شب چهارم فاطمیه اول 1400- محمدرضا طاهری

قسم به جلوه ی ایمان و عصمت زهرا/بیا که شاد شود قلب حضرت زهرا/گناهکاری ما را ببخش آقا جان/به حرمت نظر لطف و رحمت زهرا/دعا برای محبین خود به لب داری/میان نافله ات، طبق عادت زهرا/شعاع نور بصیرت به ما عنایت کن/از آفتاب رفیع بصیرت زهرا/رسیده ایم که ما را علی شناس کنی/به پای مکتب درس ولایت زهرا/هزار شیر، چنان قاسمِ سلیمانی/گرفته اند شجاعت، ز غیرت زهرا/به خون خویش تپید و به شعله سوخت ولی/رسید با پرِ خونی به خدمت زهرا/اجازه هست شریک غم شما بشویم؟/برای ناله زدن در مصیبت زهرا/چه شد که اهل مدینه پس از رسول خدا/عوض شدند و شکستند حرمتِ زهرا؟!/چه شد که چهره خود را ز شوهرش پوشاند/مگر چه بوده عیان بین صورت زهرا/غلاف را به چه وضعی زدند بر بازو/چه شد که خوب نشد این جراحت زهرا

نگاهم به جسم زخمی تو خیره مونده/بنفشه ها تن تو رو پوشونده/بگو کی صورت تو رو سوزونده/چه سخته کنار جسم بیجونت بشینم/جای یه دست پای چشات ببینم /میبینی که چرا غریب ترینم عزیزم/رشته های سرخ و رو تنت /دیدم و دلم چه ناخوشه/رد تازیونه هاست داره /من رو میکشه/الوداع، عزیزِ حیدر.../حلال کن کی روی بال های تو‌ پا گذاشته؟/کی پای چشمای تو‌ جا گذاشته؟/کی داغتو رو قلب ما گذاشته؟/حلال کن، اگه برا تو‌ من کاری نکردم /میون شعله موندی غرقِ دردم/آتیش گرفتم آخه من یه مَردم عزیزم.../پشت در شکسته بودی و‌‌‌ نانجیب خیلی بد میزد/هرکی رد میشد به پهلوی تو لگد میزد/الوداع، عزیزِ حیدر.../یه شامِ، غریبونه دیگه تو شام‌ میگیره /برا اون سه ساله ای که پیره /که آخر از غم‌ِ باباش میمیره/یه جوری با مشت کوچیکش‌میزد تو لبهاش /که دیگه شده درست شبیه باباش /سر بریده رو‌نمیدید ای کاش /دید که دندون بابا رو با خیزرون یزید شکسته بود /جای سنگ پای چش باباش بد نشسته بود/بدن رو‌ روی خاک گذاشت زینب، هی میگفت: الوداع رقیه جانم...?

حالا که زخم های تو مرهم گرفته است/بانو تمامِ خانهی من غم گرفته است/سِنّی نداشتی چقدر پیر می روی!/شرم از قدِ هلالِ تو حالم گرفته است/کِز کرده خاطراتِ تو را می کند مرور/یک گوشه خانه دارِ تو ماتم گرفته است/جز چند تکهی کفنی بینِ بُقچه چیست؟/بر دیده می گذارد و محکم گرفته است/بانو گُمان نمی کنی اندازه ی تو را/تابوت سازِ خانه کمی کم گرفته است/بوسه حسین(ع) بر کفِ پایِ تو می زند/امشب برای عمرِ کَمت دم گرفته است/لحظه به لحظه غسلِ تو را پیر می شوم/از زندگی نفس به نفس سیر می شود/***/با زخم بالِ پر زدنت سرخ گشته است/گلبرگ های یاسمنت سرخ گشته است/در لحظه های شُستنِ از زیرِ پیرهن/مثلِ غروب پیرهنت سرخ گشته است/چندین و چند جایِ تنِ تو شده کبود/چندین و چند جایِ تنت سرخ گشته است/این زخمِ سینه بد قِلِقی می کند هنوز/سر باز کرده و کفنت سرخ گشته است/وای شد گِره ز روسریت وای بر دلم/از زیرِ گوش تا دهنت سرخ گشته است/از بس که آستین به دهن گریه می کند/از بُغض صورتِ حسنت سرخ گشته استشاعر:علیرضا شریف?

تابوت مادر مرا /به روی شانه میبری/ببر ولی بگو به من /چرا شبانه میبری/وای مادرم، وای مادرم، وای مادرم /ای دختر قشنگ من/قد داداشتو بدون/هر جا میره باهاش برو/تا قتلگاه پیشش بمون/وای مادرم، وای مادرم، وای مادرم

اولین مدافع ولایت علی یازهرا /پَر شکسته در ره حمایت علی یازهرا/ شد مزار تو گواه غربت علی یازهرا/اسوه شهید گمنام سلام مادرم سلام /مایه وقار اسلام سلام مادرم سلام/مِهر مادریت مستدام سلام مادرم سلام/السلام علیکِ یا اُماه

امون از این شب تار سر می کوبم به دیوار /نریز آب بسه اسما یه لحظه دست نگه دار /خدایا این غسل و کفن علی رو داغون می کنه /نمی دونستم از منم غماشو پنهون می کنه /زخمای یار و ندیده بودم /جای مسمار و ندیده بودم /رد پاها رو ندیده بودم /تموم شد رنج و غم هاش، آروم شد درد دستاش /چه جوری بسپرم من گُلم رو دست باباش /چه دل خراشه این بدن، یه لحظه حرکت دادمش /سرو صدا داره چقدر، شکستگی های تنش /زخمِ سر تاپاش علی بمیره /نیلیِ چشماش علی بمیره /کاش میشد باهاش علی بمیره /زخمای یار و ندیده بودم /جای مسمار و ندیده بودم /رد پاها رو ندیده بودم /شروع شد غربت من از امشب شادِ دشمن /رفیقام کاش یه قبر هم برای من می کندن /نمی خواد امشب زینبم که اشک من رو پاک کنی/ برای فردا یاد بگیر سه ساله مون رو خاک کنی /شستن پهلو خرابه هم هست /زخمای بازو خرابه هم هست /خونِه رو ابرو خرابه هم هست /زخمای یار و ندیده بودم /جای مسمار و ندیده بودم /رد پاها رو ندیده بودم