شب هجدهم رمضان 1401 - محمود کریمی

مناجات - اگر درد داری، دوا می‌کنم بیا حاجتت را روا می‌کنم تو از من گریزانی و باز من تو را بنده‌ی خود، صدا می‌کنم اگرچه ز کار تو ناراضی‌ام تو را باز از خود، رضا می‌کنم تو با من کنی قهر و من آشتی تو کردی خطا؛ من عطا می‌کنم تو را خواندم اکنون که باز آمدی کجا دست خالی، رها می‌کنم به کارت زدی بس گره‌های کور مخور غم؛ من از لطف، وا می‌کنم تو از من جدا گشته‌ای ورنه من کجا از تو خود را جدا می‌کنم تو مستوجب آتش دوزخی من از اشک چشمت، حیا می‌کنم مرنج از بلاها که من گاه‌گاه نوازش تو را با بلا می‌کنم ز آلودگی تا که پاکت کنم تو را عاشق کربلا می‌کنم به یک «یاحسین» و به یک قطره اشک تو را پاک از هر خطا می‌کنم جواب تو را گر نگویم جفاست کجا من به عبدم جفا می‌کنم طبیب و دوای تو میثم، منم مداوات با یک دعا می‌کنم

روضه - توو بستر، به سختی نفس می‌کشی توو این لحظه‌ها شکل مادر شدی الان خوب حس می‌کنم واسه چی تو زهرای موسی‌بن‌جعفر شدی چقد زوده پرپر شدن واسه تو چقد زوده واست خمیده‌شدن شدی فاطمه تا که سهمت باشه تو سنّ جوونی، شهیده شدن چقد داغ دیدی توو یه‌ نصفه‌روز با این‌که دلت هیچ طاقت نداشت بازم شکر که مثل زینب دیگه ته داستانت، اسارت داشت شنیدن که داری میای سمت قم برا پیشوازت همه اومدن تا سایه‌ت رو حتّی نبینه یه مرد زناشون همه دور تو صف‌زدن زمین قم، اون‌روز توو چشم خلق گمونم که هم رتبه‌ی عرش بود با فرشای باارزش و قیمتی مسیر عبور شما، فرش بود قم از کوفه و شام بیزار بود که گل ریختن پیش پات، مردمش تا موسی‌بن‌جعفر رو راضی کنن چه‌ها که نکردن برات، مردمش برات بهترین جای شهر قمو قُرق کرد؛ موسی‌بن‌خزرج که ما نباشیم فردا خجالت‌زده مثه کوفیا و مثه شامیا شدی زینب ثانی امّا دیگه خرابه‌نشینی نصیبت نشد روی نیزه دیگه سر محرمات قرار دل بی‌شکیبت نشد تو هرجا که شیرخواره دیدی، دلت حسابی شکست عین خانوم رباب ولی دیگه با دست‌بسته نبرد تو رو هیچ‌کس بین بزم شراب

نوحه - از غم بانوی بهشت دلا پر از تاب‌و‌تبه فرشته‌ها بهم می‌گن چقد شبیه زینبه سایه‌بون محبّتش همیشه روی سرمه داد می‌زنم: فدات بشم تویی غریب فاطمه شبیه بین‌الحرمین کانون رحمت خدا از حرم قشنگ تو تا حرم امام رضا از حرم تو می‌گیرم اذن دخول جمکران چی بیشتر از این‌که تویی عمّه‌ی صاحب‌الزّمان بین تو و برادرت حریم آل‌مرتضی مثل مدینه تا نجف مثل دمشق تا کربلا هرکی زیارتت کنه ساکن جنّت خداس بی‌بی! منم بهشتی کن بهشت من، امام رضاس مثل محرّم می‌مونه حال و هوای ماتمت از پیش تو سلام میدم به مادر بی‌حرمت برا تو سینه می‌زنم به یاد بین‌الحرمین توو مجلست داد می‌زنم عبّاس علمدار حسین