ولادت پیامبر (ص) و امام جعفر صادق (ع) 1402 - محمود کریمی

مدح - شب شوق و شب وجد و شب شور و شب پیدایش نور و شب تکرار تجلّای رسولان الهی رسد از ارض و سما و ملک و حور گواهی که شب هجر سر آمد؛ سحر آمد؛ سحر آمد خبر آمد؛ خبر آمد که شد از آب تهی رود سماوه شده چون دامن تفتیده‌ی صحرای قیامت، کف دریاچه‌ی ساوه خبری تازه به گوش و رسد از غیب، سروش و شده آتش‌کده‌ی فارس، خموش و عجبا این‌که فرو ریخته یک‌باره به هم، کنگره‌ی کاخ مدائن نفس پادشهان حبس شده در دل و گشتند همه لال ز گفتار، به امر احد خالق دادار دگر راه سماوات به شیطان شده مسدود بتان یکسره بر خاک فتادند و نگویند مگر ذکرپخداوند و رسول دو سرا را عرش و فرش و ملک و آدمی و کوه و در و دشت و یم و قطره‌ی مهر و مه و سیّاره و منظومه‌ی شمسی و کُرات و همه افلاک الی این کره‌ی خاک ز برگ و بر و ریگ و حجر و شاخه و نخل و ثمر و بام و در و مرد و زن و پیر و جوان، ابیض و اسود همه گویند درود و صلوات از طرف ذات خداوند تبارک و تعالی و همه عالم خلقت به خصال و به کمال و به جلال و به جمال قد و بالای محمّد که خداوند و ملائک همه گویند درودش همه خوانند ثنایش، همه مشتاق لقایش همه عالم به فدایش* همه مرهون عطایش که خدا خلق نموده است به یُمن گل رویش فلک و لوح و قلم را ملک و جنّ و بشر را و همه ارض و سما را چار ماه است که گردیده به تن، آمنه را جامه‌ی ماتم به رخش هاله‌ای از غم غم عبدالله والا گهرش؛ شوهر نیکو سیرش اشک روان از بصرش؛ اشک نه خون جگرش خون نه که یاقوت ترش بود یکی غنچه از آن لاله‌ی پرپر ثمرش داشت چو جانی به برش بلکه ز جان خوب‌ترش مونس شام و سحرش تا که شبی دید همان مادر دلباخته در خواب که در دست گرفته است گلی خرّم و شاداب که برده است ز گل‌های دگر آب نظر کرد بر آن لاله‌ی فرخنده که برگشت یکی قرص قمر گشت به یک لحظه پسر گشت نکوتر ز پدر گشت چو بیدار شد از خواب، خوش و خرّم و شاداب دلش شد ز شعف آب به یاد آمدش این نکته که نُه ماه، تمام است و مه حسن ختام است رسیده مه میلاد گرامی پسرش بر رخ قرص قمرش خندد و بی پرده کند سیر تماشای خدا را ...

سرود - ای لبخند آسمونیت، امّید تموم محشر ای در عالم، اوّلین نور! نور آخرین پیمبر علی آسمون عشقه و تو، عشق علی هستی و چشمای تو، آسمون حیدر این عالم پر التهابه؛ هرگوشش پرتب‌وتابه این شور محمّدی این عشق علوی، رمز هر انقلابه تو دستات بی‌کرون؛ تو قلبت آسمون تو چشمات کهکشون؛ توو سینه‌ت امّ‌الکتابه چه شود ز راه وفا اگر نظری به‌سوی گدا کنی که به کیمیای نظر مگر مس قلب تیره طلا کنی میگن آخر الزمونه؛ شد چندین نشونه کامل میگن نزدیکه توو دنیا، جنگ بین حقّ و باطل دعا کن که بشه قسمت ما، دیدن اون لحظه‌ای که آیه‌ی نور تو میشه به دنیا نازل هرکس‌که نباشه لایق، تا محشر نمیشه عاشق عاشق یعنی اون دلی که دلتنگ برا آقام امام صادق ای راهت، مذهبم! ای ذکرت رو لبم ای عشقت، مکتبم! راه تو، پر از شقایق تو دعا کن از تو جدا نشم؛ لحظه‌ای جدا از خدا نشم زندگیمو می‌خوام برای چی اگه که برا تو فدا نشم فرزند خدای بارون از نسل فاتح خیبر با نور حضرت زهرا، سیمای ساقی کوثر به نام علی و آل‌علی و فاطمه، عبد امام صادقم تا روز محشر

سرود - دارد سر تعظیم، سر ما به نجف خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف مقصود اگر کعبه و بت‌خانه نبود مایل بشود قبله‌ی ماها به نجف از خاک اضافی شما خلق شدیم مادر به مدینه رفت و بابا به نجف دل را به کسی ندادم الّا به علی لا حول و لا قوّة الّا به نجف دل پر زده و کبوتر بام شماست پرمی‌کشد از گنبد خضرا به نجف دیوانه‌ی ایوان طلایی هستم مجنون علی و مرتضایی هستم

مدح - گیرم که اصلاً عبدود رد شد ز خندق آسوده‌باش آقای من؛ حیدر که داری به طعنه‌های این و آن، بی‌اعتنا باش بگذر ازین بدبخت‌ها؛ کوثر که داری آن‌کس که خیر و برکت دنیاست، زهراست سرّ وجود این جهان زهراست زهراست ای صادق آل‌علی در بیکران‌ها یادی بکن قدری هم از ما ناتوان‌ها بار سفر برداشتی از دوش مردم ای ناشناس مهربان کاروان‌ها جاروکشت، اعجاز ابراهیم دارد در دست‌های توست این کون و مکان‌ها درک مقامت، کار امثال زراره‌ست کی راه دارد در حریمت این گمان‌ها پرچم سیاه روضه بر دیوار داری تو روضه‌خوانی بر تمام روضه‌خوان‌ها روضه بخوان از آفتاب بین گودال از حجّت‌اللّهی که افتادست بی‌حال

مدح - ماقبل‌تر از سرزدن نور نبی نور علی افتاد به منشور نبی آدم شده آن‌که شد کلیمش حیدر با مهر علی، آمده در طور نبی هرجا به میان، نام علی می‌آید خوشحال شده فاطمه؛ مسرور نبی در میکده‌ی ختم رسل، باده بزن سرمست علی، خورده ز انگور نبی بیرون نشد از لبش به‌جز حرف علی شد شصت‌وسه سال زندگی، صرف علی بگذار اویس و مبتلایت باشیم ما معتکفان در حرایت باشیم آقا و رسول مهربان عالم! ما نوکر و سائل و گدایت باشیم ای کاش که عمّاری و مقدادی یا سلمان و ابوذری برایت باشیم هم اهل برائت و تبرّی باشیم هم اهل تولّا و ولایت باشیم ای کاش که قسمت گدایان بشود تا معتکف صحن و سرایت باشیم فریادزنان علی‌علی می‌خوانیم روزی که به مسجدالنّبی می‌آییم

سرود - ای نخ عبات، رشته‌ی نجات ای یم نگات، معنی حیات ای دم و صدات، صدای قلب کائنات اوّلین نور جلی تویی به ولی‌الله، ولی تویی تو علی هستی و علی تویی علی‌ست لیلای همه؛ تویی تو لیلای علی علی‌ست آقای همه؛ تویی تو آقای علی علی‌ست مولای همه؛ تویی تو مولای علی جدّ حسن، عشق بی‌حدّ حسن جدّ حسین، عشق بی‌حدّ حسین ای ختمی مآب! نور مستطاب شد با نیم‌نگات کاخ شب، خراب کیست عالی‌جناب یارت به‌جز ابوتراب؟ حق به تو فرموده لاتخف که باهاته شاه لو کشف اسم تو نقش رایت نجف علی‌ست سرور همه؛ تویی تو سرور علی علی‌ست دلبر همه؛ تویی تو دلبر علی علی‌ست رهبر همه؛ تویی تو رهبر علی جان حسن، شمس تابان حسن جان حسین، روح و ریحان حسین شور ولادتت، بت‌ها رو شکست دل به امر تو شد خداپرست شد عهد الست توو عترتت، دست به دست همه عالم رونمات میشن همه ذرّات بهشت میگن یا اباالقاسم یا اباالحسن علی‌ست نعمت همه؛ تویی تو نعمت علی علی‌ست نصرت همه؛ تویی تو نصرت علی علی‌ست حجّت همه؛ تویی تو حجّت علی پیر حسن، مرشد و میر حسن پیر حسین، اذن شمشیر حسین چشم منوّره؛ دل معطّره دست عاشقا، جام کوثره اون‌که ساقیه، صادق آل‌حیدره ششمین نفس نبی دمید پنجمین عکس علی طپید جعفر بن عشق بن عشق رسید چقدر لطف شد به ما؛ چه سرنوشت محشری چه مذهب و هویتی، موّحدین جعفری چه نام پر ابهتی، شیعه‌ی اثنی عشری یابن حسن! ای تمام دین من یابن حسین! بردی‌ام به زیر دین