شب چهاردهم ماه رمضان 1401 - میثم مطیعی

نجوا با امام زمان (عج) - سایه ات هست تا به روی زمین ای امید جهان چه بهتر از این قدمِ تو محول الاحوال... نفسِ تو نسیم فروردین چشم ما با تو می شود روشن زندگی با تو می شود شیرین ای که ماه شب چهاردهم... در حضور تو می کند تمکین ای که خورشید در مقابل تو... قرن ها روی خاک، سوده جبین قاب قوسین ابرویت ای نور بسته بر بام نُه فلک آذین غنچه غنچه ز شوق خندیدند سوسن و یاس و لاله و نسرین هر گلی که محمدی شده است شده از مقدَمِ تو عطرآگین هر کجا که تویی بهشت آنجا است بی خیال بهشت و حورالعین کهکشان تشنه ی کرامت توست ای رهین تو خوشه ی پروین با تماشای پرچم سبزت شده پاییز با بهار، قرین ما همه غائب و تویی حاضر ای امامِ غریبِ پرده نشین موی پر پیچ توست، سوره ی لیل شهدِ ناب کلام تو والتّین جدّه ات شرحِ سوره ی کوثر جدّ تو کُنهِ سوره ی یاسین دست تو دست کیست؟ دست خداست چشم های تو چیست؟ عینِ یَقین شرح توحید ما ولایت توست ای که آغوش توست حصنِ حصین پرِ پرواز ماست واعتصموا نخی از شال توست حبلِ متین تا به هرکس نظر می اندازی می شود همنشینِ علّیین جلوه ی نور در دلِ ظلمات رحمتی فی السَّماءِ و الاَرَضین پرچمت را که بر می افرازی بیرق کفر می رود پایین شکرِ بی حد که بود از آغاز گِلِ ما با محبتِ تو عجین پس اَعوذُ بِرِبِّکَ یا نور از شیاطینِ در یسار و یمین در مَثَل قابل مقایسه نیست پر گنجشک با پر شاهین ما اسیر همیشه ی نفسیم صاحبِ خانه های دل چرکین با دعای فرج بزرگ شدیم حک شده بر لبانمان آمین ما مسلمان آستان توایم بهتر از این ندیده ایم آیین سیصد و سیزده نفر عاشق عاشقان بدون جایگزین در رکاب تواند تا محشر تا گذرگاه های یوم الدین قسمت این شد که از ازل باشی بر رکابی پیمبرانه نگین در پی توست حضرت عیسی تشنه ی یوسف است بنیامینشاعر : احمد علوی

زمزمه - غروب جمعه‌ها، که اشکا جاریه تموم لحظه‌هاش، که بی‌قراریه کار دلم فقط، لحظه‌شماریه آخه یکی بگه که این، چه روزگاریه؟ کجاست، پناه بی‌کسیِ ما؟ کجاست، همون غریب آشنا؟ کجاست، تو این شبا صاحب‌عزا؟ کجاست پناه ما؟ چی می‌شه این همه، «آقا بیا»ی ما شاید نمی‌رسه، به تو صدای ما تو سینه حبس شده، شاید دعای ما آقا بیا دعایی کن، خودت برای ما بیا، ببین که غرق آهم و... بیا، ببین که بی‌پناهم و... بیا، به روم نیار گناهمو آقای مهربون وقت جداییه، وقت وداع من پیش منه هنوز، اون کهنه پیرهن گفتی برام بیار، اون یادگاریو که بوی مادرو میده، میشه برات کفن نرو، امید آخر حرم نرو، بدون تو کجا برم؟ نرو، که معجرم حسین من! بمونه رو سرم «نرو حسین من حسین من» خیمه پر از عزا، با رفتنش شده هنگام غارت، پیراهنش شده ای سینه‌ی حسین، سنگین شدی چرا؟ که لحظه‌ی جداییِ، سر از تنش شده کجاست، سر بریده‌ی حسین؟ کجاست، قد خمیده‌ی حسین؟ کجاست، دل شکسته و بلا، کشیده‌ی حسین؟ «نرو حسین من حسین من»

زمزمه - آقا جون به قربون اون لبهای روزه‌دارت دعا کن برا خیل چشم‌انتظارت به آمین تو دلخوشه بیقرارت میدونم که اسم منم تو دعاهات میاری وگرنه چه حاصل از این روزه‌داری تو رو دوست دارم، منو دوست داری؟ مث من زیاده، تو دنیا برا تو ولی من ندارم، به‌جز تو کسی رو میام دست خالی، در خونه‌ت آقا ولی دست خالی، نمیرم از اینجا اباصالح الغوث آقا جون به قربون اون اشک و آه مبارک سحرها و شبهای ماه مبارک مکن دورم از اون نگاه مبارک میدونم که تو میشنوی التماس دعامو میبینی مناجات دلتنگیامو میلرزونه این بغض کهنه صدامو دلم گرچه مرده، مسیحا دمی تو چه زخما که خورده، ولی مرهمی تو شب قدره واسم، فقط یک نگاهت بیاد اسمم ای کاش، میون سپاهت اباصالح الغوث حسین جان فدای مناجات تو، آخرین شب میپیچه توی خیمه: یا ربِّ یا رب شنیدن داره صوت قرآن از اون لب حسین جان فدای مناجات تو قتلگاهت به تو خیره موندن تموم ملائک الهی الهی رضا بقضائک مناجات آخر، فقط یه نگاهه نگاهی که تنها، سوی خیمه گاهه باید با یه خنجر، حالا روبروشه مناجات آخر، با خون گلوشه حسین جان حسین جان شاعر: دکتر محمد مهدی سیار

روضه