش حسادت کردند با لب پاره که موسی شدنش ممکن نیست با همان ضربه ی اول نفسش بند آمد به زمین خورده ولی پا شدنش ممکن نیست این عبا پیکر آقاست، از آن رد نشوید باز هم گمشده، پیدا شدنش ممکن نیست دست و پایی که شکسته است ورم هم دارد بین این سلسله ها، جا شدنش ممکن نیست یک لگد خورده و یاد در و دیوار افتاد بی خیال غم زهرا شدنش ممکن نیست زیر شلاق تنش سوخت ولی نیزه نخورد شکر که غارت اعداء شدنش ممکن نیست پیکرش هفت کفن داشت، خیالم جمع است بی کفن، کشته ی صحرا شدنش ممکن نیست ?

قعر سجون سرایم و مانوس با بلا با دستِ بسته بی کسم و تنها چو حیدرم سر بی عمامه، پای برهنه، رخم کبود یا رب ببین یهود چه آورده بر سرم از ارتباط صورت و زانو من آگهم از چه میان کوچه زمین خورد مادرم هم بر عبا و صورت من جای پای اوست از بس که زیر پای نهد جسم اطهرم گر صحبت از مخلص الاشجار می کند تا سینه بین خاک فرو کرد پیکرم