شب تاسوعا - محرم 95 - میثم مطیعی و وحید نادری

روضه - نشد که آب بیارم رباب شرمنده عروس فاطمه و بوتراب شرمنده به وقت گفتن لالا به روى گهواره اگر چکید ز چشمانت آب شرمنده به گوش اصغر تشنه بگو عمو نرسید بگو که گفت عمویت بخواب شرمنده نگو چرا نرسید آب بر لب طفلم که غیر اشک ندارم جواب شرمنده میان علقمه بى مشک و دست افتادم نخورد گرچه لبم هم به آب، شرمنده به دختران حرم هم بگو که سقا گفت اگر شدید اسیر طناب شرمنده... اگر که بعد من آقای من در آن گودال محاسنش شود از خون خضاب؛ شرمنده

مقتل و روضه

زمینه - وحید نادری - نفسی امون نمیدن / برسه به خیمه آبی من و مشک خالی از آب/ چه غمی چه اضطرابی لب خشک علی اصغر دوباره جلوی چشامه ولی از پا نمی شینم که خون علی تو رگامه دل رقیه / اسیر اشک و آهه به اهل خیمه / بگو عمو تو راهه ابوفاضل ابوفاضل ابوفاضل یا عباس می رسم به خیمه کم کم / اگه نیزه ها بذارن لاله های تشنه ی من/ دیگه طاقتی ندارن خداحافظ حسین من رسیده نفسم به آخر به دستم مشک بی آبه شکسته دلم ای برادر تمام جانم / فدای تو حسینم دلم گرفته / برای تو حسینم ابوفاضل ابوفاضل ابوفاضل یا عباس شاعر : سجاد سامانی

واحد - شده ولوله، گوییا این بار به میدان زده حیدر کرار یلی چون علی، یا علی بر لب علی رو، علی خو، علی پیکار رخش: والقمر، موی او: واللیل چو القارعَة ضرب شمشیرش نفس بر نمی آید از دشمن بنازم به رزم نفس گیرش به این رزم حیدری، به پا کرده محشری از او هر عدویی به سویی گریزد " حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَة" که "فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَة" نگر مظهر اسم قهار ایزد یابن الحیدر / شاه وفا اباالفضل ای معنای / صدق و صفا اباالفضل ای سقای /کرب و بلا اباالفضل (ای سقای کرب و بلا ابالفضل) هُنا حَیثُ تَنحَبِسُ الأنفاسْ در اینجا که نفس ها در سینه ها حبس می شود هنا ثُقِبَت قِربةُ العباس مشک عباس سوراخ شد و صارتْ فُراتاً جدیداً فی و به فرات جدیدی پُر از ثَرَى الطَّفِ قد فاضَ بالإحساس احساس در صحرا تبدیل شد هنا قد أحاطَتْ بهِ الأرجاس در اینجا، نانجیبان او را احاطه کردند هنا بالعَمُودِ أُصیِبَ الرّاس در اینجا، نیزه به سر (عباس) اصابت کرد هنا کُلُّ طِفلٍ یُنادیهِ در اینجا همه کودکان او را صدا می زنند هنا الکُلُّ یَصرُخُ " یا عباس " در اینجا همه فریاد "یا عباس" سر میدهند العلمُ و الکُفُوفْ، أروَعُ ما فی الطُّفوف علم و دو دست علمدار، زیباترین معانی در کربلا هستند اباالفضلِ قد حارَ فیکَ الوفاءُ ای ابافضل، وفا در وفاداری تو حیران است مِن خیلِه قدْ وَقع، لکنَّما اِرتَفَع از اسبش سرنگون شد، اما بالا رفت هناکَ دَعتْهُ إلیها السَّماءُ آسمان او را به سوی خود دعوت کرده بود مِن بعدِکَ حَلَّ هنا الدَّمارُ پس از تو، ویرانی بر اینجا سایه افکند عباسُ یَنتَظِرکَ الصِّغارُ عباس، کودکان منتظرت هستند عباسُ قُمْ فَفِی الخِیامِ نارُ عباس! برخیز که آتش به خیمه ها افتاده ست (عبّاسْ عبّاسْ یا قَمرَ العَشیرة) عباس عباس، ای ماه بنی هاشم

شور - شاه سلام علیک آقا سلام علیک کنار علقمه شد غوغا حرم دیگر ندارد سقا نسیمی جان فزا می آید بوی کرب و بلا می آید