شهادت امام محمد باقر (ع)، مهدی رسولی

آفتاب ابن علی بن حسین بن علی /راوی نور، شکافنده ی علم ازلی /مادرش آینه، فرزند فرستاده ی عشق /بنده ی خوب خداوند، خداوند علی /آدم و جنّ و ملَک پیش تو زانو زده اند /خانه ی کوچک تو با دو سه دیوار گِلی /همه "سُبحانک لا علمَ لنا" می گویند /گاهِ تفسیر تو از آیه ی "اللهُ ولی ..." /ناگهان روز الست از همه پرسید خدا /دوست دارید علی را؟ همه گفتند بلی /شعر من "جابر عبدالله انصاری" شد /که سلامی برساند به تو با تنگدلی

بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم /هزاران خیمه برپا بود آنجایی که من بودم /شمیم یاس یاسین دشت را پر کرده بود اما /گلاب اشک زهرا بود آنجایی که من بودم /قیام عاشقان راست قامت بود عاشورا /قیامت آشکارا بود آنجایی که من بودم /تمام سوره ی ایثار و آیات جوانمردی /به هفتاد و دو معنا بود آنجایی که من بودم /پیام روشن "الموت اَحلَی مِن عَسَل" یعنی /شهادت هم گوارا بود آنجایی که من بودم /چرا آتش بگیرند از عطش گل های زهرایی /اگر بین دو دریا بود آنجایی که من بودم /کسی از اسب می افتاد پشت نخل ها آری /عَلم در دست سقا بود آنجایی که من بودم /عدالت زیر سُم اسب ها پامال شد آری /ستم در حد اعلی بود آنجایی که من بودم***لالا لالا یه کم دیگه دووم بیار /یه کم دیگه دندون روی جیگر بذار /رفته عمو آب بیاره الان میاد /داره صدای تکبیرش میاد***رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت /هر چه توان داشتم ز پیکر من رفت

بگو که برام گریه کنن گریه کنا تا ده سال توی منا /گریه کنن برای من با روضه های کربلا /گریه کنن آخه یه عمره یاد غمش دل رو سوزونده /گریه کنن برا شهیدی که بدنش رو خاکا مونده /شهیدی که شد چشمای آسمون غرق اشک عزاش /عمریه روضه خوندم براش /قُتِلَ الحُسَین بِالسَّیفِ وَ السَّنان وَ الحَجَرِ وَ العَصا، مظلومٌ عطشانٌ بکربلا***حالا که نمونده رمقی توی پاهام از اثر زهر هشام /یادم میاد مصیبت اسیری کوفه و شام /آبله بود به روی پاها، لاله می ریخت به روی خاکا /روضه می شد دوباره به پا، هر کی می گفت کجایی بابا /می رسید به گوش از رو نیزه ها آیه آیه صداش /عمریه روضه خوندم براش /قُتِلَ الحُسَین بِالسَّیفِ وَ السَّنان وَ الحَجَرِ وَ العَصا، مظلومٌ عطشانٌ بکربلا